نخبگان، سرمایه ملی؛ چرا باید در کشور بمانند؟
دیاکو عزیزی- اوضاع ناپایدار اقتصادی و سیاسی، بحران‌های زیست‌محیطی، صنعتی و اجتماعی کشور را تشدید کرده و از سوی دیگر عملکرد ضعیف و ناامیدکننده برخی مدیران، عدم شفافیت در تصمیم‌گیری‌ها و ارجحیت ارتباطات بر ضوابط و تخصص، انگیزه نخبگان برای مشارکت مؤثر در حل مسائل ملی را کاهش داده است. نخبگان احساس می‌کنند توان و تخصصشان در تصمیم‌گیری‌ها دیده نمی‌شود و اثرگذاری واقعی ندارند، در حالی که کشور بیش از هر زمان به نوآوری، راهکار‌های علمی و تخصصی آنان نیازمند است.
برای مقابله با این چالش‌ها و نگهداشت نخبگان، لازم است حقوق و امنیت شغلی آنان متناسب با تخصص و مسئولیت افزایش یابد و فرصت‌های واقعی رشد و ارتقا فراهم شود. پروژه‌های پژوهشی و شغلی جذاب داخلی باید طراحی شوند تا نخبگان بتوانند توان علمی و تخصص خود را در حل بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی به کار گیرند. ایجاد پیوند میان نخبگان، صنایع و پروژه‌های ملی و منطقه‌ای، همراه با سیاست‌های واحد و هماهنگ ملی، می‌تواند از پراکندگی و بی‌اعتمادی جلوگیری کند. نقش فعال رسانه‌ها، به‌ویژه رسانه ملی، در معرفی دستاورد‌ها و ارتقای منزلت اجتماعی نخبگان و توانایی آنان در حل مسائل واقعی کشور، بسیار حیاتی است. همچنین فراهم کردن فرصت‌های رشد حرفه‌ای و بین‌المللی داخل کشور، می‌تواند نیاز به مهاجرت را کاهش دهد و همزمان امکان شبکه‌سازی علمی و حرفه‌ای را فراهم کند.
نگهداشت نخبگان نه تنها توسعه علمی و اقتصادی کشور را تضمین می‌کند، بلکه مانع از اتلاف سرمایه‌های انسانی و افزایش فاصله ایران با کشور‌های پیشرفته می‌شود. حمایت هماهنگ دولت، صنایع و رسانه‌ها کلید موفقیت است و نخبگان با تخصص، هوش و تدبیر خود می‌توانند در حل مسائل واقعی، به‌ویژه بحران‌های اقتصادی، سیاسی و زیست‌محیطی، مشارکت کنند و مسیر توسعه ملی را هموار سازند.
