زولبیافروشان چه آوازی می‌خواندند؟
موسیقی با زندگی گذشتگان ما همیشه عجین بوده و این هم‌نشینی در نهایت، آیینی دلکش و جذاب را پدید آورده است. در روزگاری که رسانه‌های جمعی و صداهای ضبط شده وجود نداشتند، ایرانی‌ها جلوه‌ای از این آیین‌ها را در شهر و روستا به نمایش می‌گذاشتند و ماه رمضان نیز از این قاعده مستثنی نبوده است.
آفتاب‌‌نیوز :
ماه رمضان در ایران با موسیقی شاد آغاز می‌شد و در میانه‌ی این ماه با منقبت‌خوانی برای حضرت علی (ع) سپری می‌شد. سپس مردم با «الوداع‌خوانی» این ماه را بدرقه می‌کردند.
یکی از آیین‌های مشهور روزهای ماه رمضان «آواز زولبیافروشان گیلان» است که دقایقی بعد از افطار اجرا می‌شد.
هوشنگ جاوید در کتاب «موسیقی رمضان در ایران» درباره‌ی این آیین موسیقایی نوشته است:
«نیم ساعت بعد از افطار، بچه‌های میان‌سال زولبیا، بامیه، رشته‌خشکار و رشته‌ختایی را در سینی می‌چینند و برای فروش در کوچه‌ها به راه می‌افتند و برای عرضه‌ی آن‌ها، شعرهایی می‌خوانند:
گرمه زولبیا، بارک‌الله زولبیا... گرم است زولبیا
کَتَلِه دَکون، دَرِه سربیا... کفش بپوش بیاجلو در
با پول سیا، زوتر بیا... با پول خرد زودتر بیا
آق‌جان‌جی، پول هَگیر بیا...از آقاجان پول بگیر و بیا»
آن‌ها همچنین می‌خوانند: «رشته خشکاره...خیلی پربارِه»
به گزارش ایسنا، نوع دیگر این آواز، چنین است که بچه‌ای داد می‌زند: «رشته ختایی» سایر بچه‌ها با هم به شادی و شوخ طبعی دم می‌گیرند:
«تی نَنه مَردَبِدائی... مادر یامادربزرگ را شوهر دادی
اَمِرهِ شیرینیِ نِدائی... ما را شیرینی ندادی»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید