ایران و تنش با نهادهای بین المللی
آفتاب‌‌نیوز : 
سردی 27 ساله روابط ایران – ایالات متحده در حال گذار از فاز " تنش در روابط بین الملل" به "تنش با نهاد های بین المللی" است . به دیگر سخن روابط پر تنش تهران - واشنگنن در دو دهه و نیم پیش در فضای اتهام به ایران در اختلال روند امنیت بین المللی و منطقه ای گذشت و در حال حاضر وارد روند اختلال در روند همکاری اجباری با نهاد های بین المللی می گذرد .
اتهام به ایران در خصوص اخلال در روند صلح خاورمیانه و حمایت از اعمال تروریستی در اروپا و آمریکای جنوبی جای خود را به اتهام در خصوص عدم همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی داده است ." تنش با نهاد های بین المللی" ارتباط مستقیم با امنیت ایران داشته و گامی است در راستای ایزولاسیون (انزوای) ایران . دامنه تنش در مناسبات دو جانبه به روابط ایران با نهادی مثل آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز وسعت یافته و در حال در گیر کردن تهران با سازمان ملل متحد نیز بر آمده است .
در چنین دورنمایی حتی حضور سران جمهوری اسلامی در سازمان ملل تحت الشعاع تنش های دوجانبه قرار گرفته و فعالیت در نهاد های بین المللی چون سازمان تجارت جهانی نیز تنها با چراغ سبز واشنگتن امکان پذیر می شود. احتمال دخالت رئیس جمهور جدید ایران در اشغال سفارت آمریکا در آبان 1358 موجب تردید در صدور ویزا برای وی برای حضور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل می گردد.
مختومه شدن پرونده هسته ای ایران و حذف احتمال ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل تنها با دست کشیدن واشنگتن از مخالفت های خود با فعالیت های اتمی تهران امکان پذیر است. این نمونه ها باعث می شود هر نوع همکاری با دیگر قطب های بین المللی همچون اروپا، چین، روسیه و ... زیر سایه واشنگتن صورت گیرد و تنها در صورت نرمش امریکا در برابر ایران است که احتمال گشایشی در روابط خارجی تهران افزایش می یابد .
گاه این سایه چنان سنگینی می کند که بخشی از امتیازات پیشنهاد سه کشور اروپایی به ایران باید از آستین آمریکا درآید و این همان واقعیتی است که تهران نیز آن را در یافته و از گفتگو با اروپا به جای آمریکا با لفظ "انتخاب پیکان به جای بنز" یاد می کند.
حداد عادل از حضور در کنار روسای مجالس جهان باز ماند و احتمال می رود حاشیه سفر احمدی نژاد به نیویورک پررنگ تر از متن آن شود و این همه زنگ خطری است برای تهران که در چنین فضایی چگونه می تواند روند پیشین را ادامه دهد؟ ایران به مرز تنش با نهادهای بین الملل سوق داده می شود و این امر جز انزوا دستاورد دیگری ندارد مگر اینکه تغییری در مناسبات ایران و آمریکا ایجاد شود .
سردی 27 ساله روابط ایران – ایالات متحده در حال گذار از فاز " تنش در روابط بین الملل" به "تنش با نهاد های بین المللی" است . به دیگر سخن روابط پر تنش تهران - واشنگنن در دو دهه و نیم پیش در فضای اتهام به ایران در اختلال روند امنیت بین المللی و منطقه ای گذشت و در حال حاضر وارد روند اختلال در روند همکاری اجباری با نهاد های بین المللی می گذرد . اتهام به ایران در خصوص اخلال در روند صلح خاورمیانه و حمایت از اعمال تروریستی در اروپا و آمریکای جنوبی جای خود را به اتهام در خصوص عدم همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی داده است ." تنش با نهاد های بین المللی" ارتباط مستقیم با امنیت ایران داشته و گامی است در راستای ایزولاسیون (انزوای) ایران . دامنه تنش در مناسبات دو جانبه به روابط ایران با نهادی مثل آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز وسعت یافته و در حال در گیر کردن تهران با سازمان ملل متحد نیز بر آمده است .
در چنین دورنمایی حتی حضور سران جمهوری اسلامی در سازمان ملل تحت الشعاع تنش های دوجانبه قرار گرفته و فعالیت در نهاد های بین المللی چون سازمان تجارت جهانی نیز تنها با چراغ سبز واشنگتن امکان پذیر می شود. احتمال دخالت رئیس جمهور جدید ایران در اشغال سفارت آمریکا در آبان 1358 موجب تردید در صدور ویزا برای وی برای حضور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل می گردد.
مختومه شدن پرونده هسته ای ایران و حذف احتمال ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل تنها با دست کشیدن واشنگتن از مخالفت های خود با فعالیت های اتمی تهران امکان پذیر است. این نمونه ها باعث می شود هر نوع همکاری با دیگر قطب های بین المللی همچون اروپا، چین، روسیه و ... زیر سایه واشنگتن صورت گیرد و تنها در صورت نرمش امریکا در برابر ایران است که احتمال گشایشی در روابط خارجی تهران افزایش می یابد .
گاه این سایه چنان سنگینی می کند که بخشی از امتیازات پیشنهاد سه کشور اروپایی به ایران باید از آستین آمریکا درآید و این همان واقعیتی است که تهران نیز آن را در یافته و از گفتگو با اروپا به جای آمریکا با لفظ "انتخاب پیکان به جای بنز" یاد می کند.
حداد عادل از حضور در کنار روسای مجالس جهان باز ماند و احتمال می رود حاشیه سفر احمدی نژاد به نیویورک پررنگ تر از متن آن شود و این همه زنگ خطری است برای تهران که در چنین فضایی چگونه می تواند روند پیشین را ادامه دهد؟ ایران به مرز تنش با نهادهای بین الملل سوق داده می شود و این امر جز انزوا دستاورد دیگری ندارد مگر اینکه تغییری در مناسبات ایران و آمریکا ایجاد شود .
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید