آفتابنیوز : دکتر حسین ملکی در گفتوگو با ایسنا، در خصوص انتقال بیماریهای پوستی از طریق آب استخرها، عنوان کرد: یکی ازبیماریهای شایعی که از طریق آب استخرها منتقل میشود، بیماریهای قارچی است و یکی از راههای مهم انتقال بیماریهای ویروسی مانند زگیل کف پا، استخرهای شنا، حمام و کنار دریا است.
وی ادامه داد: راه نفوذ ویروس در مناطقی از پوست که حالت خیس پیدا میکند، باز میشود؛ به خصوص اگر پوست دارای خراش و سطح ناصاف باشد ویروس منتقل و پس از چند ماه ممکن است زگیل در آنجا ایجاد شود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با بیان اینکه شنا در استخرهایی که با کلر ضدعفونی میشوند، برای افرادی که دارای اگزما و حساسیت پوستی هستند، توصیه نمیشود، اضافه کرد: در چنین افرادی استفاده از استخرهایی که با ازن ضدعفونی میشوند، میتواند مشکلات کمتری را ایجاد کند.
ملکی تصریح کرد: آب استخر به دلیل کلری که دارد پوست و مو را خشک میکند، قوام مو را کاهش میدهد و موجب شکنندگی مو میشود.
وی افزود: در صورتی که مقدار ماده کلر در آب استخر بالا باشد و فرد نیز به طور مکرر از استخر استفاده کند، آب استخر میتواند رنگ مو را تغییر دهد و آن را متمایل به سبز و خاکستری کند.
این متخصص پوست و مو در خصوص نظارتهایی که بر روی استخرها انجام میشود، اظهار کرد: حوزه معاونت بهداشت دانشگاههای علوم پزشکی سرکشی از استخرها را انجام میدهند، بعضی از استخرها نیز قانونی دارند که افرد باید گواهی سلامت پزشک را کسب و سپس از استخر استفاده کنند و بعضی دیگر نیز پزشک مستقر دارند که امر نظارت را انجام میدهد.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد خاطرنشان کرد: عمده نظارتها در لحظه ورود فرد به استخر و تنها هنگام دریافت کارت استفاده از استخر است؛ درحالی که نظارتها باید به صورت ادواری به طور مثال هر شش ماه یا هر یک سال باشد؛ به دلیل اینکه ممکن است فرد در طول مدت استفاده از استخر بیماری مانند زگیل کف پا گرفته باشد، اما اطلاعی نداشته باشد.
ملکی اظهار کرد: گاهی مردم برخورد نامناسبی با افرادی که بیماری برص (لک و پیس) دارند یا پوستشان پوسته پوسته و قرمز است، دارند و مسوولان استخرها نیز به دلیل نگرانی مردم این افراد را نمیپذیرند؛ در حالی که ایجاد این محدودیت برای چنین افرادی منطقی نیست و مردم نباید از بیماریهایی که واگیر ندارند، بترسند.
این متخصص پوست و مو عنوان کرد: این موضوع باید دو طرفه سنجیده شود، یعنی هم خود فرد بیمار نسبت به سلامت دیگران احساس مسوولیت کند و سلامت دیگران را به خطر نیندازد و هم اجحافی در حق کسی نشود که به محرومیت وی از یک ورزش مفرح منجر شود.