کوروش که بود و چه کرد؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: کوروش بنیادگذار کشور ایران، مردی که عموم تاریخ‌نگاران او را «اندیشمند، انسان‌دوست، دادگستر و مهربان» توصیف کرده‌اند در مارس سال 530 پیش از میلاد فوت شد.
وی 11 سال پس از ایجاد دولت واحدی از 3 طایفه مهاجر قوم آرین - پارس، ماد و پارت، شهر بابل (در جنوب غربی بغداد امروز و پایتخت یک امپراتوری به همان نام) را تصرف و در آنجا در اکتبر سال 539 پیش از میلاد ایجاد امپراتوری مشترک‌المنافع ایران را اعلام کرده بود.
امپراتوری ایران در زمان کوروش که نام او در غرب با قلب تلفظ حروف یونانی، سیروس و سایرس، گفته می‌شود از هند تا مرمره و از سیردریا (رود سیحون) تا دریای سرخ امتداد داشت که پسر او کامبیر (کامبوزیا = کامبوجیا = کمبوجیه) بر وسعت آن افزود و داریوش بزرگ و پسرش خشایارشا قلمرو ایران را گسترش بیشتری دادند که بیش از دو قرن بزرگ‌ترین قدرت و تنها ابرقدرت جهان بود با فرهنگ و تمدنی درخشان و بی‌مانند.
کوروش برای اخراج طوایف آرال که از سیردریا گذشته وارد سغدیانا و سرزمین پارسیان در فرارود (تاجیکستان امروز و ...) شده بودند به این منطقه رفته بود که به سوی او که سوار بر ارّابه بود و سربازانش را در میدان نبرد هدایت می کرد زوبینی پرتاب شد و عمر وی پایان یافت.
با وجود درگذشت کوروش، سربازان او جنگ را بردند و مهاجمان را به آن سوی سیردریا عقب راندند. ( سغد اینک یک ایالت تاجیکستان و فرماندارنشین آن، شهر باستانی خجند است).
برخی از مورخان درگذشت کوروش بزرگ را در منطقه فرارود نتیجه بیماری نوشته‌اند، نه اصابت زوبین. آرالی‌ها تمدنی عقب‌مانده و غیرقابل قبول برای ایرانیان داشتند و کوروش مایل به آلوده شدن ایرانیان به این تمدن [از جمله همبستر شدن علنی با زنان‌شان] نبود.
موسس و پدر کشور ایران که مادرش ماد و پدرش پارس بود در میدان‌های جنگ، همیشه در میان سربازان بود و از آنان جدا نمی‌شد و (اگر نوشته مورخان یونانی درست باشد) جان خود را بر سر همین روش گذارد. او بارها گفته بود که نباید سرباز جان برکف نهد و بجنگد و افتخار پیروزی نصیب شاه شود که دور از میدان جنگ در چادر خود درمیان نیروهای محافظ و اسبان آماده برای فرار می‌آساید.
جنازه کوروش همچنان که وصیت کرده بود به پاسارگاد منتقل و مدفون شد که آرامگاه او تا به امروز باقی مانده و هموطنان پس از 25 قرن همچنان برای ادای احترام نسبت به او به پاسادگاد می‌روند.
کوروش در بابل و پس از صدور اعلامیه‌ای که امروز نحستین منشور اتحاد ملل و حقوق بشر نام برده می‌شود وصیت کرده بود صرف‌نظر از محل مرگ او، باید در پاسارگاد دفن شود. کوروش هنگام تعیین محل دفن خود از این که برای مدتی بسیار طولانی، جسد او قطعه زمینی را از ثمر دادن باز می‌دارد از مردم ایران (قبلا) پوزش خواسته بود.
کوروش جهانی فکر می‌کرد و همه ملت‌ها را متساوی‌الحقوق می‌دانست و عقیده به ایجاد یک دولت جهانی مجهز به اخلاقیات داشت تا جنگ‌ها و خون‌ریزی‌ها پایان یابد و یک قانون واحد حاکم بر روابط ملت‌ها باشد.
اعلامیه او پس از فتح بابل که سلطانش به آزار دادن سایر ملل و نیز اتباع خود شهرت داشت، نخستین منشور ملل متحد و اعلامیه حقوق بشر شناخته شده و نگه‌داری می‌شود.
کوروش دین ایرانیان (آیین زرتشت) را به ملل دیگر تحمیل نکرد. وی شورائی از سران ملل تابعه به ریاست خود تشکیل داده بود و امپراتوری او در حقیقت یک جامعه مشترک‌المنافع بود و شرط عضویت در این جامعه دادن آزادی به مردم محل، برقراری حکومت قانون، منع بردگی و قطع ظلم و تعدی بود.
ارتش کوروش سربازان اسیر را به بردگی نمی‌فروخت و اموال ملت مغلوب را مصادره و غارت نمی‌کرد. یهودیان در کتاب مقدس خود کوروش را "آزادی‌بخش" و او را یک مسیح خوانده‌اند. کوروش اسیران یهودی دولت بابل را آزاد کرد و به وطن خود بازگردانید و با پول ایران شهرهای‌شان را که به دست سلطان بابل ویران شده بود مرمت و نوسازی کرد.
وی 11 سال پس از ایجاد دولت واحدی از 3 طایفه مهاجر قوم آرین - پارس، ماد و پارت، شهر بابل (در جنوب غربی بغداد امروز و پایتخت یک امپراتوری به همان نام) را تصرف و در آنجا در اکتبر سال 539 پیش از میلاد ایجاد امپراتوری مشترک‌المنافع ایران را اعلام کرده بود.
امپراتوری ایران در زمان کوروش که نام او در غرب با قلب تلفظ حروف یونانی، سیروس و سایرس، گفته می‌شود از هند تا مرمره و از سیردریا (رود سیحون) تا دریای سرخ امتداد داشت که پسر او کامبیر (کامبوزیا = کامبوجیا = کمبوجیه) بر وسعت آن افزود و داریوش بزرگ و پسرش خشایارشا قلمرو ایران را گسترش بیشتری دادند که بیش از دو قرن بزرگ‌ترین قدرت و تنها ابرقدرت جهان بود با فرهنگ و تمدنی درخشان و بی‌مانند.
کوروش برای اخراج طوایف آرال که از سیردریا گذشته وارد سغدیانا و سرزمین پارسیان در فرارود (تاجیکستان امروز و ...) شده بودند به این منطقه رفته بود که به سوی او که سوار بر ارّابه بود و سربازانش را در میدان نبرد هدایت می کرد زوبینی پرتاب شد و عمر وی پایان یافت.
با وجود درگذشت کوروش، سربازان او جنگ را بردند و مهاجمان را به آن سوی سیردریا عقب راندند. ( سغد اینک یک ایالت تاجیکستان و فرماندارنشین آن، شهر باستانی خجند است).
برخی از مورخان درگذشت کوروش بزرگ را در منطقه فرارود نتیجه بیماری نوشته‌اند، نه اصابت زوبین. آرالی‌ها تمدنی عقب‌مانده و غیرقابل قبول برای ایرانیان داشتند و کوروش مایل به آلوده شدن ایرانیان به این تمدن [از جمله همبستر شدن علنی با زنان‌شان] نبود.
موسس و پدر کشور ایران که مادرش ماد و پدرش پارس بود در میدان‌های جنگ، همیشه در میان سربازان بود و از آنان جدا نمی‌شد و (اگر نوشته مورخان یونانی درست باشد) جان خود را بر سر همین روش گذارد. او بارها گفته بود که نباید سرباز جان برکف نهد و بجنگد و افتخار پیروزی نصیب شاه شود که دور از میدان جنگ در چادر خود درمیان نیروهای محافظ و اسبان آماده برای فرار می‌آساید.
جنازه کوروش همچنان که وصیت کرده بود به پاسارگاد منتقل و مدفون شد که آرامگاه او تا به امروز باقی مانده و هموطنان پس از 25 قرن همچنان برای ادای احترام نسبت به او به پاسادگاد می‌روند.
کوروش در بابل و پس از صدور اعلامیه‌ای که امروز نحستین منشور اتحاد ملل و حقوق بشر نام برده می‌شود وصیت کرده بود صرف‌نظر از محل مرگ او، باید در پاسارگاد دفن شود. کوروش هنگام تعیین محل دفن خود از این که برای مدتی بسیار طولانی، جسد او قطعه زمینی را از ثمر دادن باز می‌دارد از مردم ایران (قبلا) پوزش خواسته بود.
کوروش جهانی فکر می‌کرد و همه ملت‌ها را متساوی‌الحقوق می‌دانست و عقیده به ایجاد یک دولت جهانی مجهز به اخلاقیات داشت تا جنگ‌ها و خون‌ریزی‌ها پایان یابد و یک قانون واحد حاکم بر روابط ملت‌ها باشد.
اعلامیه او پس از فتح بابل که سلطانش به آزار دادن سایر ملل و نیز اتباع خود شهرت داشت، نخستین منشور ملل متحد و اعلامیه حقوق بشر شناخته شده و نگه‌داری می‌شود.
کوروش دین ایرانیان (آیین زرتشت) را به ملل دیگر تحمیل نکرد. وی شورائی از سران ملل تابعه به ریاست خود تشکیل داده بود و امپراتوری او در حقیقت یک جامعه مشترک‌المنافع بود و شرط عضویت در این جامعه دادن آزادی به مردم محل، برقراری حکومت قانون، منع بردگی و قطع ظلم و تعدی بود.
ارتش کوروش سربازان اسیر را به بردگی نمی‌فروخت و اموال ملت مغلوب را مصادره و غارت نمی‌کرد. یهودیان در کتاب مقدس خود کوروش را "آزادی‌بخش" و او را یک مسیح خوانده‌اند. کوروش اسیران یهودی دولت بابل را آزاد کرد و به وطن خود بازگردانید و با پول ایران شهرهای‌شان را که به دست سلطان بابل ویران شده بود مرمت و نوسازی کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۲۲:۵۹ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۷
پاسخ
شک نکنید ذوالقرتین بوده . 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید