آفتابنیوز : آفتاب: مجید گلآرا ماجرای بازگشتش از سفر و نحوه برخورد ماموران فرودگاه با همسفران و سایر مسافران این پرواز را به رشته تحریر درآورده است.
شرح ماجرای برخورد با مسافران ایرانی در فرودگاه ایرانی که سایت تابناک آن را منتشر کرده است به شرح زیر است:
شنیدن حكایت بیمهری بازرسیهای عجیب و غریب برخی فرودگاههای خارجی با مسافران ایرانی اگرچه چند سالی هست كه به گوشمان آشناست اما غریبتر و تاسف بارتر آنكه رفتار نامهربانانه فرودگاههای داخلی با مسافران ایرانی هم اكنون به امری عادی بدل شده است.
یكی از همین فرودگاهها كه ید طولایی در این زمینه دارد و بنا به اذعان شهروندان گوش كسی بدهكار بیان مشكلاتش نیست، فرودگاه بینالمللی سردار جنگل استان گیلان است، این فرودگاه اگرچه مدت زیادی است به عنوان فرودگاه بینالمللی خدمات رائه میكند، اما عدم دقت در تجهیزات آن باعث مزاحمت و در بسیاری مواقع زیر سوال بردن شان شهروندان گیلانی شده است؛ تجربهای كه چندین بار نگارنده آن را به تلخی تجربه كرده و بارها افسوس آن را خورده است.
از جمله یكی از همین تجربههای تلخ در پرواز برگشت مسیر تركیه - رشت كه پنجشنبه هر هفته صورت میگیرد، اتفاق افتاد. در آن پرواز اگرچه با عزت و احترامی بیش از فرودگاه وطن بدرقه شدیم، اما هنگام ورود به فرودگاه بینالمللی سردار جنگل رشت صحنههای ناراحتكننده از جمله الافی و بیاحترامی به تکتک مسافران نه تنها بنده بلكه تمامی مسافران را منزجر كرد، برخوردهای كه نه در شان شهروندان با فرهنگ ایرانی است و نه در خور فرهنگ اسلامی ما.
فرودگاه سردار جنگل رشت اگر چه نام بینالمللی را با خود یدک میكشد، اما بیتدبیری در تجهیز آن باعث شده تا این فرودگاه هنوز پس از این همه اختراع و اكتشاف در زمینه چک و بازرسی مانند عهد عتیق با دست مراحل چک و بازرسی بار مسافران آن صورت گیرد.
تصور كنید خسته از یک مسافرت با وسایل و چمدان وارد فرودگاه وطن شوید و بعد با یک صف طولانی، شهروندان خسته و عصبانی و برخورد نا مناسب مامورانی روبرو شوید كه كمترین حق و احترامی هم برای شما قائل نیستند.
انگار كه قرار است جدیدترین مواد منفجره را از میان لاشههای لباسهای چمدانی كه دل و رودهاش را بیرون ریختهاند، پیدا كنند و اگر پیدا نشد لابد جایی از كار مسافر ایراد دارد و باید تهتوی كار در آورد. تازه بعد از آن همه اتفاقات طلبكار هم هستند.
اگرچه اعتراض به این بیحرمتیها بسیار بود اما هربار كه صدایی بلند میشد با نهایت بیمسئولیتی شنیده میشد كه «هر كاری كه دوستداری بكن!»
بعد از آنكه اعتراض چند خانم درباره نحوه برخورد و بیرون آوردن لباسها از چمدان بلند شد، دیگر مسافران نیز كه نزدیک به چند ساعت در انتظار چک و بازرسی دستی گمرک و سرنوشت نامبارک خود مانده بودند نیز همراه آنان شدند، تا اینكه كار به صفر علی قاسمی، سرپرست گمرک فرودگاه بینالمللی سردار جنگل رشت رسید.
پس از آنكه تعداد زیادی از مسافران به نحوه برخورد و بازرسی و چک مسافران و نبود دستگاه " ایكس ری" درفرودگاه بینالمللی برای چک اتوماتیک وسایل اعتراض كردند و گفتند كه این نوع مدیریت در شان شهروندان ایران نیست بنابراین از طریق رسانه ها آن را به اطلاع مسئولان خواهیم رساند، در جواب از قاسمی شنیدند كه «هر كاری كه میخواهید بكنید. اصلاً خواهش میكنم موضوع را رسانهای كنید! شاید كسی فریاد ما را بشنود.» علاوه بر او میرزایی، معاون فرودگاه رشت نیز میگفت تا كنون چند بار مكاتباتی با گمرک صورت گرفته اما مشكل هنوز حل نشده و كسی توجه نمیكند.
آنچه بیش از همه در ذهن مسافران سوال بود اینكه مشكلی كه سالها با فنآوریهای نوین حل شده چرا باید به معضلی اینچنین برای یک فرودگاه بینالمللی تبدیل شود. اصلاً اگر مسافری خارجی در یكی از همین پروازها باشد، درباره شهروندان ایرانی و حرمت و احترامی كه برای یكدیگر قائلند چه تصوری خواهد كرد؟
محمود یكی از مسافران پرواز تركیه – رشت كه سال قبل به حج عمره مشرف شده بود میگفت: در سفرم به مكه هم چنین رفتارهایی با مسافران میشد و باز بسیاری از مسافران به این نوع رفتارها معترض بودند اما انگار این مشكل، با وجود وعده هرباره مسئولان حل شدنی نیست.
سخن آخر اینكه مسئولان بدانند «حرمت امامزاده با متولی آن است» اگر امروز در حفظ شان و حرمت شهروندان كوتاهی كنیم فردا روز دیگر پاسخگوی آبروی از دست رفته ایرانمان نخواهیم بود.
به راستی كه راهاندازی فرودگاه بینالمللی در یک استان اگرچه اقدامی در جهت گسترش زیرساختها برای رشد، توسعه و شكوفایی یک منطقه است اما عدم توجه به شرایط آن و لزوم و لوازم راهاندازی یک فرودگاه بینالمللی به هدر دادن سرمایههای ملی و منطقهای است.
گذشته از این موضوعات فنی و كارشناسی، در نظر گرفتن شان و منزلت شهروندان ایرانی (كه امكان ایجاد و راهاندازی یک فرودگاه از جیب آنها و بیتالمال است) مهمترین نكته در ارائه خدمات و تامین رفاه آنان است. اگر چه انتظار حداقلهای ممكن در برخی فرودگاههای داخلی ممكن نیست چه رسد به فرودگاه بینالمللی یک استان !