تهران واشینگتن .. پیروزی های متقابل
آفتاب‌‌نیوز : 
نویسنده در پاسخ به سئوال چرا ما امریکا را هم در این پیروزی شریک کرده ایم ؟ می نویسد:
چون آمریکا هم با ایران در پیش بردن اوضاع به سوی بحرانی تر شدن کورس گذارده است ، وهریک از آنها به سبک خاص خود دست به این اقدام می زند.
تهران از یک سو بازی حرکت در لبه پرتگاه را برای رویارویی برگزیده وواشینگتن نیز بازی امن وبدون ریسک دیپلماتیک وموازین بین المللی اللی برای خود انتخاب کرده است.
به اعتقاد این نویسنده عرب ایران با این دیدگاه وبا توجه به این محاسبات وارد کارزار شده است :
• آمریکا اکنون تا گوش هایش در باتلاق عراق گرفتار است وجرأت حمله نظامی به ایران را ندارد زیرا در آن صورت 150 هزار سرباز خود را در عراق باید گروگان محسوب کند.
• چین تشنه انرژی چندی پش قرار داد نفتی بزرگی با ایران امضا کرده است در حالیکه منافع روسیه نیز تماما با منافع اروپا وآمریکا مغایرت دارد. از اینرو شاید این دو کشور آمریکا وغرب را در ارجاع پرونده ی اتمی ایران به شورای امنیت همراهی کنند اما جرأت برداشت گامی بزرگتر را در چارچوب اعمال تحریم نخواهند داشت.
• آلمان وایتالیا وبسیاری از کشورهای جهان هم اکنون منافع بسیار پر سودی در ایران دارند از اینرو با توجه به اینکه ایران قراردادهای نفت وغذا را با این کشورها به امضا رسانده دست کم تهران خواهد توانست سه سال در برابر هر نوع تحریم بین المللی اعمال شده مقاومت کند.
• دست آخر اینکه مسئولین نظامی ایران سال گذشته بیش از 36 میلیارد دلار در آمد نفتی دریافت کرده اند واین مبلغ بسیار بزرگ کار آنها را برای خرید تعدادی از سازمان ها ونظام های منطقه ای آسان خواهد کرد.
در مقابل آمریکا هم طی دو سال گذشته این نوع رویکرد را تدوین کرد:
جنگ عراق میزان توان واشینگتن ومیزان نیازش را به حمایت هم پیمانانش در تمامی زمینه های دیپلماتیک ، اقتصادی وامنیتی نشان دارد واین تجربه را با تمامی وجود در رویارویی با ایران به کار می بندد.
واشینگتن پیشتر می داند که تلاش های اروپا برای مهار ایران از راه های دیپلماتیک راه به جایی نخواهد برد ، از اینرو هیچ زیانی را در حمایت از این نوع تلاش ها برای خود نمی بیند ، پس تا زمانیکه اروپاییان خود از فریبی که از ایران خورده اند اگاه شوند صبر خواهد کرد ، تا در آن زمان با موضع آمریکا که خواهان برتری شلاق بر هویج است همراهی کنند.
وی به هر شکل در شرایط وزمانی که آمریکا طناب دیپلماتیک اروپا را بازتر می کرد در مقابل آنرا دور گردن ایران محکمتر می کرد ، این مهم از طریق مخالفت با هر نوع معامله ی بزرگ با تهران ، محاصره سوریه بزرگترین دوست وهم پیمان ایران در خاورمیانه وافزایش وچند برابر فشارهای آزار دهنده بر هم پیمان مهم ایران در لبنان یعنی حزب الله انجام می گیرد .
نویسنده در پایان می نویسد : از اینرو می توان گفت که این دو رویکرد متوازی فقط در یک نقطه با هم تلاقی می کنند وآن رویارویی است پس می توان گفت که هر دو رویکرد این حق را دارند که اعلام کنند برنامه هایشان موفقیت آمیز بوده وطی سال 2006 می توان چکش را بر آهن گداخته کوبید؟ اما این کوبش برای چه هدفی انجام می پذیرد؟ ورسیدن به هدف با چه راهبردی انجام می شود ؟
نویسنده در پاسخ به سئوال چرا ما امریکا را هم در این پیروزی شریک کرده ایم ؟ می نویسد: چون آمریکا هم با ایران در پیش بردن اوضاع به سوی بحرانی تر شدن کورس گذارده است ، وهریک از آنها به سبک خاص خود دست به این اقدام می زند.
تهران از یک سو بازی حرکت در لبه پرتگاه را برای رویارویی برگزیده وواشینگتن نیز بازی امن وبدون ریسک دیپلماتیک وموازین بین المللی اللی برای خود انتخاب کرده است.
به اعتقاد این نویسنده عرب ایران با این دیدگاه وبا توجه به این محاسبات وارد کارزار شده است :
• آمریکا اکنون تا گوش هایش در باتلاق عراق گرفتار است وجرأت حمله نظامی به ایران را ندارد زیرا در آن صورت 150 هزار سرباز خود را در عراق باید گروگان محسوب کند.
• چین تشنه انرژی چندی پش قرار داد نفتی بزرگی با ایران امضا کرده است در حالیکه منافع روسیه نیز تماما با منافع اروپا وآمریکا مغایرت دارد. از اینرو شاید این دو کشور آمریکا وغرب را در ارجاع پرونده ی اتمی ایران به شورای امنیت همراهی کنند اما جرأت برداشت گامی بزرگتر را در چارچوب اعمال تحریم نخواهند داشت.
• آلمان وایتالیا وبسیاری از کشورهای جهان هم اکنون منافع بسیار پر سودی در ایران دارند از اینرو با توجه به اینکه ایران قراردادهای نفت وغذا را با این کشورها به امضا رسانده دست کم تهران خواهد توانست سه سال در برابر هر نوع تحریم بین المللی اعمال شده مقاومت کند.
• دست آخر اینکه مسئولین نظامی ایران سال گذشته بیش از 36 میلیارد دلار در آمد نفتی دریافت کرده اند واین مبلغ بسیار بزرگ کار آنها را برای خرید تعدادی از سازمان ها ونظام های منطقه ای آسان خواهد کرد.
در مقابل آمریکا هم طی دو سال گذشته این نوع رویکرد را تدوین کرد:
جنگ عراق میزان توان واشینگتن ومیزان نیازش را به حمایت هم پیمانانش در تمامی زمینه های دیپلماتیک ، اقتصادی وامنیتی نشان دارد واین تجربه را با تمامی وجود در رویارویی با ایران به کار می بندد.
واشینگتن پیشتر می داند که تلاش های اروپا برای مهار ایران از راه های دیپلماتیک راه به جایی نخواهد برد ، از اینرو هیچ زیانی را در حمایت از این نوع تلاش ها برای خود نمی بیند ، پس تا زمانیکه اروپاییان خود از فریبی که از ایران خورده اند اگاه شوند صبر خواهد کرد ، تا در آن زمان با موضع آمریکا که خواهان برتری شلاق بر هویج است همراهی کنند.
وی به هر شکل در شرایط وزمانی که آمریکا طناب دیپلماتیک اروپا را بازتر می کرد در مقابل آنرا دور گردن ایران محکمتر می کرد ، این مهم از طریق مخالفت با هر نوع معامله ی بزرگ با تهران ، محاصره سوریه بزرگترین دوست وهم پیمان ایران در خاورمیانه وافزایش وچند برابر فشارهای آزار دهنده بر هم پیمان مهم ایران در لبنان یعنی حزب الله انجام می گیرد .
نویسنده در پایان می نویسد : از اینرو می توان گفت که این دو رویکرد متوازی فقط در یک نقطه با هم تلاقی می کنند وآن رویارویی است پس می توان گفت که هر دو رویکرد این حق را دارند که اعلام کنند برنامه هایشان موفقیت آمیز بوده وطی سال 2006 می توان چکش را بر آهن گداخته کوبید؟ اما این کوبش برای چه هدفی انجام می پذیرد؟ ورسیدن به هدف با چه راهبردی انجام می شود ؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید