ریسک بوش بر سر ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
امیدهایی که برای امریکا وجود داشت با ریاست جمهوری احمدی نژاد کمرنگ شد. او که با شعار مبارزه با فقر و فساد بر سر کار آمد، کسی بود که در زمان شهرداری تهران، تصاویر بکهام را از سطح شهر جمع آوری کرد. اکنون کاملا مشخص است که امریکا دیگر نمی تواند اعلام کند این کار یک پیروزی برای دموکراسی مورد نظر آنها به شمار می آید.
تحریم های امریکا سبب نشد که ایران از موضع خود کوتاه بیاید بلکه موضع ضد امریکایی را در این کشور تقویت کرد هر چند موجب افزایش نرخ بیکاری امروز ایران نیز شد. این افزایش نیز خود به نوعی در مبارزات انتخاباتی احمدی نژاد مورد استفاده قرار گرفت.
تهدید نظامی امریکا هم از سویی دیگر سبب کسر اعتبار این دولت شد زیرا امریکا به عراق در همسایگی ایران حمله کرد و به سبب کاهش قدرت نظامی و نیز نفعی که سقوط صدام برای ایران داشت، باز هم امریکا بود متضرر شد.
اکنون موضع امریکا کمی ملایم تر شده است به طوری که بوش از مذاکرات سه کشور اروپایی در مورد برنامه هسته ای ایران حمایت کرده است و حتی اظهار داشته که آنها بر عملکرد دیگران اعتماد کرده اند و خود را از قضیه ایران کنار کشیده اند.
در حالی که ایران حتی پیش از حضور احمدی نژاد هم اعلام کرده بود که فعالیت های خود را از سر خواهد گرفت، رویکرد اتحادیه اروپا هم چندان بهتر از امریکا نبود و آنها به عنوان آخرین راه چاره خود به قطعنامه شورای حکام متوسل شدند. اما مشخص است که تصویب قطعنامه دیگری در شورای امنیت سازمان ملل به این راحتی نخواهد بود زیرا چین احتمالا آنرا وتو خواهد کرد و روسیه هم شاید این کار را برای ادامه معاملات هسته ای خود با ایران انجام دهد.
به این ترتیب آینده مسئله ایران کاملا مشخص نیست. ولی بوش دوباره احتمال مداخله نظامی را مطرح کرده و این در حالی است که هیچ کس آن را قریب الوقوع نمی داند زیرا حدود سه سال است که امریکا درگیر وضعیت عراق بوده و فاقد منابع و قدرت نظامی و هم چنین حمایت عمومی برای آغاز جنگ دیگری در خاورمیانه است. این موضوع دست کم تا زمانی که دو جنگ قبلی کاملا تمام نشده باشد، باقی خواهد ماند به این دلیل این روزها حتی نو محافظه کاران هم دیگر زیاد راجع به ایران صحبت نمی کنند.
حال معلوم نیست که احمدی نژاد می خواهد از این ضعف فعلی غرب استفاده کرده و به نفع ایران حرکت کند و یا اینکه این کشور شدیدا خواهان ادامه برنامه هسته ای است، البته احتمال دوم بالاتر است زیرا با فناوری هسته ای و رسیدن به امنیت بالاتر، نومحافظه کاران امریکا هم کمتر پیشنهاد حمله به کشوری هسته ای را مطرح می کنند. این موضوع هم کاملا از نحوه برخورد امریکا با هند و پاکستان قابل درک است.
اخیر همزمان با ریاست جمهوری احمدی نژاد، گزارشی در مورد ایران انتشار یافت که نشان می داد ایران یک دهه دیگر می تواند سلاح هسته ای داشته باشد. این اطلاعات گرچه مشکل را از میان نمی برند ولی به هر دو طرف زمان خواهند داد که بیشتر در مورد موضوع هسته ای فکر کنند.
امریکا تصور می کند که نمی تواند با ایران هسته ای به سر برد و و سعی می کند راهی پیدا کند. در مقابل تهران خواهان احترام بیشتری است و شاید امریکاست که باید بیشتر به حقوق ایران احترام بگذارد. این کار هر چند تغییر سیاست قابل توجهی خواهد بود ولی هیچ تضمینی برای موفقیت آن وجود ندارد.
امیدهایی که برای امریکا وجود داشت با ریاست جمهوری احمدی نژاد کمرنگ شد. او که با شعار مبارزه با فقر و فساد بر سر کار آمد، کسی بود که در زمان شهرداری تهران، تصاویر بکهام را از سطح شهر جمع آوری کرد. اکنون کاملا مشخص است که امریکا دیگر نمی تواند اعلام کند این کار یک پیروزی برای دموکراسی مورد نظر آنها به شمار می آید.تحریم های امریکا سبب نشد که ایران از موضع خود کوتاه بیاید بلکه موضع ضد امریکایی را در این کشور تقویت کرد هر چند موجب افزایش نرخ بیکاری امروز ایران نیز شد. این افزایش نیز خود به نوعی در مبارزات انتخاباتی احمدی نژاد مورد استفاده قرار گرفت.
تهدید نظامی امریکا هم از سویی دیگر سبب کسر اعتبار این دولت شد زیرا امریکا به عراق در همسایگی ایران حمله کرد و به سبب کاهش قدرت نظامی و نیز نفعی که سقوط صدام برای ایران داشت، باز هم امریکا بود متضرر شد.
اکنون موضع امریکا کمی ملایم تر شده است به طوری که بوش از مذاکرات سه کشور اروپایی در مورد برنامه هسته ای ایران حمایت کرده است و حتی اظهار داشته که آنها بر عملکرد دیگران اعتماد کرده اند و خود را از قضیه ایران کنار کشیده اند.
در حالی که ایران حتی پیش از حضور احمدی نژاد هم اعلام کرده بود که فعالیت های خود را از سر خواهد گرفت، رویکرد اتحادیه اروپا هم چندان بهتر از امریکا نبود و آنها به عنوان آخرین راه چاره خود به قطعنامه شورای حکام متوسل شدند. اما مشخص است که تصویب قطعنامه دیگری در شورای امنیت سازمان ملل به این راحتی نخواهد بود زیرا چین احتمالا آنرا وتو خواهد کرد و روسیه هم شاید این کار را برای ادامه معاملات هسته ای خود با ایران انجام دهد.
به این ترتیب آینده مسئله ایران کاملا مشخص نیست. ولی بوش دوباره احتمال مداخله نظامی را مطرح کرده و این در حالی است که هیچ کس آن را قریب الوقوع نمی داند زیرا حدود سه سال است که امریکا درگیر وضعیت عراق بوده و فاقد منابع و قدرت نظامی و هم چنین حمایت عمومی برای آغاز جنگ دیگری در خاورمیانه است. این موضوع دست کم تا زمانی که دو جنگ قبلی کاملا تمام نشده باشد، باقی خواهد ماند به این دلیل این روزها حتی نو محافظه کاران هم دیگر زیاد راجع به ایران صحبت نمی کنند.
حال معلوم نیست که احمدی نژاد می خواهد از این ضعف فعلی غرب استفاده کرده و به نفع ایران حرکت کند و یا اینکه این کشور شدیدا خواهان ادامه برنامه هسته ای است، البته احتمال دوم بالاتر است زیرا با فناوری هسته ای و رسیدن به امنیت بالاتر، نومحافظه کاران امریکا هم کمتر پیشنهاد حمله به کشوری هسته ای را مطرح می کنند. این موضوع هم کاملا از نحوه برخورد امریکا با هند و پاکستان قابل درک است.
اخیر همزمان با ریاست جمهوری احمدی نژاد، گزارشی در مورد ایران انتشار یافت که نشان می داد ایران یک دهه دیگر می تواند سلاح هسته ای داشته باشد. این اطلاعات گرچه مشکل را از میان نمی برند ولی به هر دو طرف زمان خواهند داد که بیشتر در مورد موضوع هسته ای فکر کنند.
امریکا تصور می کند که نمی تواند با ایران هسته ای به سر برد و و سعی می کند راهی پیدا کند. در مقابل تهران خواهان احترام بیشتری است و شاید امریکاست که باید بیشتر به حقوق ایران احترام بگذارد. این کار هر چند تغییر سیاست قابل توجهی خواهد بود ولی هیچ تضمینی برای موفقیت آن وجود ندارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید