نوجوانان درباره سریال جدید عموپورنگ چه می‌گویند؟
داریوش فرضیایی این روز‌ها با سریال «آرزو‌های چپکی» در شبکه نمایش خانگی حضور دارد؛ سریالی در ژانر کودک و نوجوان که شخصیت‌های اصلی اش آرزو‌هایی می‌کنند که البته همیشه آن‌طور که باید تحقق پیدا نمی‌کنند و ماجرا‌های خنده‌داری به وجود می‌آید که قصد آموزش به کودکان را هم دارد.
آرزو‌های چپکی نوشته و ساخته احمد درویشعلی‌پور است و با حضور چهره‌هایی مثل داریوش فرضیایی، نعیمه نظام‌دوست، سپند امیرسلیمانی، حامد وکیلی، امیر سهیلی، شیدا یوسفی، پریسا مقتدی و جوانه دلشاد سعی کرده فضای شاد و سرگرم کننده‌ای برای کودکان و نوجوانان ایجاد کند. درویشعلی پور پیش از این هم سریال لالایی را در حوزه کودک و نوجوان کار کرده بود که داستان خانواده زن سالخورده‌ای است که می‌خواهند از فراموشی گرفتن او سواستفاده کنند و آسایشگاه بچه‌ها را به دست بیاورند،، اما شخصیتی با نام پاداش حکمت، با بازی داریوش فرضیایی وارد ماجرا می‌شود و اتفاقات دیگری رخ می‌دهد. سرایل آرزو‌های چپکی هم در واقع ادامه دیگری بر همان لالایی است و با همان فضا سعی در ارتباط با مخاطب نوجوانش دارد.
مخاطب نوجوان آرزو‌های چپکی در باره آن چه می‌گوید؟
امروز که چهار قسمت از این سریال منتشر شده، در شبکه‌های اجتماعی و در صفحه این سریال در اینستاگرام می‌توان دیدگاه‌های مخاطبان نوجوان این سریال را خواند. این نظرات و دیدگاه‌ها البته مثل خود آثار حوزه کودک و نوجوان تعداد زیادی ندارند،، اما به هر حال نمایانگر دیدگاه تماشاگرانش هستند.
یک مخاطب نوجوان در باره این سریال نوشته: «من ۱۲ سالمه و فقط دو قسمت از این سریال رو دیدم، اما به نظرم سریال طنز و جذابی بود همچنین یکم رازآلود، اما خیلی مناسب بزرگسال نیست ولی دخترخالم که تقریبا همسن من هست خیلی از این سریال تعریف می‌کرد و دوستانم هم راضی بودن و به نطر من ارزش دیدن رو داره»
نوجوان دیگری از ترانه‌ها و موسیقی این سریال نوشته که بسیار آنها را دوست داشته است: «هر فیلم و سریالی که عمو پورنگ تو اون بازی کنه، ترانه‌های قشنگی داره. من از بچگی آهنگ‌هایی رو که عموپورنگ خونده دوست دارم.»
دیگری، اما از سریال راضی نیست و دلیلش هم تکراری بودن ایده و فضای سریال بوده است. او نوشته هر سریالی که برای کودک و نوجوان ساخته می‌شود، از یک فرمول استفاده می‌کنند و با استفاده از رنگ و موسیقی تلاش می‌کنند برای نوجوانان جذابیت داشته باشند. به همین دلیل خلاقیتی در آنها دیده نمی‌شود.
نوجوان دیگری هم که نوشته دو قسمت از سریال را تماشا کرده، به موضوع کمبود فیلم و سریال برای نوجوانان اشاره کرده است. او می‌گوید برای کودکان فیلم‌ها و سریال‌ها و انیمیشن‌های زیادی ساخته می‌شود، اما نوجوانانی که بالای ۱۲ یا ۱۳ سال دارند نمی‌توانند فیلم و سریالی مطابق سن و سلیقه شان پیدا کنند. دیگری هم از پیام‌های مستقیمی که در این دست سریال‌ها به کودکان انتقال داده می‌شود، گلایه کرده است.
اما بیشتر نظرات البته در باره عمو پورنگ است که شخصیت محبوب کودکان و البته نوجوانانی است که در کودکی برنامه‌های او را تماشا کرده‌اند. آنها از خاطراتشان با کار‌های عموپورنگ گفته‌اند و این که در این سریال هم با آواز‌ها و ترانه هایش برایشان جذابیت دارد.
