«رابرت فیسک» نویسنده مشهور انگلیسی:
پلیس مصر مردم را "قتل‌عام" کرد
«رابرت فیسک» با انتشار یادداشتی تند در روزنامه «ایندیپندنت»، از مواضع محتاطانه سران انگلیس و آمریکا از کودتای نظامی در مصر و سرکوب مردم به شدت انتقاد کرده و نوشته است نیروهای امنیتی دست به کشتار معترضان زده‌اند.
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: «رابرت فیسک» نویسنده با سابقه بخش خاورمیانه روزنامه «ایندیپندنت» با
انتشار یادداشتی به شدت از اقدام ارتش مصر در سرکوب تظاهرات‌ها در این کشور
انتقاد کرده و آن را یک قتل عام توصیف کرده است.
به گزارش فارس،فیسک می‌نویسد: چه اتفاقی در مصر افتاد؟ کشته شده‌ها را «تروریست» خواندند. اسرائیلی‌ها هم دشمنانشان را با همین نام می‌خوانند، آمریکایی‌ها هم همینطور. رسانه‌های مصری طوری از «درگیری‌های مسلحانه» سخن می‌گویند که گویی نیروهای مسلح اخوان‌المسملین دارند با پلیس می‌جنگند. دیروز صبح یکی از دوستان قدیمی مصری‌ام را دیدم. او می‌گفت وقتی به پرچم مصر نگاه می‌کند، گریه‌اش می‌گیرد.
من دلیل ناراحتی‌اش را درک می‌کنم. چرا این همه آدم کشته شدند؟ چه کسی آن‌ها را کشت؟ خیلی از مصری‌ها هستند که مخالف مرسی‌اند، اما همانطور که بسیاری از آن‌ها دیروز به من می‌گفتند، باور نمی‌کنند که همه نیروهای اخوان‌المسلمین مسلح بوده‌اند. البته یکی از آن‌ها در حالی که یک کلاشنیکف در دست داشته، نزدیک بیمارستان دیده شده، اما واقعیت این است که پلیس افراد غیرنظامی و غیرمسلح را هدف قرار داده و در مقابل حتی یک نیروی پلیس هم کشته نشده است. این یک کشتار بود. یک قتل عام. هیچ جور دیگر نمی‌توان آن را توصیف کرد.
و حالا اینجا نوع برخورد وزرای ما با این حادثه را ببینید. «ویلیام هیگ» (وزیر خارجه انگلیس) را ببینید که خواستار خویشتنداری مقامات مصری از خشونت شده و گفته است که «اکنون زمان گفت‌وگو است، نه تقابل».
عزیزم، عزیزم! این‌ها عباراتی نیست که او برای دولت سوریه به کار می‌برد. چراکه دوستان مصری ما تنها برای مقابله با دشمنانشان کمی از زور استفاده کرده‌اند.
اگر «بشار اسد» این همه تظاهرات‌کننده را در خیابان‌های دمشق می‌کشت، آن وقت سازمان ملل فورا انزجار خود از این اقدام را اعلام می‌کرد و خشم و ناراحتی ما هم هیچ حد و مرزی نداشت. اما اینجا قاهره است، نه دمشق، و ما باید کلماتمان را طوری انتخاب کنیم که دوستانمان را ناراحت نکند، حداقل ژنرال‌هایی را که این کشور را کنترل می‌کنند. ببینید که وزیر کشور مصر به مردم می‌گوید «اعضای اخوان‌المسلمین باید به تحصن در مسجد «رابعه» پایان دهند. امیدواریم که آن‌ها به تعقل روی آورده و به روند سیاسی بپیوندند». اما آیا واقعا آن‌ها زمانی که در انتخابات پیروز شدند، چنین کاری نکرده بودند؟ ژنرال «محمد ابراهیم» وزیر کشور، می‌گوید تنها 21 نفر از اعضای اخوان کشته شده‌اند. پس چگونه است که من دیروز صبح در بیمارستان 37 جنازه دیدم؟
اما معنای «روند سیاسی» در مصر چیست؟ وقتی شما در انتخابات شرکت می‌کنید و پیروز می‌شوید و ناگهان یک ژنرال (به نام عبدالفتاح السیسی) شما را برکنار می‌کند، آینده سیاست در مصر به کجا می‌رود؟ غرب ممکن است به مصر علاقمند باشد، اما اکنون ژنرالی در مصر حاکم شده که احتمالا خیلی به افکار ما اهمیت نمی‌دهد. او فهمیده که تداوم رابطه مصر با اسرائیل به انجام یک کودتا می‌ارزد و بقای پیمان صلح با اسرائیل، از وجود دموکراسی در مصر ارزشمندتر است.
و ما هم در اینجا (غرب) با او همراهی می‌کنیم. آقای اوباما خطاب به مصری‌ها گفته است که آمریکا «همواره همراهی استوار برای مردمی خواهد بود که می‌خواهند مسیر آینده‌شان را تعیین کنند». و اینکه مردم مصر «این فرصت را دارند که روند انتقالی بعد از انقلابشان را به مسیر صحیح آن بازگردانند». پس از دید او کودتای ارتش یک «روند انتقالی بعد از انقلاب» بوده است. آن 37 نفری را که من روز شنبه در بیمارستان دیدم فراموش کنید. سخنرانی چهار سال قبل اوباما در دانشگاه قاهره را نیز کنار بگذارید. ما احتمالا الان در دوره انتقالی بعد از انقلاب قرار داریم. لنین را صدا بزنید!
به گزارش فارس،فیسک می‌نویسد: چه اتفاقی در مصر افتاد؟ کشته شده‌ها را «تروریست» خواندند. اسرائیلی‌ها هم دشمنانشان را با همین نام می‌خوانند، آمریکایی‌ها هم همینطور. رسانه‌های مصری طوری از «درگیری‌های مسلحانه» سخن می‌گویند که گویی نیروهای مسلح اخوان‌المسملین دارند با پلیس می‌جنگند. دیروز صبح یکی از دوستان قدیمی مصری‌ام را دیدم. او می‌گفت وقتی به پرچم مصر نگاه می‌کند، گریه‌اش می‌گیرد.
من دلیل ناراحتی‌اش را درک می‌کنم. چرا این همه آدم کشته شدند؟ چه کسی آن‌ها را کشت؟ خیلی از مصری‌ها هستند که مخالف مرسی‌اند، اما همانطور که بسیاری از آن‌ها دیروز به من می‌گفتند، باور نمی‌کنند که همه نیروهای اخوان‌المسلمین مسلح بوده‌اند. البته یکی از آن‌ها در حالی که یک کلاشنیکف در دست داشته، نزدیک بیمارستان دیده شده، اما واقعیت این است که پلیس افراد غیرنظامی و غیرمسلح را هدف قرار داده و در مقابل حتی یک نیروی پلیس هم کشته نشده است. این یک کشتار بود. یک قتل عام. هیچ جور دیگر نمی‌توان آن را توصیف کرد.
و حالا اینجا نوع برخورد وزرای ما با این حادثه را ببینید. «ویلیام هیگ» (وزیر خارجه انگلیس) را ببینید که خواستار خویشتنداری مقامات مصری از خشونت شده و گفته است که «اکنون زمان گفت‌وگو است، نه تقابل».
عزیزم، عزیزم! این‌ها عباراتی نیست که او برای دولت سوریه به کار می‌برد. چراکه دوستان مصری ما تنها برای مقابله با دشمنانشان کمی از زور استفاده کرده‌اند.
اگر «بشار اسد» این همه تظاهرات‌کننده را در خیابان‌های دمشق می‌کشت، آن وقت سازمان ملل فورا انزجار خود از این اقدام را اعلام می‌کرد و خشم و ناراحتی ما هم هیچ حد و مرزی نداشت. اما اینجا قاهره است، نه دمشق، و ما باید کلماتمان را طوری انتخاب کنیم که دوستانمان را ناراحت نکند، حداقل ژنرال‌هایی را که این کشور را کنترل می‌کنند. ببینید که وزیر کشور مصر به مردم می‌گوید «اعضای اخوان‌المسلمین باید به تحصن در مسجد «رابعه» پایان دهند. امیدواریم که آن‌ها به تعقل روی آورده و به روند سیاسی بپیوندند». اما آیا واقعا آن‌ها زمانی که در انتخابات پیروز شدند، چنین کاری نکرده بودند؟ ژنرال «محمد ابراهیم» وزیر کشور، می‌گوید تنها 21 نفر از اعضای اخوان کشته شده‌اند. پس چگونه است که من دیروز صبح در بیمارستان 37 جنازه دیدم؟
اما معنای «روند سیاسی» در مصر چیست؟ وقتی شما در انتخابات شرکت می‌کنید و پیروز می‌شوید و ناگهان یک ژنرال (به نام عبدالفتاح السیسی) شما را برکنار می‌کند، آینده سیاست در مصر به کجا می‌رود؟ غرب ممکن است به مصر علاقمند باشد، اما اکنون ژنرالی در مصر حاکم شده که احتمالا خیلی به افکار ما اهمیت نمی‌دهد. او فهمیده که تداوم رابطه مصر با اسرائیل به انجام یک کودتا می‌ارزد و بقای پیمان صلح با اسرائیل، از وجود دموکراسی در مصر ارزشمندتر است.
و ما هم در اینجا (غرب) با او همراهی می‌کنیم. آقای اوباما خطاب به مصری‌ها گفته است که آمریکا «همواره همراهی استوار برای مردمی خواهد بود که می‌خواهند مسیر آینده‌شان را تعیین کنند». و اینکه مردم مصر «این فرصت را دارند که روند انتقالی بعد از انقلابشان را به مسیر صحیح آن بازگردانند». پس از دید او کودتای ارتش یک «روند انتقالی بعد از انقلاب» بوده است. آن 37 نفری را که من روز شنبه در بیمارستان دیدم فراموش کنید. سخنرانی چهار سال قبل اوباما در دانشگاه قاهره را نیز کنار بگذارید. ما احتمالا الان در دوره انتقالی بعد از انقلاب قرار داریم. لنین را صدا بزنید!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید