آنفلوانزاي هلندي، نيلي و همكاران!
آفتاب‌‌نیوز : 
نيلي در دوران هاشمي، به همراه تني چند از همكاران اش، سياستهاي اقتصادي دولت سازندگي را مي داد. آن سياستها به تورمي 50 درصدي منجر شد كه در تاريخ ايران بي سابقه است. (نيلي در آن زمان معتقد بود كه براي اصلاح قيمتها و توسعه، قدري تورم لازم است.)
مي گويند اواخر دوران هاشمي، نيلي و همكاران، كار با ناطق نوري را آغاز كردند. در حالي كه به طور هم زمان با جريان اصلاح طلب، نيز همكاري داشتند. يعني در هر صورت هر كانديدايي برنده مي شد، براي «نيلي و همكاران» فرقي نمي كرد.
با انتخاب خاتمي، اين گروه بار ديگر عنان سازمان برنامه را به دست گرفت. وقتي فشار جناح چپ اصلاح طلبان تشديد شد، اين گروه به آرامي به وزارت صنایع رفت و در قالب يك پروژه ميلياردي، تحت عنوان تدوين استراتژي صنعتي، عملاً يك برنامه اقتصادي تازه – مبتني بر همان تفكر رهاسازي- براي دولت خاتمي، نوشت. نكته جالب آنجا بود كه در اين استراتژي صنعتي، آنچه اصلاً مورد توجه نبود، توجه به آسيبها و مشكلات صنعت بود و به رغم آن همه سر و صدا، عملاً هيچ نتيجه اي جز صدور مجوز به شركتهاي دولتي براي گران كردنهاي بي حد و حساب و خارج از كنترل، نداشت!
با جابه جا شدن «نيلي و همكاران» از سازمان برنامه به وزارت صنايع، اين گروه كوشيد خود را به عنوان تئوري پرداز اقتصادي هاشمي رفسنجاني قلمداد نمايد. ناظران سياسي عقيده دارند كه يكي از دلايل شكست هاشمي، حمايت اين گروه از وي بود، زيرا مردم رنجهاي حاصل از سياستهاي اين گروه را هنوز به خاطر داشتند.
پس از رئيس جمهور شدن احمدي نژاد، نيلي و همكاران به منتقدان سياستهاي اقتصادي احمدي نژاد تبديل شدند؛ در حالي كه معلوم نيست احمدي نژاد در عرصه اقتصاد اساساً سياسي داشته باشد! (درست مثل سياست خارجي!)
اكنون ترجيع بند حرفهاي «نيلي و همكاران» پس از روي كار آمدن احمدي نژاد، بحث بيماري هلندي است. نيلي در چندين مقاله و گفتار، مرتب از وجود اين بيماري در اقتصاد ايران دم مي زند و به گونه اي وانمود مي كند كه انگار اين دولت احمدي انژاد است كه دارد اين بيماري را به اقتصاد كشور، تزريق مي كند! در حالي كه نه بيماري هلندي، كشف تازه اي است و نه احمدي نژاد آن را به اقتصاد ايران تحميل كرده بلكه يك ريشه تاريخي دارد و اگر بخواهيم واقع بين باشيم، در واقع، اين دولتهاي گذشته بوده اند كه گامي براي يك برنامه بلندمدت در مبارزه با آن برنداشتند.
اقتصاد ايران، نفتي است؛ يعني وقتي قيمت نفت پايين مي آيد، اقتصاد كشور، ركود و تورم دارد و وقتي قيمت نفت بالا مي رود، با بيكاري و تورم مواجه است. و اين همان بيماري هلندي است. با اين حال، نيلي هيچ راه حلي براي نجات اقتصاد ايران از دست اين بيماري ارائه نمي دهد بلكه فقط، ناله هاي اين بيمار را تكرار مي كند!
در محافل اقتصادي گفته مي شود كه نيلي و همكاران، تعلق به باشگاهي دارند كه پياده سازي مدلهاي رها سازانه را در اقتصاد دنبال مي كند و ابداً به واقعيات و ويژگيهاي اقتصاد ايران توجه ندارد. آنان مي گويند كه گروه مذكور اساساً اعتقادي به بازخواني تجارب موفق كشورهاي آسياي شرقي نداشته و به تدوين يك مدل اقتصادي خاص براي ايران، كمترين بهايي نمي دهند. برخي از منتقدان نيلي و همكاران اصرار دارند كه دليل اين گرايش، بيش از هر چيز به تهيدستي دانش اقتصادي آنان بازمي گردد؛ اگرچه ادعاي آنان، بيانگر دانش فراوان و شناخت عميق از اقتصاد ايران است.
نيلي در دوران هاشمي، به همراه تني چند از همكاران اش، سياستهاي اقتصادي دولت سازندگي را مي داد. آن سياستها به تورمي 50 درصدي منجر شد كه در تاريخ ايران بي سابقه است. (نيلي در آن زمان معتقد بود كه براي اصلاح قيمتها و توسعه، قدري تورم لازم است.) مي گويند اواخر دوران هاشمي، نيلي و همكاران، كار با ناطق نوري را آغاز كردند. در حالي كه به طور هم زمان با جريان اصلاح طلب، نيز همكاري داشتند. يعني در هر صورت هر كانديدايي برنده مي شد، براي «نيلي و همكاران» فرقي نمي كرد.
با انتخاب خاتمي، اين گروه بار ديگر عنان سازمان برنامه را به دست گرفت. وقتي فشار جناح چپ اصلاح طلبان تشديد شد، اين گروه به آرامي به وزارت صنایع رفت و در قالب يك پروژه ميلياردي، تحت عنوان تدوين استراتژي صنعتي، عملاً يك برنامه اقتصادي تازه – مبتني بر همان تفكر رهاسازي- براي دولت خاتمي، نوشت. نكته جالب آنجا بود كه در اين استراتژي صنعتي، آنچه اصلاً مورد توجه نبود، توجه به آسيبها و مشكلات صنعت بود و به رغم آن همه سر و صدا، عملاً هيچ نتيجه اي جز صدور مجوز به شركتهاي دولتي براي گران كردنهاي بي حد و حساب و خارج از كنترل، نداشت!
با جابه جا شدن «نيلي و همكاران» از سازمان برنامه به وزارت صنايع، اين گروه كوشيد خود را به عنوان تئوري پرداز اقتصادي هاشمي رفسنجاني قلمداد نمايد. ناظران سياسي عقيده دارند كه يكي از دلايل شكست هاشمي، حمايت اين گروه از وي بود، زيرا مردم رنجهاي حاصل از سياستهاي اين گروه را هنوز به خاطر داشتند.
پس از رئيس جمهور شدن احمدي نژاد، نيلي و همكاران به منتقدان سياستهاي اقتصادي احمدي نژاد تبديل شدند؛ در حالي كه معلوم نيست احمدي نژاد در عرصه اقتصاد اساساً سياسي داشته باشد! (درست مثل سياست خارجي!)
اكنون ترجيع بند حرفهاي «نيلي و همكاران» پس از روي كار آمدن احمدي نژاد، بحث بيماري هلندي است. نيلي در چندين مقاله و گفتار، مرتب از وجود اين بيماري در اقتصاد ايران دم مي زند و به گونه اي وانمود مي كند كه انگار اين دولت احمدي انژاد است كه دارد اين بيماري را به اقتصاد كشور، تزريق مي كند! در حالي كه نه بيماري هلندي، كشف تازه اي است و نه احمدي نژاد آن را به اقتصاد ايران تحميل كرده بلكه يك ريشه تاريخي دارد و اگر بخواهيم واقع بين باشيم، در واقع، اين دولتهاي گذشته بوده اند كه گامي براي يك برنامه بلندمدت در مبارزه با آن برنداشتند.
اقتصاد ايران، نفتي است؛ يعني وقتي قيمت نفت پايين مي آيد، اقتصاد كشور، ركود و تورم دارد و وقتي قيمت نفت بالا مي رود، با بيكاري و تورم مواجه است. و اين همان بيماري هلندي است. با اين حال، نيلي هيچ راه حلي براي نجات اقتصاد ايران از دست اين بيماري ارائه نمي دهد بلكه فقط، ناله هاي اين بيمار را تكرار مي كند!
در محافل اقتصادي گفته مي شود كه نيلي و همكاران، تعلق به باشگاهي دارند كه پياده سازي مدلهاي رها سازانه را در اقتصاد دنبال مي كند و ابداً به واقعيات و ويژگيهاي اقتصاد ايران توجه ندارد. آنان مي گويند كه گروه مذكور اساساً اعتقادي به بازخواني تجارب موفق كشورهاي آسياي شرقي نداشته و به تدوين يك مدل اقتصادي خاص براي ايران، كمترين بهايي نمي دهند. برخي از منتقدان نيلي و همكاران اصرار دارند كه دليل اين گرايش، بيش از هر چيز به تهيدستي دانش اقتصادي آنان بازمي گردد؛ اگرچه ادعاي آنان، بيانگر دانش فراوان و شناخت عميق از اقتصاد ايران است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید