گاردین: چماق را به اروپا بدهید ، هویج را به آمریکا!
آفتاب‌‌نیوز : 
وی مقاله خود را با خاطره ای از سفری گويا اخيراً به شهر اصفهان داشته است آغاز می کند، شهری که علاوه بر اهميت تاريخی و گردشگری به عنوان مرکز بخش مهمی از فعاليت اتمی ايران که غرب به دنبال تعطيل شدن آن است نيز شهرت پيدا کرده است.
گارتون اش اعتقاد دارد که درک آنچه در ايران رخ می دهد برای اروپاييها آسانتر از آمريکاييهاست چراکه در اين کشور سفارتخانه دارند و با ايرانيها دادوستد و رفت و آمد دارد و به گفته يکی از مقامهای آمريکايی، هيچ کشوری در دنيا نيست که کمتر از ايران با آمريکا تماس داشته باشد.
اين مورخ انگليسی، وظيفه اروپاييها می داند که به ايران بروند، به حرفهای ايرانيها گوش بدهند و يافته های شان را در اختيار آمريکاييها بگذارند.
او نقطه ضعف سياست غرب را در اين می داند که بی آنکه تحليلی واقعگرايانه از اوضاع کشورها داشته باشند تصميم به اعمال تغيير در آنها می گيرند.
تيموتی گارتون اش با توصيفی انتقادآميز از سياستها و عملکرد حکومت جمهوری در عين حال تأکيد می کند که مردم، دستيابی به انرژی اتمی را حق کشور خود می دانند و حتی بسياری از آنان معتقدند که کشورشان حق دارد سلاح هسته ای هم در اختيار داشته باشد.
نويسنده گاردين جوانان ايرانی را خواهان دموکراسی و در عين حال بشدت ميهن پرست معرفی می کند و می نويسد که سوء ظن به قدرتهای بزرگ، بويژه آمريکا و بريتانيا با شير مادر در وجود جوانان ايرانی ريشه کرده و حرکتی نابجا از سوی اين قدرتها می تواند اين جوانان را به پشتيبانی از حکومت ايران سوق دهد.
او اذعان می کند که مشکل اينجاست که ساعت دموکراسی و ساعت اتمی با هم کوک نيستند؛ دموکراتيک کردن ايران آن هم در حالی که رئيس جمهور جديد به تضادهای درون نظام دامن می زند حداقل به يک دهه زمان نياز دارد، اما تازه ترين بررسيهای اطلاعاتی آمريکا نشان می دهد که دستيابی احتمالی ايران به سلاح اتمی هم طی همين مدت امکانپذير می شود.
تيموتی گارتون اش به آمريکا و اروپا توصيه می کند که اگر می خواهند نگرانی خود را از فعاليت اتمی ايران برطرف کنند بايد تا دير نشده بجنبند و به اقدامی فوری اما غيرنظامی دست بزنند، چون اگر حکومت ايران به سلاح اتمی دست پيدا کند، قاعده بازی تغيير پيدا خواهد کرد، همان طور که در مورد پاکستان و کره شمالی تغيير کرد و اکنون اين کشورها از احترامی برخوردار شده اند که شايسته آن نيستند.
توصيه دگير گارتون اش به آمريکا و اروپا اين است که در مورد ايران مثل عراق با هم اختلاف پيدا نکنند و موضعشان را در قبال اين کشور يکی کنند اما در اين مورد خاص تقسيم نقش هميشگی شان را هم بايد تغيير بدهند.
معمولاً آمريکا و اروپا هنگامی که مشترکاً به اقدامی در قبال طرف ثالثی دست می زنند، آمريکا نقش طرف سختگير را بازی می کند و اروپا نقش طرف منعطف، چيزی که به سياست چماق و هويچ يا پليس خوب و پليس بد معروف است اما اين مورخ انگليسی در مقاله اش در گاردين توصيه کرده که اين بار اروپاييها در مقابل ايران چماق به دست بگيرند و آمريکاييها هويج.
در توضيح اين پيشنهاد، گارتون اش می نويسد که طرف دادوستد ايرانيها اروپاييها هستند نه آمريکا و بنابر اين، تهديد ايران به تحريم اقتصادی را بايد اروپا مطرح کند، نه آمريکا، آمريکاييها در عوض می توانند با پيشنهاد عادی سازی کامل روابطشان با ايران نقش طرف منعطف را بازی کنند.
اين محقق امور اروپا همچنين اعتقاد دارد که اروپا و آمريکا بدون کمک روسيه و چين نمی توانند در حل مسئله هسته ای ايران موفقيتی حاصل کنند.
تيموتی گارتون اش در پايان مقاله اش در گاردين به غرب توصيه می کند که در سياست خود در قبال برنامه اتمی ايران، مردم اين کشور را نيز در نظر بگيرد، از طريق راديو و شبکه های ماهواره ای با مردم ايران گفتگو کند و با هر قدمی که برای کاستن از سرعت دستيابی ايران به سلاح اتمی بر می دارد بر سرعت پيشرفت اين کشور به دموکراسی نيز بيفزايد.
او خاطرنشان می سازد که اصفهان همان قدر که از مراکز حساسيت برانگيز فعاليت اتمی ايران است، شهری زيبا نيز هست و همه محمودهای ايران محمود احمدی نژاد نيستند!
وی مقاله خود را با خاطره ای از سفری گويا اخيراً به شهر اصفهان داشته است آغاز می کند، شهری که علاوه بر اهميت تاريخی و گردشگری به عنوان مرکز بخش مهمی از فعاليت اتمی ايران که غرب به دنبال تعطيل شدن آن است نيز شهرت پيدا کرده است. گارتون اش اعتقاد دارد که درک آنچه در ايران رخ می دهد برای اروپاييها آسانتر از آمريکاييهاست چراکه در اين کشور سفارتخانه دارند و با ايرانيها دادوستد و رفت و آمد دارد و به گفته يکی از مقامهای آمريکايی، هيچ کشوری در دنيا نيست که کمتر از ايران با آمريکا تماس داشته باشد.
اين مورخ انگليسی، وظيفه اروپاييها می داند که به ايران بروند، به حرفهای ايرانيها گوش بدهند و يافته های شان را در اختيار آمريکاييها بگذارند.
او نقطه ضعف سياست غرب را در اين می داند که بی آنکه تحليلی واقعگرايانه از اوضاع کشورها داشته باشند تصميم به اعمال تغيير در آنها می گيرند.
تيموتی گارتون اش با توصيفی انتقادآميز از سياستها و عملکرد حکومت جمهوری در عين حال تأکيد می کند که مردم، دستيابی به انرژی اتمی را حق کشور خود می دانند و حتی بسياری از آنان معتقدند که کشورشان حق دارد سلاح هسته ای هم در اختيار داشته باشد.
نويسنده گاردين جوانان ايرانی را خواهان دموکراسی و در عين حال بشدت ميهن پرست معرفی می کند و می نويسد که سوء ظن به قدرتهای بزرگ، بويژه آمريکا و بريتانيا با شير مادر در وجود جوانان ايرانی ريشه کرده و حرکتی نابجا از سوی اين قدرتها می تواند اين جوانان را به پشتيبانی از حکومت ايران سوق دهد.
او اذعان می کند که مشکل اينجاست که ساعت دموکراسی و ساعت اتمی با هم کوک نيستند؛ دموکراتيک کردن ايران آن هم در حالی که رئيس جمهور جديد به تضادهای درون نظام دامن می زند حداقل به يک دهه زمان نياز دارد، اما تازه ترين بررسيهای اطلاعاتی آمريکا نشان می دهد که دستيابی احتمالی ايران به سلاح اتمی هم طی همين مدت امکانپذير می شود.
تيموتی گارتون اش به آمريکا و اروپا توصيه می کند که اگر می خواهند نگرانی خود را از فعاليت اتمی ايران برطرف کنند بايد تا دير نشده بجنبند و به اقدامی فوری اما غيرنظامی دست بزنند، چون اگر حکومت ايران به سلاح اتمی دست پيدا کند، قاعده بازی تغيير پيدا خواهد کرد، همان طور که در مورد پاکستان و کره شمالی تغيير کرد و اکنون اين کشورها از احترامی برخوردار شده اند که شايسته آن نيستند.
توصيه دگير گارتون اش به آمريکا و اروپا اين است که در مورد ايران مثل عراق با هم اختلاف پيدا نکنند و موضعشان را در قبال اين کشور يکی کنند اما در اين مورد خاص تقسيم نقش هميشگی شان را هم بايد تغيير بدهند.
معمولاً آمريکا و اروپا هنگامی که مشترکاً به اقدامی در قبال طرف ثالثی دست می زنند، آمريکا نقش طرف سختگير را بازی می کند و اروپا نقش طرف منعطف، چيزی که به سياست چماق و هويچ يا پليس خوب و پليس بد معروف است اما اين مورخ انگليسی در مقاله اش در گاردين توصيه کرده که اين بار اروپاييها در مقابل ايران چماق به دست بگيرند و آمريکاييها هويج.
در توضيح اين پيشنهاد، گارتون اش می نويسد که طرف دادوستد ايرانيها اروپاييها هستند نه آمريکا و بنابر اين، تهديد ايران به تحريم اقتصادی را بايد اروپا مطرح کند، نه آمريکا، آمريکاييها در عوض می توانند با پيشنهاد عادی سازی کامل روابطشان با ايران نقش طرف منعطف را بازی کنند.
اين محقق امور اروپا همچنين اعتقاد دارد که اروپا و آمريکا بدون کمک روسيه و چين نمی توانند در حل مسئله هسته ای ايران موفقيتی حاصل کنند.
تيموتی گارتون اش در پايان مقاله اش در گاردين به غرب توصيه می کند که در سياست خود در قبال برنامه اتمی ايران، مردم اين کشور را نيز در نظر بگيرد، از طريق راديو و شبکه های ماهواره ای با مردم ايران گفتگو کند و با هر قدمی که برای کاستن از سرعت دستيابی ايران به سلاح اتمی بر می دارد بر سرعت پيشرفت اين کشور به دموکراسی نيز بيفزايد.
او خاطرنشان می سازد که اصفهان همان قدر که از مراکز حساسيت برانگيز فعاليت اتمی ايران است، شهری زيبا نيز هست و همه محمودهای ايران محمود احمدی نژاد نيستند!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید