حداقل دستمزد جهانی در سال ۲۰۲۵ چقدر است؟
حداقلدستمزد کشورها در سال ۲۰۲۵ نشان میدهد تمام کشورهای صدرنشین متعلق به قاره سبز بوده و همه بازندگان در نقشه جهانی، از قاره آفریقا هستند. تحلیل دادههای سال ۲۰۲۵ نشان میدهد که حداقل دستمزد در بسیاری از کشورها بهویژه کشورهای آفریقایی و بخش بزرگی از آسیا، توان تامین حداقلهای زندگی را ندارد.
بررسی دادههای بهروزشده نشان میدهد که اروپا همچنان قویترین حداقل دستمزدهای واقعی جهان را دارد؛ در حالیکه بخش بزرگی از کشورهای آفریقایی در انتهای جدول قرار گرفتهاند.
برای مثال لوکزامبورگ با حداقل دستمزد اسمی بیش از ۳ هزار و ۲۰۰ دلار برای نیروی کار ماهر و حدود ۲ هزار و ۶۷۹ دلار برای کارگران عادی در صدر جدول قرار دارد، اما همین رقم پس از تعدیل بر اساس هزینههای واقعی زندگی، به جایگاه بالاتری دست یافته و نشان میدهد ساختار رفاهی این کشور دستمزد اسمی را به دستمزدی واقعا توانمند تبدیل کرده است.
در هلند نیز حداقل دستمزد اسمی ساعتی ۱۴.۰۶ یورو، پس از تعدیل با شاخصهای قدرت خرید محلی، به یکی از بالاترین دستمزدهای موثر جهان تبدیل میشود. با این حال، اتحادیههای کارگری هلند تاکید کرده است که حتی این سطح اسمی بالا در برابر هزینههای فزاینده مسکن و خدمات شهری، همیشه به معنای رفاه پایدار نیست.
در بریتانیا، آلمان، ایرلند، فرانسه و بلژیک نیز حداقل دستمزدهای اسمی بیش از ۲ هزار دلار گزارش شده است، اما آنچه قدرت خرید نهایی را تعیین میکند، مجموعهای از مالیاتها، یارانهها و خدمات عمومی است که میتواند فاصله میان اعداد اسمی و واقعیت زندگی روزمره شهروندان را کاهش دهد.
بخش عمده کشورهای آفریقایی در پایینترین سطوح جدول حداقلدستمزد اسمی قرار داشته و در برخی کشورها، مانند تانزانیا، غنا یا ماداگاسکار، حداقل دستمزد ماهانه به صورت غیر رسمی حتی کمتر از ۳۰ دلار است.
در آسیا ارقام اسمی دستمزدها تفاوتهای چشمگیری را نشان میدهند. کرهجنوبی با دستمزد اسمی معادل ۱۵۰۰ دلار در ماه و هند با ۶۴ دلار در دو سوی جدول قرار دارند. این شکاف نه فقط اسمی بلکه ساختاری و مرتبط با بهرهوری و نظام رفاهی است.
علاوه بر کرهجنوبی نام کشورهایی همچون عربستان، ترکیه، ژاپن، کویت، بحرین و عمان نیز در میان بالاترین سطوح دستمزد واقعی میدرخشد. در نقطه مقابل، هند، سریلانکا، بوتان، سوریه و میانمار پایینترین دستمزدهای واقعی در آسیا را دارند.
در آمریکای شمالی و جنوبی نیز اعداد اسمی تفاوت زیادی دارند. کانادا با ۲ هزار و ۷۰ دلار اسمی و برخی ایالتهای آمریکا مانند واشنگتن با ۲ هزار و ۷۳۵ دلار اسمی در سطوح بالا قرار گرفتهاند، اما هزینههای سنگین زندگی، بهویژه مسکن، بخش قابلتوجهی از این دستمزد را مصرف کرده و قدرت خرید واقعی را محدود میکند. آمریکای لاتین با وجود برخی کشورها مانند اروگوئه و کاستاریکا که دستمزدهای اسمی نسبتا بالایی دارند، همچنان با تورم مزمن و کاهش شدید ارزش پول مواجه است.
برخی از ثروتمندترین کشورهای جهان مانند دانمارک، فنلاند، ایسلند، سوئد و نروژ نیز حداقل دستمزد قانونی ندارند. در این کشورها حدود ۸۰ تا ۹۵ درصد نیروی کار تحت پوشش قراردادهای جمعی قرار دارد و این قراردادها معمولا سطح دستمزد را بهمراتب بالاتر از حداقلهای جهانی تعیین میکنند.
