ايران ، روسيه و ونزوئلا قدرت هاى سياسى جديد
آفتاب‌‌نیوز : 
اين چالش ها از شهامت و اعتماد به نفس روز افزون كشور هاى ايران، روسيه و ونزوئلا ناشى مى شود كه ديگر به كمك هاى غرب نياز ندارند. ريچارد لوگار رئيس شوراى روابط خارجى مجلس نمايندگان آمريكا مى گويد: «نفت، پول رايج جديد در بحث سياست خارجى است.» وى مى افزايد: «ايران و ونزوئلا نه تنها كمتر همكارى مى كنند بلكه از اينكه مى توانند براى آمريكا دردسرساز باشند، خوشحالند و اين تغييرات عظيم براى افكار عمومى آمريكا قابل درك نيست.» بهاى نفت به دنبال افزايش تقاضاى جهانى خصوصاً رشد نيازهاى چين و هند افزايش يافته و آمريكا همچنان بزرگ ترين وارد كننده و مصرف كننده نفت در جهان به شمار مى آيد. اين كشور روزانه ۱۲ ميليون بشكه نفت وارد مى كند و بيش از ۲۰ ميليون بشكه مصرف مى كند.
ونزوئلا
لوگار از دفتر پاسخگويى دولت خواسته است در مورد چگونگى كنار آمدن آمريكا با نفت ونزوئلا تحقيق كند زيرا رئيس جمهور اين كشور به يك نوع فيدل كاسترو كوچك تر در مورد نفت تبديل شده است.مايكل شيفتر يك تحليلگر آمريكايى مى گويد: «چاوس از نفت به عنوان يك ابزار سياسى استفاده مى كند.» علاوه بر نفت تاكتيك ديگر چاوس مقابله با آمريكا در اجلاس هاى بين المللى است. ونزوئلا ماه گذشته تنها كشورى بود كه با قطعنامه شوراى حكام آژانس بين المللى انرژى اتمى عليه فعاليت هاى هسته اى ايران مخالفت كرد.
ايران
تحليلگران پيش بينى مى كنند درآمد هاى ناشى از صادرات نفت ايران در سال جارى به ۴۰ ميليارد دلار برسد كه نسبت به درآمد ۱۱ ميليارد دلارى سال ۱۹۹۸ حدود چهار برابر است. اين در حالى است كه ايران اخيراً موضع سرسختانه اى را در قبال مذاكره با اروپائيان درخصوص برنامه هاى هسته اى اش اتخاذ كرده و على لاريجانى مسئول مذاكرات هسته اى ايران صراحتاً اين نكته را خاطر نشان ساخته كه در صورت پافشارى واشينگتن براى مجازات ايران، تهران از تمامى قواى خود براى به چالش كشيدن منافع آمريكا استفاده مى كند. اين تهديد با توجه به نفوذ فزاينده ايران در ميان مسلمانان شيعه عراق و گروه هاى نظامى لبنان و فلسطين بسيار جدى تلقى مى شود.
تحليلگران مى گويند بهاى بالاى نفت موجب شده تا ايران نگرانى كمترى نسبت به احتمال تحريم هاى اروپا داشته باشد و اين در حالى است كه تهران به راى وتوى چين- بزرگ ترين مصرف كننده منابع انرژى ايران- در صورت ارجاع پرونده هسته اى اش به شوراى امنيت، اطمينان دارد و در اين صورت راه تحريم بين المللى ايران مسدود خواهد شد. رئيس بخش تحقيقات در مركز سياست امنيتى ژنو مى گويد: «با توجه به سود ۲۵ ميليارددلارى فروش نفت ايران در سال جارى، ايرانيان در خصوص نيازمندى واقعى به غرب دچار ترديد شده اند. »
روسيه
انتظار مى رود روسيه در سال جارى به ۱۱۰ ميليارد دلار درآمد ناشى از صادرات نفت دست يابد كه ۲۲ درصد بيش از درآمدهاى سال ۲۰۰۴ است. اين سرمايه مى تواند به تضعيف جايگاه آمريكا و اروپا بينجامد زيرا در اين صورت مسكو نيازى به وام گرفتن از غرب ندارد. از سوى ديگر هر قدر روسيه ثروتمندتر شود تلاش هاى آمريكا براى نفوذ در سياست مسكو با هدف توقف همكارى هاى هسته اى با ايران، با مشكلات پيچيده ترى مواجه مى شود.
اين در حالى است كه مك كورمك سخنگوى وزارت خارجه آمريكا معتقد است بازار تغييريافته نفت موجب تغيير سياست هاى خارجى دولت بوش نمى شود زيرا بهاى نفت براى هميشه بالا نمى ماند. جيم پلاك از انجمن تحقيقات انرژى كمبريج در واشينگتن نيز مى گويد: «كشورهاى عرب در بحران نفتى ۱۹۷۰ آموختند كه بهاى بالاى نفت موجب محافظه كارى مصرف كنندگان و تلاش آنها براى كاهش مصرف به هدف تعديل قيمت ها مى شود.» وى مى افزايد: اما بايد گفت كه سال ها با اين روند فاصله داريم و ثروت هاى نفتى به كشورهاى غنى از نفت امكان مى دهد به فعاليت هاى پرخطر اقدام كنند و اقدامات ايران، روسيه و ونزوئلا عموماً در زمره فعاليت هايى قرار دارد كه با منافع آمريكا در منطقه و جهان سازگارى ندارد.
اين چالش ها از شهامت و اعتماد به نفس روز افزون كشور هاى ايران، روسيه و ونزوئلا ناشى مى شود كه ديگر به كمك هاى غرب نياز ندارند. ريچارد لوگار رئيس شوراى روابط خارجى مجلس نمايندگان آمريكا مى گويد: «نفت، پول رايج جديد در بحث سياست خارجى است.» وى مى افزايد: «ايران و ونزوئلا نه تنها كمتر همكارى مى كنند بلكه از اينكه مى توانند براى آمريكا دردسرساز باشند، خوشحالند و اين تغييرات عظيم براى افكار عمومى آمريكا قابل درك نيست.» بهاى نفت به دنبال افزايش تقاضاى جهانى خصوصاً رشد نيازهاى چين و هند افزايش يافته و آمريكا همچنان بزرگ ترين وارد كننده و مصرف كننده نفت در جهان به شمار مى آيد. اين كشور روزانه ۱۲ ميليون بشكه نفت وارد مى كند و بيش از ۲۰ ميليون بشكه مصرف مى كند. ونزوئلا
لوگار از دفتر پاسخگويى دولت خواسته است در مورد چگونگى كنار آمدن آمريكا با نفت ونزوئلا تحقيق كند زيرا رئيس جمهور اين كشور به يك نوع فيدل كاسترو كوچك تر در مورد نفت تبديل شده است.مايكل شيفتر يك تحليلگر آمريكايى مى گويد: «چاوس از نفت به عنوان يك ابزار سياسى استفاده مى كند.» علاوه بر نفت تاكتيك ديگر چاوس مقابله با آمريكا در اجلاس هاى بين المللى است. ونزوئلا ماه گذشته تنها كشورى بود كه با قطعنامه شوراى حكام آژانس بين المللى انرژى اتمى عليه فعاليت هاى هسته اى ايران مخالفت كرد.
ايران
تحليلگران پيش بينى مى كنند درآمد هاى ناشى از صادرات نفت ايران در سال جارى به ۴۰ ميليارد دلار برسد كه نسبت به درآمد ۱۱ ميليارد دلارى سال ۱۹۹۸ حدود چهار برابر است. اين در حالى است كه ايران اخيراً موضع سرسختانه اى را در قبال مذاكره با اروپائيان درخصوص برنامه هاى هسته اى اش اتخاذ كرده و على لاريجانى مسئول مذاكرات هسته اى ايران صراحتاً اين نكته را خاطر نشان ساخته كه در صورت پافشارى واشينگتن براى مجازات ايران، تهران از تمامى قواى خود براى به چالش كشيدن منافع آمريكا استفاده مى كند. اين تهديد با توجه به نفوذ فزاينده ايران در ميان مسلمانان شيعه عراق و گروه هاى نظامى لبنان و فلسطين بسيار جدى تلقى مى شود.
تحليلگران مى گويند بهاى بالاى نفت موجب شده تا ايران نگرانى كمترى نسبت به احتمال تحريم هاى اروپا داشته باشد و اين در حالى است كه تهران به راى وتوى چين- بزرگ ترين مصرف كننده منابع انرژى ايران- در صورت ارجاع پرونده هسته اى اش به شوراى امنيت، اطمينان دارد و در اين صورت راه تحريم بين المللى ايران مسدود خواهد شد. رئيس بخش تحقيقات در مركز سياست امنيتى ژنو مى گويد: «با توجه به سود ۲۵ ميليارددلارى فروش نفت ايران در سال جارى، ايرانيان در خصوص نيازمندى واقعى به غرب دچار ترديد شده اند. »
روسيه
انتظار مى رود روسيه در سال جارى به ۱۱۰ ميليارد دلار درآمد ناشى از صادرات نفت دست يابد كه ۲۲ درصد بيش از درآمدهاى سال ۲۰۰۴ است. اين سرمايه مى تواند به تضعيف جايگاه آمريكا و اروپا بينجامد زيرا در اين صورت مسكو نيازى به وام گرفتن از غرب ندارد. از سوى ديگر هر قدر روسيه ثروتمندتر شود تلاش هاى آمريكا براى نفوذ در سياست مسكو با هدف توقف همكارى هاى هسته اى با ايران، با مشكلات پيچيده ترى مواجه مى شود.
اين در حالى است كه مك كورمك سخنگوى وزارت خارجه آمريكا معتقد است بازار تغييريافته نفت موجب تغيير سياست هاى خارجى دولت بوش نمى شود زيرا بهاى نفت براى هميشه بالا نمى ماند. جيم پلاك از انجمن تحقيقات انرژى كمبريج در واشينگتن نيز مى گويد: «كشورهاى عرب در بحران نفتى ۱۹۷۰ آموختند كه بهاى بالاى نفت موجب محافظه كارى مصرف كنندگان و تلاش آنها براى كاهش مصرف به هدف تعديل قيمت ها مى شود.» وى مى افزايد: اما بايد گفت كه سال ها با اين روند فاصله داريم و ثروت هاى نفتى به كشورهاى غنى از نفت امكان مى دهد به فعاليت هاى پرخطر اقدام كنند و اقدامات ايران، روسيه و ونزوئلا عموماً در زمره فعاليت هايى قرار دارد كه با منافع آمريكا در منطقه و جهان سازگارى ندارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید