جهان در سال گذشته ميلادى
زلزله دريايى در حنوب شرقى آسيا
سونامى ِ عظيمى كه در بيست و ششم دسامبر سال ۲۰۰۴ ميلادى در آسياى جنوب شرقى به وقوع پيوست، آغاز سال ۲۰۰۵ ميلادى را به سالى پر درد براى مردم منطقه روبرو ساخت. اين زلزله‌ی دريايي، بزرگترين فاجعه طبيعى دهه‌ی اخير در جهان به حساب مى‌آمد.
هزاران كيلومتر ساحل دريا را جنازه‌هاى انسان‌هاى بيگناه فرا گرفت و سوگوارى براى عزيزان از دست رفته آغاز شد. اندونزي، سرى لانكا، هند و تايلند از كشورهايى بودند كه بيشترين خسارات جانى و مالى را ديدند. هورست كوهلر، رئيس جمهور آلمان، در مورد اين حادثه‌ی جانگداز كه تصويرهاى آن را مردم در سراسر جهان بر صفحه‌ی تلويزيون ديدند، گفت:
”اين حادثه هزاران انسان را از هم جدا ساخت. چه پدران و مادرانى كه سرگشته به دنبال كودكان خود بودند و آنها را نمى‌يافتند. چه مردان و زنانى كه در ميان آوار به دنبال همسران خود مى‌گشتند. چه كودكانى كه در ميان تپه‌هاى اجساد ويلان و سرگردان مى‌گشتند. ساكنان منطقه و گردشگران، كودك و بزرگسال، فقير و غني، هيچ كس نبود كه از اين حادثه‌ی تاريخى در امان بوده باشد.”
و بدين گونه بود كه موج عظيم كمك‌هاى جهانى نيز تدارك ديده شدند. بوركهارت بارتل، يك كشيش آلمانى در كليسايى در تايلند در مورد امواج عظيمى كه شدت شان تا سواحل آفريقا نيز كشيده و به كشته شدن بيش از ۲۰۰ هزار نفر منتهى شدند مى‌گويد: ”اين امواج عظيم ِ مخرب همدردى هزاران نفر در سراسر جهان را سبب شد و غريبه‌ها به دوستانى همدرد تبديل شدند.”
سازمان‌هاى امدادگر به مقصد مناطق آسيب ديده به راه افتادند. فقط در ايالت آچه، در اندونزى، كه به شدت آسيب ديده بود، بيش از ۴۰ سازمان امدادگر كمك‌هاى خود را آغاز كردند.
گردباد در سواحل جنوبى آمريكا
هنوز چند ماه از وقوع سونامى در جنوب شرقى آسيا نگذشته بود كه گردبادهاى عظيم و مخربى سواحل جنوبى ايالات متحده‌ی آمريكا را فراگرفت. طوفان كاترينا و پس از آن ظوفان‌هاى ريتا و ويلما به كشته شدن بسيارى از انسان‌هاى بى گناه انجاميدند.
در اثر گردباد كاترينا شهر فقير نيواورلئان در جنوب آمريكا را آب فرا گرفت و خيابان‌ها و خانه‌ها به زير آب فرو رفتند. طوفان كاترينا با وزشى بيش از ۲۰۰ كيلومتر در ساعت، خليج مكزيك و سواحل ايالات متحده‌ی آمريكا و بخصوص شهر نيواورلئان را به ويرانه‌ای تبديل كرد. مردم اين شهر كه نتوانسته بودند به هشدار مسئولان توجه كنند و در زمان معين از شهر خارج شوند، با اين بلاى طبيعى مواجه شدند.
كمبود و بعد از مدتى نبود آب آشاميدنى، كمبود خواربار، خانه‌هايى كه در زير آب و لجن غوطه مى‌خوردند، محل زندگى نامناسب، خيابان‌هاى مملو از انسان‌هاى مستاصل و گرسنه، شيوع بيمارى‌هاى واگيردار و دسترسى نداشتن به بيمارستان‌هاى مناسب و در كنار همه‌ی اين‌ها باندهاى غارتگر كه در شهر پراكنده شده و خانه‌ها و مغازه‌ها را به غارت مى‌بردند، همه و همه دست به هم دادند و به بغرنج‌تر شدن شرايط مردمى كه در اين شهر مانده بودند كمك كردند.
مردم نيواورلئان خواهان كمك‌هاى دولت مركزى بودند و جرج بوش، رئيس جمهور آمريكا، با وجود قول كمك نتوانست با سرعتى كافى به يارى مردم اين شهر بشتابد. شهروندان نيواورلئان، بوش و دولت مركزى آمريكا را متهم كردند كه به علت سياه پوست بودن بيشتر مردم اين شهر علاقه‌ای به كمك از خود نشان نمى‌دهند.
لوئيس فراخان، رئيس سازمان آمريكايى امت اسلام در اين مورد گفت: ”من معتقدم كه اگر مردم ِ گرفتار ِ نيواورلئان موهايى بلوند، چشمانى آبى و پوستى سفيد داشتند، كمك‌ها خيلى زودتر به دست‌شان مى‌رسيد.”
به هر حال كنگره آمريكا ۶۰ ميليارد دلار براى سامان دادن اين شهر و خسارات ناشى از گردباد كاترينا اختصاص داد و روند بازگشت شرايط به وضعيت عادى آغاز گشت. در ماه دسامبر آخرين منطقه‌ی اين شهر براى ورود ساكنان آزاد اعلام شد، گرچه بسيارى هنوز نمى‌توانند در خانه‌هاى خود زندگى كنند. اين گردباد به كشته شدن ۱۳۰۰ نفر منجر شد و خساراتى عظيم بر جاى گذارد.
زلزله در كشمير
در روز هفتم اكتبر سال جاري، منطقه‌ی كشمير پاكستان به لرزه درآمد. در اثر اين زلزله بيش از ۷۵ هزار نفر كشته شدند و حدود سه ميليون نفر بى خانمان گشتند. بر طبق گزارش سازمان صليب سرخ جهانى اين بى خانمانان در حال حاضر به كمك‌هاى عاجل نيازمندند. اين سازمان اعلام كرده است كه مهم ترين اقدام در حال حاضر تهيه چادرهايى ست كه بتوانند در برابر سرماى زمستان مقاومت كنند.
بزودى برف مناطق غير مرتفع را نيز می‌پوشاند و آب لوله كشى در بيشتر مناطق زلزله زده در كار نيست، بيمارستانى براى دوا و درمان وجود ندارد و آذوقه براى زمستان كمياب است.
كوفى عنان، دبير كل سازمان ملل متحد، به اين مناسبت دست كمك به سوى مردم جهان دراز كرد : ”ما از همه‌ی دولت‌ها و همه‌ی سازمان‌هاى خصوصى و مردم عادى تقاضاى كمك داريم. هر يك يورو، يك پوند، و هر دلارى مهم است تا آلام زلزله زدگان را تخفيف دهيم.”
كوفى عنان خود در پايان سال ۲۰۰۵ مى‌دانست كه سازمان‌هاى امدادگر جهانى و ديگر يارى رسانان در سراسر جهان، به خاطر حوادث طبيعى فراوانى كه در سال ۲۰۰۵ ميلادى رخ دادند ، به پايان ظرفيت خود رسيده‌اند.
يان اگِلند، هم آهنگ كننده كمك‌هاى امدادگرانه‌ی سازمان ملل متحد در جريان كنفرانس كشورهاى امداد گر در ماه نوامبر سال جارى اعلام كرد، اگرچه قرار است هنوز چهار ميليون دلار از طرف اين سازمان براى زلزله زدگان پاكستان اختصاص يابد، اما ديگر در انبار‌هاى اين سازمان جهانى در اروپا، از چادر، بخارى و ديگر مايحتاج عمومى خبرى نيست.
اما بسيارى بر اين نظرند كه كمك به سونامى زدگان جنوب شرقى آسيا، از آن جهات عظيم بود كه اين مناطق محل تفريح گردشگران كشورهاى غنى جهان بوده اند، اما مناطق زلزله زده‌ی كشمير ِ پاكستان را كسى نمى‌شناسد و به همين جهت علاقه‌ای به جمع آورى كمك براى اين منطقه‌ی دور افتاده جهان وجود ندارد.
