هدف استیون اسپیلبرگ از ساختن مونیخ
آفتاب‌‌نیوز : 
ابو داوود، مبارز فلسطینی، و زوی زمیر، جاسوس ارشد سابق موساد، تنها در یک مورد موضع مشترک دارند و آن اینکه استیون اسپیلبرگ پیش از آغاز ساخت فیلم جدید خود مونیخ هیچ مشورتی با آنها نکرد.
"مونیخ"، داستان قتل عام یازده ورزشکار اسراییلی در المپیک 1972 مونیخ به دست سازمان سپتامبر سیاه، ابو داوود و انتقام اسراییلی‌ها را روایت می‌کند؛ انتقامی که در آن یک تیم ویژه از موساد عاملان حادثه را به دام انداخت و ترور کرد. بسیاری از کارشناسان، این مأموریت موساد را نخستین مأموریت ترورهای هدفدار در تاریخ تأسیس رژیم صهیونیستی می‌دانند.
در حالی که بیش از دو ماه به آغاز اکران فیلم "مونیخ" در سراسر جهان باقی مانده، گروهها و احزاب سیاسی علاقمند، بحث درباره موضوع فیلم را در دستور کار خود قرار داده‌اند؛ پروژه‌ای که حتی در مقایسه با استانداردهای معمول هالیوودی هم در خفای کامل و با پنهانکاری آغاز شد و به سرانجام رسید. فیلمنامه "مونیخ" را، که تابستان گذشته در شهرهای مالتا، بوداپست، پاریس و نیویورک فیلمبرداری شد، تونی کوشنر نمایشنامه‌نویس سرشناس و برنده جایزه ادبی پولیتزر نوشته و در آن ستارگانی چون اریک بانا، دنیل کریگ (جیمز باند جدید) و جفری راش ایفای نقش کرده‌اند.
اسپیلبرگ بخشی از شهرت خود را در میان جهانیان مدیون روایت پیچیده و البته تحریف شده از واقعه هولوکاست یا همان نسل‌کشی یهودیان در جنگ جهانی دوم در فیلم "فهرست شیندلر" و تأسیس بنیاد خیریه شواه است؛ بنیادی که وظیفه‌اش ثبت تاریخ شفاهی بازماندگان هولوکاست است. اما او تا همین امروز از درگیر کردن خود در موضوع‌های مرتبط با سیاست‌های منطقه جنجالی خاور میانه اجتناب کرده بود. حتی تا روز آغاز فیلمبرداری هم خیلی‌ها در محافل خصوصی درباره علاقه اسپیلبرگ به ساختن فیلمی در این باره تردید داشتند.
فیلمساز سرشناس آمریکایی، از همان ابتدا، بسیار محتاطانه با پروژه برخورد کرد و از چند کارشناس و سیاستمدار برجسته مشورت گرفت. بیل کلینتن (رییس جمهور سابق ایالات متحده)، دنیس راس (فرستاده سابق دولت امریکا به منطقه خاور میانه)، مایک مکوری (سخنگوی سابق کاخ سفید) و آلن مه‌یر (مدیر سرشناس روابط عمومی در هالیوود و متخصص مدیریت بحران) از جمله افرادی بودند که پیش از آغاز پروژه "مونیخ" طرف مشورت اسپیلبرگ قرار گرفتند. او برای فیلم تازه خود، دست روی موضوعی گذاشت که یکی از رویدادهای بنیادین تاریخ تروریسم امروز بشمار می‌رود.
روز پنجم سپتامبر 1972، تعدادی از مبارزان فلسطینی وارد یکی از آپارتمان‌های دهکده بازی‌های المپیک شدند، دو ورزشکار اسراییلی را کشتند و در تلاش برای ازادی 200 فلسطینی محبوس در زندان‌های اسراییل، نه نفر دیگر را گروگان گرفتند. گولدا میر، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی، پس از این حادثه به مأموران اطلاعاتی اسراییلی دستور داد تروریست‌ها را به دام بیندازند و همه را بکشند. او این عملیات به اصطلاح ضدتروریستی را "خشم خدا" نام نهاد. این اتفاق تا همین امروز هم در اسراییل محل بحث و مناقشه است.
استیون اسپیلبرگ در بیانیه‌ای به دقت تنظیم‌شده که تابستان امسال در یک روزنامه اسراییلی، یک روزنامه امریکایی و یک تلویزیون عربی منتشر شد، برای اولین و آخرین بار هدف خود را از انجام پروژه قتل عام المپیک مونیخ چنین اعلام کرد: "دیدن واکنش اسراییل به حادثه مونیخ از چشم مردانی که به مأموریت انتقامی فرستاده شده بودند، یک بعد انسانی به این اپیزود وحشتناک می‌افزاید؛ حادثه‌ای که ما معمولا آن را سیاسی و نظامی فرض می‌کنیم. این مردان برای موفقیت در مأموریتی خطرناک دست به کارهایی زدند که در ادامه نسبت به درستی کار خود نیز دچار تردید شدند. معتقدم ما می‌توانیم با بررسی این رویداد درس‌های مهمی درباره موقعیت تراژیک خودمان در دنیای امروز بیاموزیم."
ابو داوود، مبارز فلسطینی، و زوی زمیر، جاسوس ارشد سابق موساد، تنها در یک مورد موضع مشترک دارند و آن اینکه استیون اسپیلبرگ پیش از آغاز ساخت فیلم جدید خود مونیخ هیچ مشورتی با آنها نکرد. "مونیخ"، داستان قتل عام یازده ورزشکار اسراییلی در المپیک 1972 مونیخ به دست سازمان سپتامبر سیاه، ابو داوود و انتقام اسراییلی‌ها را روایت می‌کند؛ انتقامی که در آن یک تیم ویژه از موساد عاملان حادثه را به دام انداخت و ترور کرد. بسیاری از کارشناسان، این مأموریت موساد را نخستین مأموریت ترورهای هدفدار در تاریخ تأسیس رژیم صهیونیستی می‌دانند.
در حالی که بیش از دو ماه به آغاز اکران فیلم "مونیخ" در سراسر جهان باقی مانده، گروهها و احزاب سیاسی علاقمند، بحث درباره موضوع فیلم را در دستور کار خود قرار داده‌اند؛ پروژه‌ای که حتی در مقایسه با استانداردهای معمول هالیوودی هم در خفای کامل و با پنهانکاری آغاز شد و به سرانجام رسید. فیلمنامه "مونیخ" را، که تابستان گذشته در شهرهای مالتا، بوداپست، پاریس و نیویورک فیلمبرداری شد، تونی کوشنر نمایشنامه‌نویس سرشناس و برنده جایزه ادبی پولیتزر نوشته و در آن ستارگانی چون اریک بانا، دنیل کریگ (جیمز باند جدید) و جفری راش ایفای نقش کرده‌اند.
اسپیلبرگ بخشی از شهرت خود را در میان جهانیان مدیون روایت پیچیده و البته تحریف شده از واقعه هولوکاست یا همان نسل‌کشی یهودیان در جنگ جهانی دوم در فیلم "فهرست شیندلر" و تأسیس بنیاد خیریه شواه است؛ بنیادی که وظیفه‌اش ثبت تاریخ شفاهی بازماندگان هولوکاست است. اما او تا همین امروز از درگیر کردن خود در موضوع‌های مرتبط با سیاست‌های منطقه جنجالی خاور میانه اجتناب کرده بود. حتی تا روز آغاز فیلمبرداری هم خیلی‌ها در محافل خصوصی درباره علاقه اسپیلبرگ به ساختن فیلمی در این باره تردید داشتند.
فیلمساز سرشناس آمریکایی، از همان ابتدا، بسیار محتاطانه با پروژه برخورد کرد و از چند کارشناس و سیاستمدار برجسته مشورت گرفت. بیل کلینتن (رییس جمهور سابق ایالات متحده)، دنیس راس (فرستاده سابق دولت امریکا به منطقه خاور میانه)، مایک مکوری (سخنگوی سابق کاخ سفید) و آلن مه‌یر (مدیر سرشناس روابط عمومی در هالیوود و متخصص مدیریت بحران) از جمله افرادی بودند که پیش از آغاز پروژه "مونیخ" طرف مشورت اسپیلبرگ قرار گرفتند. او برای فیلم تازه خود، دست روی موضوعی گذاشت که یکی از رویدادهای بنیادین تاریخ تروریسم امروز بشمار می‌رود.
روز پنجم سپتامبر 1972، تعدادی از مبارزان فلسطینی وارد یکی از آپارتمان‌های دهکده بازی‌های المپیک شدند، دو ورزشکار اسراییلی را کشتند و در تلاش برای ازادی 200 فلسطینی محبوس در زندان‌های اسراییل، نه نفر دیگر را گروگان گرفتند. گولدا میر، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی، پس از این حادثه به مأموران اطلاعاتی اسراییلی دستور داد تروریست‌ها را به دام بیندازند و همه را بکشند. او این عملیات به اصطلاح ضدتروریستی را "خشم خدا" نام نهاد. این اتفاق تا همین امروز هم در اسراییل محل بحث و مناقشه است.
استیون اسپیلبرگ در بیانیه‌ای به دقت تنظیم‌شده که تابستان امسال در یک روزنامه اسراییلی، یک روزنامه امریکایی و یک تلویزیون عربی منتشر شد، برای اولین و آخرین بار هدف خود را از انجام پروژه قتل عام المپیک مونیخ چنین اعلام کرد: "دیدن واکنش اسراییل به حادثه مونیخ از چشم مردانی که به مأموریت انتقامی فرستاده شده بودند، یک بعد انسانی به این اپیزود وحشتناک می‌افزاید؛ حادثه‌ای که ما معمولا آن را سیاسی و نظامی فرض می‌کنیم. این مردان برای موفقیت در مأموریتی خطرناک دست به کارهایی زدند که در ادامه نسبت به درستی کار خود نیز دچار تردید شدند. معتقدم ما می‌توانیم با بررسی این رویداد درس‌های مهمی درباره موقعیت تراژیک خودمان در دنیای امروز بیاموزیم."
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید