تحلیل آفتاب از موضع روس ها در گروه 1+5 لندن
تکیه بر روس ها تا کجا؟
آفتاب‌‌نیوز : 
اکثر تحلیلگران سیاسی بر این باورند که روس ها با یک سیاست کجدار و مریز از یک طرف به غرب (و به خصوص آمریکا) اطمینان می دهند که جلوی انتقال فناوری حساسی که منجر به تولید سلاح هسته ای به ایران شود را خواهند گرفت (که البته واضح است ایران خود به دنبال چنین فناوری هسته ای نیست) و از طرف دیگر به ایرانی ها اطمینان می دهند در اراده خود برای تداوم همکاری هایشان جدی هستند. روسیه در راستای این سیاست، دیروز با پنج کشور انگیس، فرانسه، آلمان، آمریکا و چین با ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت همراهی کرد و اکنون سعی دارد با اعزام هیاتی به ایران چنین القاء کند که اولا به همکاری های هسته ای اش با ایران ادامه خواهد داد و ثانیا هنوز راه دیپلماسی بسته نشده است تا بدین وسیله ضمن فشار آوردن به ایران، پرونده هسته ای ایران را با بن بست مواجه سازد، بن بستی که چاره خروج از آن در خوش بینانه ترین حالت پذیرش طرح روسیه توسط ایران خواهد بود.
تصمیم گیرندگان و مقامات رسمی سیاست خارجی ایرانی از این نکته اساسی نباید غفلت کنند که روسیه در استراتژی کلان آمریکا مخصوصا در مورد برنامه هسته ای ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا از نظر آمریکایی در میان قدرت های بزرگ تنها روسیه است که می تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم فن آوری هسته ای پیشرفته به ایران منتقل کند و این در حالی اتفاق می افتد که برخلاف قدرت های بزرگ دیگر، شرایط در حال گذار داخلی روسیه هم باعث شده تا همکاری های هسته ای با ایران صرفا مسأله فنی یا سیاسی نباشد و از نظر اقتصادی نیز برای اقتصاد نه چندان قدرتمند روسیه اهمیت ویژه ای داشته است. آمریکا هم به این نکته پی برده است که منافع گسترده روسیه در تعامل با غرب مانع از آن می شود که روسیه به خاطر کشوری مثل ایران خود را از غرب محروم کند.
به همین دلیل آمریکایی ها تمایل چندانی ندارند که در قبال کاهش همکاری های هسته ای ایران و روسیه امتیازات زیادی به روسیه بدهند.
از منظر رویدادهای گذشته نیز باید گفت که واکنش روسیه در قبال حمله آمریکا به عراق نشان داد روس ها بیشتر از آنچه در حرف ادعا می کنند، مایل به حفظ روابط خود با غرب هستند و حاضر نیستند این روابط را به خاطر برخی مسایل جزیی گرفتار تنش سازند.
نشست لندن ثابت کرد سیاست قرار دادن همه تخم مرغ ها در سبد شرق، دست و پای سیاست خارجی ما را می بندد و اگر بخواهیم تجویزی از این تجربه داشته باشیم باید بگوییم که دیپلماسی کثرت گرایانه گذشته ایران، امکان مانورها را بیشتر می کرد.
اکثر تحلیلگران سیاسی بر این باورند که روس ها با یک سیاست کجدار و مریز از یک طرف به غرب (و به خصوص آمریکا) اطمینان می دهند که جلوی انتقال فناوری حساسی که منجر به تولید سلاح هسته ای به ایران شود را خواهند گرفت (که البته واضح است ایران خود به دنبال چنین فناوری هسته ای نیست) و از طرف دیگر به ایرانی ها اطمینان می دهند در اراده خود برای تداوم همکاری هایشان جدی هستند. روسیه در راستای این سیاست، دیروز با پنج کشور انگیس، فرانسه، آلمان، آمریکا و چین با ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت همراهی کرد و اکنون سعی دارد با اعزام هیاتی به ایران چنین القاء کند که اولا به همکاری های هسته ای اش با ایران ادامه خواهد داد و ثانیا هنوز راه دیپلماسی بسته نشده است تا بدین وسیله ضمن فشار آوردن به ایران، پرونده هسته ای ایران را با بن بست مواجه سازد، بن بستی که چاره خروج از آن در خوش بینانه ترین حالت پذیرش طرح روسیه توسط ایران خواهد بود. تصمیم گیرندگان و مقامات رسمی سیاست خارجی ایرانی از این نکته اساسی نباید غفلت کنند که روسیه در استراتژی کلان آمریکا مخصوصا در مورد برنامه هسته ای ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا از نظر آمریکایی در میان قدرت های بزرگ تنها روسیه است که می تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم فن آوری هسته ای پیشرفته به ایران منتقل کند و این در حالی اتفاق می افتد که برخلاف قدرت های بزرگ دیگر، شرایط در حال گذار داخلی روسیه هم باعث شده تا همکاری های هسته ای با ایران صرفا مسأله فنی یا سیاسی نباشد و از نظر اقتصادی نیز برای اقتصاد نه چندان قدرتمند روسیه اهمیت ویژه ای داشته است. آمریکا هم به این نکته پی برده است که منافع گسترده روسیه در تعامل با غرب مانع از آن می شود که روسیه به خاطر کشوری مثل ایران خود را از غرب محروم کند.
به همین دلیل آمریکایی ها تمایل چندانی ندارند که در قبال کاهش همکاری های هسته ای ایران و روسیه امتیازات زیادی به روسیه بدهند.
از منظر رویدادهای گذشته نیز باید گفت که واکنش روسیه در قبال حمله آمریکا به عراق نشان داد روس ها بیشتر از آنچه در حرف ادعا می کنند، مایل به حفظ روابط خود با غرب هستند و حاضر نیستند این روابط را به خاطر برخی مسایل جزیی گرفتار تنش سازند.
نشست لندن ثابت کرد سیاست قرار دادن همه تخم مرغ ها در سبد شرق، دست و پای سیاست خارجی ما را می بندد و اگر بخواهیم تجویزی از این تجربه داشته باشیم باید بگوییم که دیپلماسی کثرت گرایانه گذشته ایران، امکان مانورها را بیشتر می کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید