آفتاب- الناز محمدی(خبرآنلاین): سقف خانهشان مقوایی است، دیوارها و کفپوش آن نیز. اندازه بزرگی هم ندارد، نهایت دو متر در یک متر. اسمشان هم بنابر خانهای که نه به اختیار که بنابر اجبار یا مصلحتی که معلوم نیست از کجا آمده، انتخاب کردهاند، کارتن خواب شده است.
یعنی کسانی که فرق نمیکند زمستان باشد یا تابستان، صبح باشد یا شب، ظهر باشد یا عصر، به هرحال برای خوابیدن، جایی جز خیابان و سقفی جز یک مقوای کهنه و بالای آن آسمان ندارند. برای پیدا کردنشان نیز لازم نیست جستجوی زیادی کرد.
همینکه از خیابان امام خمینی به پایینتر را کمی بالا پایین کنیم، تعداد زیادی از آنها را میتوانیم ببینیم که کنار خیابانها دراز کشیدهاند و اگر خوابشان نبرده باشد یا سیگاری بر لب دارند یا اگرنه، دارند کاری میکنند تا شاید خوابشان ببرد.
هرچند در میان افراد جامعه بیشتر اینطور جا افتاده است که کارتنخوابها مرد و اکثرشان معتادند اما خلاف این تصور و اینطور که دیگر کم کم مسئولان شهری کشور دارند بر زبان میآورند، زنان هم تعداد زیادی از این کارتنخوابها را تشکیل میدهند. به طوری که مرتضی طلایی، رییس کمیسیون فرهنگی ـ اجتماعی شورای شهر تهران عادی شدن حضور زنان معتاد و کارتن خواب در کنار خیابان را زنگ خطری برای جامعه دانسته و گفته است که « اگر تاکنون فقط میدانستیم که تعداد زنان معتاد قابل توجه است، حال این نگرانی را داریم که این زنان معتاد که شرایط نامساعدی را دارند، در سطح جامعه بیش از قبل به چشم میخورند و همه این موارد نشان میدهد که خانواده در جامعه ما دچار تزلزل شده است.»
نبود سند جامعی برای رفاه اجتماعی، کم بودن مراکز مختلف حمایتی دولتی یا خصوصی و حتی سازمانهای مردم نهاد برای رسیدگی به زنان کارتن خواب یا معتاد، کم بودن ظرفیت مراکز فعلی نگهداری کارتن خوابهای معتاد و غیرمعتاد زن که متعلق به شهرداری است، افزایش روز افزون کودکان فراری و خیابانی و مخصوصا دختران، از جمله دلایلی است که برای وضعیت کنونی زنان و مردان کارتن خواب از سوی کارشناسان اجتماعی عنوان میشود.
بر اساس آمار اعلام شده و رسمی، زنان کارتن خواب 2 درصد از کل افراد کارتن خواب را تشکیل میدهند و متوسط سنی آنها 25 تا 45 سال است. اما اینطور که معلوم است و از اظهارنظرهای همراه با نگرانی مسئولان شهری بر میآید، تعداد این زنان روزبهروز در حال افزایش است؛ زنانی که چه معتاد باشند چه نباشند، علاوه بر تمام مشکلاتی که همه کارتنخوابها دارند، نگاه افراد جامعه و هنجارهای آن را هم باید از جمله گرفتاریهای آنها دانست که حتی گاه باعث میشود سرپناههای کوچکی که برای آنها ساخته میشود از سوی افرادی که در محلههای این کمپها زندگی میکنند مورد هجوم قرار بگیرند.