سياست‌هاي دوگانه منع گسترش سلاح‌هاي هسته ای آمريكا در خاورميانه
آفتاب‌‌نیوز : 
به گزارش ایسنا، شيمون پرز، معاون نخست وزير رژيم صهيونيستي در سال 1995 وعده داده بود كه «اگر صلح منطقه ای محقق شود، مي‌توانيم خاورميانه‌اي عاري از سلاح‌هاي هسته ای داشته باشيم.»
پرز كه در روزهاي اخير در راستاي حملات مقامات كشورش به برنامه هسته ای تهران، از "خطر ايران عليه خاورميانه" سخن گفته است، به عنوان رابط يك معامله‌ي هسته ای كه در نهايت به استقرار تنها راكتور هسته ای اسراييل منجر شد، شناخته شده است.
در كتاب "بمب در زير زمين، چگونه اسراييل هسته ای شد و اين چه مبنايي براي جهان دارد؟"، آمده است، پنج ماه پس از تسليم شدن آلمان نازي در اكتبر 1945، ديويد بن گوريون از اردوگاه‌هاي كار اجباري يهوديان ديدار كرد و با چشم‌هاي پر از اشك، وعده داد كه نگذارد چنين اتفاقي دوباره رخ دهد.
گوريون 10 سال بعد نخست وزير رژيم صهيونيستي شد و شانس لازم براي محقق كردن وعده‌اش را به دست آورد؛ وي معامله‌اي را ترتيب داد كه شيمون پرز واسطه‌گري آن را بر عهده گرفت.
به نوشته ميخاييل كارپين، گزارشگر راديو و تلويزيون رژيم صهيونيستي و نويسنده كتاب ياد شده اين اتفاق در دهه 50 ميلادي رخ داد، يعني زماني كه وضعيت امنيتي اين رژيم با تصرف كانال سوئز توسط فداييان مصري رو به وخامت گذاشته بود .
به دنبال تصرف سوئز، انگليس و فرانسه اسراييل را به حمله به مصر در صحراي سينا واداشتند و به دنبال توافقي سه جانبه در 21 اكتبر 1965 در فرانسه، پاريس به ايجاد يك راكتور هسته ای به منظور تصفيه اورانيوم براي اسراييل متعهد شد.
با تلاش‌هاي پرز بود كه راكتور ديمونا كه پلوتونيوم قابل استفاده در بمب هسته ای را فراهم مي‌كند، ساخته شد.
تا دسامبر 1960 جهان از وجود ديمونا خبردار نشد؛ تا اينكه پس از بازديد ادوارد تالر، پدر بمب هيدروژني در سال 1967 از اين راكتور، آمريكاييان متعجب و رو دست خورده، از دستيابي دوست هميشگي‌شان به گزينه‌ي هسته ای مطلع شدند.
اما نه افشاگري تالر و نه غوغايي كه سال‌ها بعد مردخاي وانونو، دانشمند هسته ای اسراييل بر سر برنامه كشورش درباره استخراج پلوتونيوم به راه انداخت، هيچ يك پروژه هسته ای اسراييل را متوقف نكرد، گرچه اسراييل تاكنون هرگز وجود قابليت‌هاي هسته ای و استفاده از ديمونا را براي توليد پلوتونيوم رسما تاييد نكرده است.
همچنين اين رژيم با وجود در اختيار داشتن زرادخانه سلاح‌هاي شيميايي و بيولوژيكي، حدود 100 تا 200 كلاهك هسته ای و قابليت پرتاب آنها، حاضر به امضاي معاهده منع گسترش سلاح‌هاي هسته ای نشده و به پذيرش پادمان‌هاي آژانس بين‌المللي انرژي اتمي تن نداده است.
اسراييل در دهه 50 ميلادي براي توسعه سلاح‌هاي هسته ای‌اش به كانادا، نروژ و سوئد رو كرد، اين كشور مي‌خواست مستقل از آمريكا در كنار فرانسه كه در حال ساخت ديمونا بود، شركاي جديدي براي خود دست و پا كند، اما از ميان كشورهاي طرف اسراييل، تنها نروژ بود كه در سال 1959 با پرداخت قيمتي سه برابر قيمت پيشنهادي آمريكا براي فروش 20 تن آب سنگين به اسراييل وسوسه شد.
خريد 20 تن آب سنگين توسط اسراييل براي آغاز برنامه سلاح‌هاي هسته ای، اولين بار در سال 1986 توسط مردخاي وانونو افشا شد و سپس مشاجرات بر سر آن ادامه يافت.
بر اساس برنامه مستندي كه شركت پخش راديو و تلويزيوني نروژ (NRK) بر مبناي مدارك افشا شده توسط وزارت خارجه اين كشور تهيه كرد، فروش 20 تن آب سنگين به اسراييل بر اساس معامله‌اي خبرساز صورت گرفت.
در اين معامله انگليس ابتدا محموله‌اي از آب سنگين را براي استفاده در برنامه هسته ای‌اش از شركت «نوراتم» اسلو خريداري كرد، اما به جاي آن از مواد شكافتي آمريكايي استفاده كرد.
اما اين محموله هرگز به نروژ بازگردانده نشد، بلكه در بنادر انگليس توسط كشتي‌هاي اسراييل گرد آمده، بار زده شده و به اسراييل منتقل شد تا بر اساس گزارش دسامبر سازمان جاسوسي انگليس با عنوان "ارزيابي قابليت‌هاي هسته ای اسراييل" در سال 1960، امكان ساخت پلوتونيوم كافي براي توليد حدود شش بمب اتمي را در ديمونا براي اسراييل فراهم كند.
اسراييل توانست با امضاي قراردادي در اسلو ميان هليم ياكهيل، سفيرش در كشورهاي اسكانديناوي و هاروارد، كه بعدها وزير امور خارجه نروژ شد، به محموله حاوي آب سنگين دست يابد و معامله‌اي را مشابه معامله‌اش با فرانسه رقم بزند كه در آن هدف، خريد تجهيزات و مواد هسته ای توسط اين رژيم يهودي‌نشين صرفا براي اهداف غير نظامي معرفي شده است.
اين معامله به خواست اسراييل كه تمايلي نداشت به مقررات نظارتي سخت واشنگتن تن دهد (و به همين دليل از خريد آب سنگين با قيمتي پايين‌تر از واشنگتن امتناع كرد)، مخفيانه و بدون اطلاع آمريكا انجام شد.
در يك گزارش منتشر شده در اورشليم پست آمده است كه در سال 1991 به دنبال پايان دادن به حق نظارت اسلو بر نمونه‌هاي آب سنگين (كه بر اساس گزار‌ش‌هاي ديگر از جمله گزارش واي.نت نيوز، اسراييل هرگز آن را به رسميت نشناخت) نوراتم توانست 5/10 تن آب سنگين را از اسراييل پس بگيرد.
اسناد رسمي منتشر شده از سوي شبكه خبري بي.بي.سي نيز نشان داد كه انگليس، طرف سوم درگير در ماجراي كانال سوئز در دولت جمال عبدالناصر، رييس جمهور پان‌عربيست مصر، نقشي بسيار پررنگ‌تر از آنچه ترسيم شده، در معامله هسته‌يي نروژ و اسراييل داشته است.
برنامه تحليلي" نيوز نايت" شبكه‌ي دوم تلويزيون بي.بي.سي نيز نشان داد كه نقش شركت نوراتم در اين معامله، مسووليتي محدود در مشاوره به انگليس در برابر دريافت دو درصد از اين معامله چهار ميليون دلاري بوده است.
اين افشاگري مبتني بر مدارك به دست آمده از آرشيو ملي انگليس، لندن را به پنهان كردن نقشش در كمك به توسعه برنامه سلاح‌هاي هسته ای اسراييل در 40 سال قبل محكوم كرد.
اگر چه بر اساس اسناد به دست آمده توسط بي.بي.سي، احتمالا تصميم براي معامله هسته‌ای انگليس با اسراييل در سطوح پايين دولت لندن و از سوي مقامات دفتر امور خارجه و تشكيلات انرژي اتمي انگليس گرفته شده، اعضاي پارلمان لندن وزارت امور خارجه وقت انگليس را به استفاده از درگيري نروژ در اين ماجرا براي استتار نقش خود متهم كرده‌اند.
به گزارش ايسنا، همانگونه كه در اين گزارش آمده است، دستيابي اسراييل به راكتور ديمونا و همچنين به 20 تن آب سنگين، بدون اطلاع آمريكا صورت گرفته و رييس جمهوران واشنگتن از جان كندي تا جورج دبليو بوش، درباره مالكيت قابليت‌هاي هسته‌يي توسط اسراييل، ابراز نگراني كرده‌اند.
با اين حال اظهارات برخي مقامات آمريكايي چيزي متناقض را نشان مي‌دهد، براي مثال در اظهارات الكساندر هايگ، وزير امورخارجه آمريكا در سال 1981 پس از حمله اسراييل به راكتور هسته ای عراق، آمده است كه اسراييل به عنوان دوست قوي آمريكا در خاورميانه شناخته شده است.
هايگ اظهار داشته بود كه آمريكا از شكاف در قابليت‌هاي نظامي غرب در خاورميانه و همچنين از ارزش استراتژيك اسراييل مطلع است.
وي تاكيد كرده بود كه كشورش هرگز از قاعده دولتي با اسراييل منحرف نمي‌شود، زيرا موفقيت استراتژي واشنگتن در خاورميانه به اين رژيم بستگي دارد.
شايد اتكاي آمريكا به دوستي‌اش با اسراييل كه به گفته وانونو به ششمين انبار سلاح‌هاي هسته ای جهان تبديل شده است، پاشنه آشيل واشنگتن در سياست دوگانه منع گسترش سلاح‌هاي هسته ای‌اش در خاورميانه باشد.
به گزارش ایسنا، شيمون پرز، معاون نخست وزير رژيم صهيونيستي در سال 1995 وعده داده بود كه «اگر صلح منطقه ای محقق شود، مي‌توانيم خاورميانه‌اي عاري از سلاح‌هاي هسته ای داشته باشيم.» پرز كه در روزهاي اخير در راستاي حملات مقامات كشورش به برنامه هسته ای تهران، از "خطر ايران عليه خاورميانه" سخن گفته است، به عنوان رابط يك معامله‌ي هسته ای كه در نهايت به استقرار تنها راكتور هسته ای اسراييل منجر شد، شناخته شده است.
در كتاب "بمب در زير زمين، چگونه اسراييل هسته ای شد و اين چه مبنايي براي جهان دارد؟"، آمده است، پنج ماه پس از تسليم شدن آلمان نازي در اكتبر 1945، ديويد بن گوريون از اردوگاه‌هاي كار اجباري يهوديان ديدار كرد و با چشم‌هاي پر از اشك، وعده داد كه نگذارد چنين اتفاقي دوباره رخ دهد.
گوريون 10 سال بعد نخست وزير رژيم صهيونيستي شد و شانس لازم براي محقق كردن وعده‌اش را به دست آورد؛ وي معامله‌اي را ترتيب داد كه شيمون پرز واسطه‌گري آن را بر عهده گرفت.
به نوشته ميخاييل كارپين، گزارشگر راديو و تلويزيون رژيم صهيونيستي و نويسنده كتاب ياد شده اين اتفاق در دهه 50 ميلادي رخ داد، يعني زماني كه وضعيت امنيتي اين رژيم با تصرف كانال سوئز توسط فداييان مصري رو به وخامت گذاشته بود .
به دنبال تصرف سوئز، انگليس و فرانسه اسراييل را به حمله به مصر در صحراي سينا واداشتند و به دنبال توافقي سه جانبه در 21 اكتبر 1965 در فرانسه، پاريس به ايجاد يك راكتور هسته ای به منظور تصفيه اورانيوم براي اسراييل متعهد شد.
با تلاش‌هاي پرز بود كه راكتور ديمونا كه پلوتونيوم قابل استفاده در بمب هسته ای را فراهم مي‌كند، ساخته شد.
تا دسامبر 1960 جهان از وجود ديمونا خبردار نشد؛ تا اينكه پس از بازديد ادوارد تالر، پدر بمب هيدروژني در سال 1967 از اين راكتور، آمريكاييان متعجب و رو دست خورده، از دستيابي دوست هميشگي‌شان به گزينه‌ي هسته ای مطلع شدند.
اما نه افشاگري تالر و نه غوغايي كه سال‌ها بعد مردخاي وانونو، دانشمند هسته ای اسراييل بر سر برنامه كشورش درباره استخراج پلوتونيوم به راه انداخت، هيچ يك پروژه هسته ای اسراييل را متوقف نكرد، گرچه اسراييل تاكنون هرگز وجود قابليت‌هاي هسته ای و استفاده از ديمونا را براي توليد پلوتونيوم رسما تاييد نكرده است.
همچنين اين رژيم با وجود در اختيار داشتن زرادخانه سلاح‌هاي شيميايي و بيولوژيكي، حدود 100 تا 200 كلاهك هسته ای و قابليت پرتاب آنها، حاضر به امضاي معاهده منع گسترش سلاح‌هاي هسته ای نشده و به پذيرش پادمان‌هاي آژانس بين‌المللي انرژي اتمي تن نداده است.
اسراييل در دهه 50 ميلادي براي توسعه سلاح‌هاي هسته ای‌اش به كانادا، نروژ و سوئد رو كرد، اين كشور مي‌خواست مستقل از آمريكا در كنار فرانسه كه در حال ساخت ديمونا بود، شركاي جديدي براي خود دست و پا كند، اما از ميان كشورهاي طرف اسراييل، تنها نروژ بود كه در سال 1959 با پرداخت قيمتي سه برابر قيمت پيشنهادي آمريكا براي فروش 20 تن آب سنگين به اسراييل وسوسه شد.
خريد 20 تن آب سنگين توسط اسراييل براي آغاز برنامه سلاح‌هاي هسته ای، اولين بار در سال 1986 توسط مردخاي وانونو افشا شد و سپس مشاجرات بر سر آن ادامه يافت.
بر اساس برنامه مستندي كه شركت پخش راديو و تلويزيوني نروژ (NRK) بر مبناي مدارك افشا شده توسط وزارت خارجه اين كشور تهيه كرد، فروش 20 تن آب سنگين به اسراييل بر اساس معامله‌اي خبرساز صورت گرفت.
در اين معامله انگليس ابتدا محموله‌اي از آب سنگين را براي استفاده در برنامه هسته ای‌اش از شركت «نوراتم» اسلو خريداري كرد، اما به جاي آن از مواد شكافتي آمريكايي استفاده كرد.
اما اين محموله هرگز به نروژ بازگردانده نشد، بلكه در بنادر انگليس توسط كشتي‌هاي اسراييل گرد آمده، بار زده شده و به اسراييل منتقل شد تا بر اساس گزارش دسامبر سازمان جاسوسي انگليس با عنوان "ارزيابي قابليت‌هاي هسته ای اسراييل" در سال 1960، امكان ساخت پلوتونيوم كافي براي توليد حدود شش بمب اتمي را در ديمونا براي اسراييل فراهم كند.
اسراييل توانست با امضاي قراردادي در اسلو ميان هليم ياكهيل، سفيرش در كشورهاي اسكانديناوي و هاروارد، كه بعدها وزير امور خارجه نروژ شد، به محموله حاوي آب سنگين دست يابد و معامله‌اي را مشابه معامله‌اش با فرانسه رقم بزند كه در آن هدف، خريد تجهيزات و مواد هسته ای توسط اين رژيم يهودي‌نشين صرفا براي اهداف غير نظامي معرفي شده است.
