آفتابنیوز : آفتاب- سرویس فرهنگی: وی همچنین گفت: نباید بررسی وبیان مشکلات جامعه را امری جدا در نظر بگیریم زیرا این بیان و نشان دادن جزء ذات سینماست و نباید آن را کل قصه جدا کرد.
کامبوزیا پرتوی که جزء فیلم نامهنویسان فیلم "محمد" ساخته مجیدی است و همچنین مشاور کارگردان فیلم" باران اسیدی" درجشنوراه فجر امسال را برعهده داشته است در حاشیه نشست فیلم احتمال باران اسیدی در گفتوگو با خبرنگار آفتاب گفت: در سینمای جهان چیزی به نام سینمای اجتماعی و غیره وجود ندارد این اسم و تفسیرها بیشتر متعلق به سینمای ایران است واین تفسیرها در ایران زیاد است.
وی ادامه داد: هنر سینما به دغدغهها و نیازهای انسانها در جامعه خودشان میپردازد. فیلمی که ماجراها، دردها و قصه در بطن خاستگاه زیستی جامعه را روایت میکند. آدمها نیز از اجتماع خود جدا نیستند بنابراین نباید انسان از جامعه جدا کرد و جدا دید.
پرتوی تاکید کرد: «در فیلم من ترانه 15 سال دارم؛ من زندگی دختری جوان در کلانشهر تهران را بررسی کردم. همان سال در جشنواره مصر فیلمی مشابه این ساخته شد اما کسی نام اجتماعی و غیراجتماعی را بر این فیلم نگذاشت. وقتی میگوییم فیلم اجتماعی از نظر برخی اجتماع یعنی الان و لابد الان همه چیز بد است درحالی که قصه و درام روایت زندگی یک آدم در موقعیتهای مختلف را بررسی میکند و فقط به چارچوب جامعه محدود نیست.»
پرتوی به موضوع شعار سینمای امید اشاره کرد افزود: «سینمای یک فیلمساز بیانگر دیدگاه و نگاه یک فیلمساز است و نمیتوان آن را کلی دید؛ گاهی فیلمسازی مایوس است و همه چیز را غمگین و ناامید میببیند و گاهی نیاز میکند باید از دریچه شادیها به دنیا و دریچه دوربینش نگاه کند. به همین دلیل فیلمسازان فیلمهای متفاوتی دارند که هر کدام با رویکرد قبلی فرق میکند.»
پرتوی تاکید کرد: «مرزبندی بین هنرمندان از سوی عدهای بیمعناست و همه ما عضو خانواده سینما هستیم. بهعنوان مثال ما در فیلم "محمد" با آقای مجیدی همکاری خوبی داشته و داریم. این قاعده سینمای حرفهای است ایشان درجایی تشخیص دادند که من به دلیل برخی ویژگیها در جایی حضور داشته باشم یا در جای دیگری کس دیگری لزوم حضور کسی دیگری را احساس میکند. در همه جای دنیا همین رویکرد دنبال میشود.»
گفتنی است "باران اسیدی" روایت گر مشکلات مرد تنها ومیان سالی است. پرتوی نخستین فیلم بلند داستانیاش را با نام «عینک» برای شبکه دوم تلویزیون ساخت و کارگردانی در سینمای حرفهای را با فیلم «ماهی» تجربه کرد. از آثار به یادماندنی او در زمینه کارگردانی میتوان به فیلم گلنار و کافه ترانزیت اشاره کرد. وی جایزه بهترین فیلمنامه را برای فیلم سینمایی من ترانه ۱۵ سال دارم بهمن ۱۳۸۰ از بیستمین جشنواره فیلم فجر دریافت نموده و در سال ۲۰۱۳ جایزه بهترین فیلم نامه را از جشنواره فیلم برلین به طور مشترک به همراه جعفر پناهی به خاطر فیلم پرده نصیب خود کرد.