آفتابنیوز : فریبرز عربنیا بازیگر سینما برای سومین بار مهمان برنامه «هفت» بود تا صحبتهایی را كه در دو برنامه گذشته مطرح كرده بود، جمع بندی كند.
این بازیگر كه طی هفتههای گذشته صحبتهایش واكنش های مختلفی را در بین اهالی هنر هفتم برانگیخته بود، جمعه شب 20 خرداد برای آخرین بار در این برنامه حاضر شد تا بحثی را كه از 4 هفته پیش آغاز شده بود، جمع بندی كند.
عربنیا در این برنامه نیز مثل دو برنامه گذشته خیلی صریح به نقد فضای حاكم بر فرهنگ و هنر ایران پرداخت و دست آخر ابراز امیدواری كرد كه این بحث ها ادامه پیدا كند.
برخی از محورهای صحبتهای عربنیا در برنامه «هفت» به این شرح بود:
همه حرفهایی كه زدم و مشكلاتی كه مطرح كردم یك پادزهر دارد كه آن كیفیت است و همه باید بكوشیم تا كیفیت آثار هنری را افزایش دهیم و روی آن تاكید كنیم.
وقتی عالیترین مقام كشور (مقام معظم رهبری) میگوید فضای حاكم بر این عرصه(فرهنگ) باید عوض شود، ما هم باید ببینیم كه كجا ها مشكل داریم و آن مشكلات را برطرف و فضا را عوض كنیم.
ما بازیگران هم میتوانیم با عمل خود جلو برخی از مسائل را بگیریم و مانع جریانی شویم كه دارد فرهنگ و هنر ما را به سمت ابتذال می برد.
این جریان شامل برخی از رسانهها، تهیهكنندگان و كسانی میشود كه در خوزه فروش و پخش فیلم فعالیت میكنند و با عمل خود دارند ابتذال را در این عرصه گسترش میدهند.
بازیگر و كارگردان مجبورند یا طبق خواست آنها عمل كنند یا خانه نشین شوند. به نظر من ما نباید به هر قیمتی هر كاری را انجام دهیم و كیفیت،فرم، اخلاق و قواعد را زیر پا بگذاریم.
سینمای ما نیاز به چهره و بازیگران جدید دارد، اما ورود بازیگران به این عرصه باید با ضوابط و حفظ كیفیت باشد و جلو كار دیگران را نگیرد.
وقتی در حوزه ورزش اجازه دادیم كه مربیها بیایند و به هم فحش بدهند باید شاهد تسری آن به حوزههای دیگر هم باشیم.
من این جمله دكتر علی شریعتی را برای خاتمه بحث نقل می كنم:«قضاوت مردم مهم نیست، سرنوشت مردم مهم است.»
كمدیهای سخیف هم الان دیگر نمیفروشند، چرا كه چند چهره معدود در این فیلمها بازی میكنند و چیزی ندارند كه مردم را جذب كنند، برای مردم هم این مساله روشن شده و به همین خاطر دیگر این فیلمها فروش ندارند.
فیلمهای رده جیم دهههای 60 و 70 از بسیاری از فیلمهای سخیف این سالها بهتر هستند.
ما مسولان خوب در ردههای بالای مدیریتی داریم، اما مدیران میانی ضعیف هستند. مسوولان ما هم قربانی سیستم هستند.
مجلس محترم شورای اسلامی باید در زمینه حمایتهای فرهنگی قوانین جدید و متناسب با شرایط فعلی را وضع كند.
معاونت سینمایی و خانه سینما اختلافات غیر ریشهای را كنار بگذارند و با همكاری هم راهحلهایی را برای شرایط فعلی در نظر بگیرند و به نهاد قانون گذار پیشنهاد بدهند.
نهادهای صنفی اجازه نفس كشیدن به این ابتذال را ندهند.
طی 20 سال گذشته قوانین سینمایی بازنگری نشده و این شبیه یك شوخی است.
حوزه فرهنگ و سینما نیاز به تدوین سیاستهایی دارد كه به جای قائم به فرد بودن قائم به برنامه باشد.
تاثیرات مشكلات فرهنگی امروز دیده نمیشود و نتیجه آن 20 سال بعد مشخص میشود.