اين معامله به خواست اسراييل كه تمايلي نداشت به مقررات نظارتي سخت واشنگتن تن دهد (و به همين دليل از خريد آب سنگين با قيمتي پايين‌تر از واشنگتن امتناع كرد)، مخفيانه و بدون اطلاع آمريكا انجام شد.
در يك گزارش منتشر شده در اورشليم پست آمده است كه در سال 1991 به دنبال پايان دادن به حق نظارت اسلو بر نمونه‌هاي آب سنگين (كه بر اساس گزار‌ش‌هاي ديگر از جمله گزارش واي.نت نيوز، اسراييل هرگز آن را به رسميت نشناخت) نوراتم توانست 5/10 تن آب سنگين را از اسراييل پس بگيرد.
اسناد رسمي منتشر شده از سوي شبكه خبري بي.بي.سي نيز نشان داد كه انگليس، طرف سوم درگير در ماجراي كانال سوئز در دولت جمال عبدالناصر، رييس جمهور پان‌عربيست مصر، نقشي بسيار پررنگ‌تر از آنچه ترسيم شده، در معامله هسته‌يي نروژ و اسراييل داشته است.
برنامه تحليلي" نيوز نايت" شبكه‌ي دوم تلويزيون بي.بي.سي نيز نشان داد كه نقش شركت نوراتم در اين معامله، مسووليتي محدود در مشاوره به انگليس در برابر دريافت دو درصد از اين معامله چهار ميليون دلاري بوده است.
اين افشاگري مبتني بر مدارك به دست آمده از آرشيو ملي انگليس، لندن را به پنهان كردن نقشش در كمك به توسعه برنامه سلاح‌هاي هسته ای اسراييل در 40 سال قبل محكوم كرد.
اگر چه بر اساس اسناد به دست آمده توسط بي.بي.سي، احتمالا تصميم براي معامله هسته‌ای انگليس با اسراييل در سطوح پايين دولت لندن و از سوي مقامات دفتر امور خارجه و تشكيلات انرژي اتمي انگليس گرفته شده، اعضاي پارلمان لندن وزارت امور خارجه وقت انگليس را به استفاده از درگيري نروژ در اين ماجرا براي استتار نقش خود متهم كرده‌اند.
به گزارش ايسنا، همانگونه كه در اين گزارش آمده است، دستيابي اسراييل به راكتور ديمونا و همچنين به 20 تن آب سنگين، بدون اطلاع آمريكا صورت گرفته و رييس جمهوران واشنگتن از جان كندي تا جورج دبليو بوش، درباره مالكيت قابليت‌هاي هسته‌يي توسط اسراييل، ابراز نگراني كرده‌اند.
با اين حال اظهارات برخي مقامات آمريكايي چيزي متناقض را نشان مي‌دهد، براي مثال در اظهارات الكساندر هايگ، وزير امورخارجه آمريكا در سال 1981 پس از حمله اسراييل به راكتور هسته ای عراق، آمده است كه اسراييل به عنوان دوست قوي آمريكا در خاورميانه شناخته شده است.
هايگ اظهار داشته بود كه آمريكا از شكاف در قابليت‌هاي نظامي غرب در خاورميانه و همچنين از ارزش استراتژيك اسراييل مطلع است.
وي تاكيد كرده بود كه كشورش هرگز از قاعده دولتي با اسراييل منحرف نمي‌شود، زيرا موفقيت استراتژي واشنگتن در خاورميانه به اين رژيم بستگي دارد.
شايد اتكاي آمريكا به دوستي‌اش با اسراييل كه به گفته وانونو به ششمين انبار سلاح‌هاي هسته ای جهان تبديل شده است، پاشنه آشيل واشنگتن در سياست دوگانه منع گسترش سلاح‌هاي هسته ای‌اش در خاورميانه باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید