در "رویال آلبرت هال" لندن
هاوکینگ: فکر مرگ قریب‌الوقوع، زندگیم را دگرگون کرد
بچه‌ای باهوش و بسیار تنبل بودم!
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: استفان هاوکینگ ریاضیدان، فیزیکدان نجوم و نابغه کیهان‌شناسی در سخنرانی‌ای که در "رویال آلبرت هال" لندن انجام داد گفت: تا 8 سالگی قادر به خواندن و نوشتن نبودم.
استفان هاوکینگ که با تئوری‌های مربوط به سیاه چاله‌ها به شهرت رسید یک نابغه علم کیهان‌شناسی است که از بیماری فلج مغزی رنج می‌برد.
وی در سخنرانی‌ای که در "رویال آلبرت هال" لندن و با کمک یک دستگاه ترکیب کننده صدا که یکی از همکارانش در کمبریج در سال 1985 برای وی ساخت از داستان زندگی خود گفت.
مهمترین دانشمند حال حاضر انگلیس در این سخنرانی با بیان 15 واژه در دقیقه موفق شد برای اولین‌بار درباره 69 سال زندگی خویش سخن بگوید.
وی در پاسخ به این سئوال که چرا یک مغز تا این حد فاضل باید در بدنی اینچنین نامطلوب زندانی شود، گفت: نمی‌دانم. اما می‌دانم که فکر به مرگ قریب‌الوقوع زندگی مرا دگرگون کرد. بسیار زیباست وقتی بفهمی که درد ماندن در دنیا با ارزش است. من نابغه‌ام چون از ترس از مرگ همواره همراه من است.
این کیهان‌شناس انگلیسی افزود: من پسربچه‌ای باهوش و بسیار تنبل بودم. درس خواندن مرا به‌وجد نمی‌آورد. من خواندن و نوشتن را در 8سالگی آموختم. خواهرم فیلیپا همیشه بسیار با استعدادتر از من بود. زمانی که کشف کردم بیمار هستم با خودم حساب کردم که کلی کار برای انجام دادن دارم و ناگهان تمایلم به انجام این کارها شکوفا شد.
هاوکینگ در دبیرستان با همکلاسی‌های خود درباره خدا و بی‌انتهایی حرف می‌زد. در 13 سالگی اولین سوزش‌ها و دردها در دست‌هایش را احساس کرد اما به وی توضیح دادند که این دردها از اثرات رشد است و جای هیچ نگرانی نیست و او باور کرد.
وی در این خصوص گفت: بسیار بد می‌نوشتم. به طوری‌که معلم زبان انگلیسی‌ام را به کل ناامید کرده بودم. اما همکلاسی‌هایم من را انیشتین صدا می‌زدند.
به این ترتیب به خاطر نبوغی که در فیزیک از خود نشان داد درهای آکسفورد به رویش باز شد؛ "یک ساعت در روز درس می‌خواندم. باورم شده بود که یک فرد با استعداد هستم و نباید خودم را به‌طور جدی مشغول درس خواندن کنم."
به تدریج، دردها غیرقابل تحمل شد. به همین دلیل هاوکینگ را بستری کردند. تشخیص اولیه، بیماری " اسکلروز جانبی آمیوتروفیک" را نشان داد که اشتباه بود. این تشخیص باعث شد که 3 سال امید به زندگی را از دست بدهد.
اما پس از آن شروع به مطالعه کردن، فهمیدن، کشف کردن و نوشتن درباره کیهان از "بیگ‌بنگ تا سیاه چاله‌ها" کرد و به این ترتیب تحولی در دنیای فیزیک نجوم به‌وجود آورد.
سپس وارد دانشگاه کمبریج شد و در همانجایی که زمانی "اسحاق نیوتن" بود یک کرسی ریاضی به‌دست آورد. سپس ازدواج کرد که حاصل آن 3 فرزند بود. در سال 1985 به دلیل بیماری التهاب ریه پزشکان نای وی را قطع کردند و از آن زمان دیگر نتوانست حرف بزند. باوجود این 43 سال داشت و هنوز زنده بود و مغزش شگفتی دانشمندان زمین را برمی‌انگیخت.
به گفته "جیم الخلیلی" استاد فیزیک دانشگاه "سوری" که هاوکینگ را در این کنفرانس همراهی کرده بود این بیماری نقش چندانی در بروز نبوغ وی نداشت.
وی در این باره گفت: به اعتقاد من استفان فردی است که سرنوشتش از قبل مقدر شده است. شاید ترس از مرگ موجب شد که وی در یک دوره خاص توجهش را به علم افزایش دهد اما به اعتقاد من به وضوح معلوم است که وی انسانی متفاوت از دیگران است.
براساس گزارش لاستمپا، در رویال آلبرت هال لندن پس از پایان سخنرانی هاوکینگ، تماشاچیان به مدت 2 دقیقه وی را تشویق کردند. هاوکینگ با تبسم عجیبی حضار را تماشا کرد و گفت: فکر می‌کنم که مردم از تضادی که میان قدرت‌های فیزیکی تا این حد محدود من و عظمت طبیعت جهانی که با آن کار می‌کنم وجود دارد به وجد می‌آیند.
در این میان خانمی که در ردیف اول نشسته بود بدون هیچ خجالتی شروع به گریستن کرد.
آفتاب: استفان هاوکینگ ریاضیدان، فیزیکدان نجوم و نابغه کیهان‌شناسی در سخنرانی‌ای که در "رویال آلبرت هال" لندن انجام داد گفت: تا 8 سالگی قادر به خواندن و نوشتن نبودم. استفان هاوکینگ که با تئوری‌های مربوط به سیاه چاله‌ها به شهرت رسید یک نابغه علم کیهان‌شناسی است که از بیماری فلج مغزی رنج می‌برد.
وی در سخنرانی‌ای که در "رویال آلبرت هال" لندن و با کمک یک دستگاه ترکیب کننده صدا که یکی از همکارانش در کمبریج در سال 1985 برای وی ساخت از داستان زندگی خود گفت.
مهمترین دانشمند حال حاضر انگلیس در این سخنرانی با بیان 15 واژه در دقیقه موفق شد برای اولین‌بار درباره 69 سال زندگی خویش سخن بگوید.
وی در پاسخ به این سئوال که چرا یک مغز تا این حد فاضل باید در بدنی اینچنین نامطلوب زندانی شود، گفت: نمی‌دانم. اما می‌دانم که فکر به مرگ قریب‌الوقوع زندگی مرا دگرگون کرد. بسیار زیباست وقتی بفهمی که درد ماندن در دنیا با ارزش است. من نابغه‌ام چون از ترس از مرگ همواره همراه من است.
این کیهان‌شناس انگلیسی افزود: من پسربچه‌ای باهوش و بسیار تنبل بودم. درس خواندن مرا به‌وجد نمی‌آورد. من خواندن و نوشتن را در 8سالگی آموختم. خواهرم فیلیپا همیشه بسیار با استعدادتر از من بود. زمانی که کشف کردم بیمار هستم با خودم حساب کردم که کلی کار برای انجام دادن دارم و ناگهان تمایلم به انجام این کارها شکوفا شد.
هاوکینگ در دبیرستان با همکلاسی‌های خود درباره خدا و بی‌انتهایی حرف می‌زد. در 13 سالگی اولین سوزش‌ها و دردها در دست‌هایش را احساس کرد اما به وی توضیح دادند که این دردها از اثرات رشد است و جای هیچ نگرانی نیست و او باور کرد.
وی در این خصوص گفت: بسیار بد می‌نوشتم. به طوری‌که معلم زبان انگلیسی‌ام را به کل ناامید کرده بودم. اما همکلاسی‌هایم من را انیشتین صدا می‌زدند.
به این ترتیب به خاطر نبوغی که در فیزیک از خود نشان داد درهای آکسفورد به رویش باز شد؛ "یک ساعت در روز درس می‌خواندم. باورم شده بود که یک فرد با استعداد هستم و نباید خودم را به‌طور جدی مشغول درس خواندن کنم."
به تدریج، دردها غیرقابل تحمل شد. به همین دلیل هاوکینگ را بستری کردند. تشخیص اولیه، بیماری " اسکلروز جانبی آمیوتروفیک" را نشان داد که اشتباه بود. این تشخیص باعث شد که 3 سال امید به زندگی را از دست بدهد.
اما پس از آن شروع به مطالعه کردن، فهمیدن، کشف کردن و نوشتن درباره کیهان از "بیگ‌بنگ تا سیاه چاله‌ها" کرد و به این ترتیب تحولی در دنیای فیزیک نجوم به‌وجود آورد.
سپس وارد دانشگاه کمبریج شد و در همانجایی که زمانی "اسحاق نیوتن" بود یک کرسی ریاضی به‌دست آورد. سپس ازدواج کرد که حاصل آن 3 فرزند بود. در سال 1985 به دلیل بیماری التهاب ریه پزشکان نای وی را قطع کردند و از آن زمان دیگر نتوانست حرف بزند. باوجود این 43 سال داشت و هنوز زنده بود و مغزش شگفتی دانشمندان زمین را برمی‌انگیخت.
به گفته "جیم الخلیلی" استاد فیزیک دانشگاه "سوری" که هاوکینگ را در این کنفرانس همراهی کرده بود این بیماری نقش چندانی در بروز نبوغ وی نداشت.
وی در این باره گفت: به اعتقاد من استفان فردی است که سرنوشتش از قبل مقدر شده است. شاید ترس از مرگ موجب شد که وی در یک دوره خاص توجهش را به علم افزایش دهد اما به اعتقاد من به وضوح معلوم است که وی انسانی متفاوت از دیگران است.
براساس گزارش لاستمپا، در رویال آلبرت هال لندن پس از پایان سخنرانی هاوکینگ، تماشاچیان به مدت 2 دقیقه وی را تشویق کردند. هاوکینگ با تبسم عجیبی حضار را تماشا کرد و گفت: فکر می‌کنم که مردم از تضادی که میان قدرت‌های فیزیکی تا این حد محدود من و عظمت طبیعت جهانی که با آن کار می‌کنم وجود دارد به وجد می‌آیند.
در این میان خانمی که در ردیف اول نشسته بود بدون هیچ خجالتی شروع به گریستن کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید