چرا روحاني به لندن نرفت؟
رد دعوت سفر به لندن از سوي دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران يعني اين كه تهران «زبان تهديد» را نمي پذيرد
آفتاب‌‌نیوز : 
در حالي كه انتظار مي رفت روحاني پس از پاريس و برلين به لندن برود، اظهارات مقامات انگليسي نه تنها با «عرف ميزباني» در تناقض بود بلكه از زاويه «منطق مذاكراتي» نيز سفر به لندن را منتفي ساخته بود.
موضع گيري توني بلر مبني بر حمايت ايران از تروريسم و تهديد سخنگوي وزارت خارجه بريتانيا مبني بر ارسال پرونده ايران به شوراي امنيت در صورت از سرگيري غني سازي اورانيوم، جايي براي مذاكره در اين مقطع باقي نگذاشته بود و اگر چنين سفري انجام مي شد، نه تنها نفعي در آن متصور نبود بلكه با عزت و شأن كشور و نظام نيز همخواني نداشت.
واقعيت آن است كه برخلاف شيراك كه در ديدار با روحاني، عزم فرانسه را براي حل اين چالش از طريق گفت و گو نشان داد و نيز برخلاف يوشكا فيشر كه مذاكرات ايران و اروپا را رويكردي صحيح خواند، مجموع موضع گيري هاي بلر و وزارت خارجه اش و نيز محتواي منفي اين موضع گيري ها، نشانگر رويكرد متفاوت لندن نه تنها به ايران بلكه به دو شريك اروپايي اش يعني پاريس و برلين مي باشد.
بررسي مواضع لندن نشان مي دهد كه سرتاسر مفاد اين موضع گيري منفي بوده و هيچ نكته مثبتي كه نشانگر دعوت يك ميزبان از مهمان به مذاكره باشد به چشم نمي خورد:
1- تهديد به ارسال پرونده ايران به شوراي امنيت
2- متهم كردن صريح ايران به حمايت از تروريسم
3- متهم كردن ايران به عدم ارائه اطلاعات فعاليت هاي هسته اي خود (آن گونه كه طرف اروپايي مي خواهد و نه حتي آژانس انرژي اتمي)
4- وارد كردن اتهام جديدي دال بر يافت شدن آلودگي هاي جديد در تأسيسات ايران
5- مخالفت با پيشنهاد فرانسه و آلمان براي اعطاي امتيازات اقتصادي به ايران.
مجموع مواضع فوق حكايت از آن دارد كه لندن در موقعيت كنوني، مسيري برخلاف مواضع پاريس و برلين طي مي كند و البته اين موضوع تنها به روابط ايران و اروپا محدود نمي شود و ناشي از اختلافات شديد و سنتي انگليس با محور فرانسه- آلمان در اروپاست.
انگليسي ها به طور سنتي به ويژه پس از جنگ جهاني دوم، همواره تلاش كرده اند تا با نزديكي به آمريكا، از اين اهرم براي تحت فشار قرار دادن ساير اروپايي ها بهره گيرند و حتي حاضر شده اند كه براي جلوگيري از برتري محور پاريس- برلين در اروپا، به رهيافت انزواگرايي روي آورده و در پيوستن كامل به تصميمات جمعي اتحاديه اروپا از جمله به كارگيري يورو به عنوان پول اروپايي خودداري ورزند. در مقابل، كشورهايي چون آلمان، فرانسه و ايتاليا نيز انتقادات خود را از مشي انگليس كه مانع از تقويت هويت مستقل اتحاديه اروپا به ويژه در حوزه سياست هاي دفاعي و امنيتي و خارجي شده است، پنهان نكرده اند و درست به همين دليل سال هاست كه آلمان و فرانسه از تشكيل ارتش اروپايي حمايت مي كنند و حتي يگان هايي از سپاه اروپايي را شكل داده اند اما انگليس همچنان به حضور پررنگ نظامي و امنيتي آمريكا در اروپا معتقد است.
علاوه بر اين، شكاف دو حوزه تمدني- فرهنگي انگلوساكسون (آمريكا و انگليس) و فرانكوفون (فرانسه) باعث شده كه يك نبرد سنتي بين انگليس و فرانسه براي تسلط بر اروپا شكل بگيرد. به گونه اي كه شيراك رئيس جمهور فرانسه بارها بر ضرورت تقويت زبان و ادبيات و فرهنگ فرانسه و مقابله با هجمه زبان و ادبيات انگليسي تأكيد كرده است و در آلمان نيز نگرش مشابهي به انگليسي ها وجود دارد.
مصداق ديگر اين چالش را مي توان عملكرد متفاوت فرانسه و آلمان نسبت به انگليس در جنگ آمريكا عليه عراق جست و جو كرد، جايي كه فرانسه و آلمان به مخالفت با حمله نظامي پرداختند ولي انگليس ترجيح داد كه مسيري متفاوت از پاريس و برلين برگزيند.
به عبارت ديگر مجموع مصاديق و تجارب فوق الذكر نشان مي دهد كه برخلاف فرانسه و آلمان، انگليس ترجيح مي دهد به جاي اتخاذ يك سياست مستقل نسبت به تعامل با ايران، خود را با نگرش هاي آمريكا به ايران هماهنگ نمايد و جالب آن كه تأثير و نفوذ آمريكا بر ساختمان نخست وزيري شماره 10 خيابان راونينگ استريت لندن به گونه اي است كه تفاوت چنداني بين ساكنان محافظه كار يا كارگر اين كاخ در دوره هاي مختلف نسبت به پيروي از سياست هاي جهاني و منطقه اي آمريكا نمي توان ديد و طبيعي است كه در چنين شرايطي كه انگليسي ها تلاش مي كنند، حداكثر نقش بازتاب دهنده نظرات آمريكا را ايفا كنند، مذاكرات ايران و انگليس نمي تواند چندان مثمرثمر باشد. به ويژه آن كه انگليسي ها ظرف ماه هاي اخير تلاش كرده اند تا در جنگ تبليغاتي و عمليات رواني نيز به آمريكا نزديك تر شوند و اعلام خروج برخي شركت هاي نفتي انگليسي از ايران نيز در همين راستا تلقي مي شود. لذا طبيعي است كه ايران با جمع بندي رفتارهاي چند ماهه اخير لندن، حساب انگليس را از فرانسه و آلمان در معادلات آتي خود جدا كند.
در حالي كه انتظار مي رفت روحاني پس از پاريس و برلين به لندن برود، اظهارات مقامات انگليسي نه تنها با «عرف ميزباني» در تناقض بود بلكه از زاويه «منطق مذاكراتي» نيز سفر به لندن را منتفي ساخته بود. موضع گيري توني بلر مبني بر حمايت ايران از تروريسم و تهديد سخنگوي وزارت خارجه بريتانيا مبني بر ارسال پرونده ايران به شوراي امنيت در صورت از سرگيري غني سازي اورانيوم، جايي براي مذاكره در اين مقطع باقي نگذاشته بود و اگر چنين سفري انجام مي شد، نه تنها نفعي در آن متصور نبود بلكه با عزت و شأن كشور و نظام نيز همخواني نداشت.
واقعيت آن است كه برخلاف شيراك كه در ديدار با روحاني، عزم فرانسه را براي حل اين چالش از طريق گفت و گو نشان داد و نيز برخلاف يوشكا فيشر كه مذاكرات ايران و اروپا را رويكردي صحيح خواند، مجموع موضع گيري هاي بلر و وزارت خارجه اش و نيز محتواي منفي اين موضع گيري ها، نشانگر رويكرد متفاوت لندن نه تنها به ايران بلكه به دو شريك اروپايي اش يعني پاريس و برلين مي باشد.
بررسي مواضع لندن نشان مي دهد كه سرتاسر مفاد اين موضع گيري منفي بوده و هيچ نكته مثبتي كه نشانگر دعوت يك ميزبان از مهمان به مذاكره باشد به چشم نمي خورد:
1- تهديد به ارسال پرونده ايران به شوراي امنيت
2- متهم كردن صريح ايران به حمايت از تروريسم
3- متهم كردن ايران به عدم ارائه اطلاعات فعاليت هاي هسته اي خود (آن گونه كه طرف اروپايي مي خواهد و نه حتي آژانس انرژي اتمي)
4- وارد كردن اتهام جديدي دال بر يافت شدن آلودگي هاي جديد در تأسيسات ايران
5- مخالفت با پيشنهاد فرانسه و آلمان براي اعطاي امتيازات اقتصادي به ايران.
مجموع مواضع فوق حكايت از آن دارد كه لندن در موقعيت كنوني، مسيري برخلاف مواضع پاريس و برلين طي مي كند و البته اين موضوع تنها به روابط ايران و اروپا محدود نمي شود و ناشي از اختلافات شديد و سنتي انگليس با محور فرانسه- آلمان در اروپاست.
انگليسي ها به طور سنتي به ويژه پس از جنگ جهاني دوم، همواره تلاش كرده اند تا با نزديكي به آمريكا، از اين اهرم براي تحت فشار قرار دادن ساير اروپايي ها بهره گيرند و حتي حاضر شده اند كه براي جلوگيري از برتري محور پاريس- برلين در اروپا، به رهيافت انزواگرايي روي آورده و در پيوستن كامل به تصميمات جمعي اتحاديه اروپا از جمله به كارگيري يورو به عنوان پول اروپايي خودداري ورزند. در مقابل، كشورهايي چون آلمان، فرانسه و ايتاليا نيز انتقادات خود را از مشي انگليس كه مانع از تقويت هويت مستقل اتحاديه اروپا به ويژه در حوزه سياست هاي دفاعي و امنيتي و خارجي شده است، پنهان نكرده اند و درست به همين دليل سال هاست كه آلمان و فرانسه از تشكيل ارتش اروپايي حمايت مي كنند و حتي يگان هايي از سپاه اروپايي را شكل داده اند اما انگليس همچنان به حضور پررنگ نظامي و امنيتي آمريكا در اروپا معتقد است.
علاوه بر اين، شكاف دو حوزه تمدني- فرهنگي انگلوساكسون (آمريكا و انگليس) و فرانكوفون (فرانسه) باعث شده كه يك نبرد سنتي بين انگليس و فرانسه براي تسلط بر اروپا شكل بگيرد. به گونه اي كه شيراك رئيس جمهور فرانسه بارها بر ضرورت تقويت زبان و ادبيات و فرهنگ فرانسه و مقابله با هجمه زبان و ادبيات انگليسي تأكيد كرده است و در آلمان نيز نگرش مشابهي به انگليسي ها وجود دارد.
مصداق ديگر اين چالش را مي توان عملكرد متفاوت فرانسه و آلمان نسبت به انگليس در جنگ آمريكا عليه عراق جست و جو كرد، جايي كه فرانسه و آلمان به مخالفت با حمله نظامي پرداختند ولي انگليس ترجيح داد كه مسيري متفاوت از پاريس و برلين برگزيند.
به عبارت ديگر مجموع مصاديق و تجارب فوق الذكر نشان مي دهد كه برخلاف فرانسه و آلمان، انگليس ترجيح مي دهد به جاي اتخاذ يك سياست مستقل نسبت به تعامل با ايران، خود را با نگرش هاي آمريكا به ايران هماهنگ نمايد و جالب آن كه تأثير و نفوذ آمريكا بر ساختمان نخست وزيري شماره 10 خيابان راونينگ استريت لندن به گونه اي است كه تفاوت چنداني بين ساكنان محافظه كار يا كارگر اين كاخ در دوره هاي مختلف نسبت به پيروي از سياست هاي جهاني و منطقه اي آمريكا نمي توان ديد و طبيعي است كه در چنين شرايطي كه انگليسي ها تلاش مي كنند، حداكثر نقش بازتاب دهنده نظرات آمريكا را ايفا كنند، مذاكرات ايران و انگليس نمي تواند چندان مثمرثمر باشد. به ويژه آن كه انگليسي ها ظرف ماه هاي اخير تلاش كرده اند تا در جنگ تبليغاتي و عمليات رواني نيز به آمريكا نزديك تر شوند و اعلام خروج برخي شركت هاي نفتي انگليسي از ايران نيز در همين راستا تلقي مي شود. لذا طبيعي است كه ايران با جمع بندي رفتارهاي چند ماهه اخير لندن، حساب انگليس را از فرانسه و آلمان در معادلات آتي خود جدا كند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
لینک های مفید