سردرگمی در اردوگاه مقابل
آفتاب‌‌نیوز : 
احمد عرابی در روزنامه الوطن قطرهم به این مسئله اذعان دارد ودر ابتدای یادداشت خود می پرسد : آیا آمریکا حمله ای نظامی را با هدف تخریب مراکز هسته ای ایران آغاز خواهد کرد؟
آیا واقعا چنین حمله ای می تواند نتیجه بخش باشد؟ آیا این اقدام می تواند پایانی واقعی برای برنامه های اتمی ایران باشد یا آنکه روند آنرا تنها به تاخیر خواهند انداخت؟
ایران چه راهبردهایی برای واکنش درمقابل این حمله خواهد داشت؟
تا این لحظه تمامی هیاهوی دولت آمریکا علیه برنامه های هسته ای ایران در چارچوب فعالیت ای دیپلماتیک بود وبس وبا پیوستن ترویکای اروپایی به این هیاهو طول مدتی را که تا کنون این هیاهو سپری کرده به دو سال ونیم رسیده است بدون آنکه کاهشی در حجم آن مشاهده شود ولی به هر شکل غرب نمی خواهد عمل نظامی انجام دهد ، این تصمیمی است که تا اطلاع ثانوی گرفته است .
اما در مقابل پرده جدید این هیاهو با قطعنامه ای که شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی با اکثریت آرا درمورد ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت آغاز شد.
نویسنده سپس می پرسد : ارجاع پرونده به شورای به طور دقیق چه معنایی می دهد وتفسیر آن در این شرایط چیست ؟
به رغم آنکه روسیه با ارجاع پرونده به شورای امنیت موافقت کرده است اما وزیر خارجه اش در رابطه به جلسه پنج کشور عضو دائم شورای امنیت وآلمان گفت : این گام ضرورتا به معنای تصمیم گیری شورای امنیت در این رابطه وصدور قطعنامه اعمال تحریم علیه ایران نیست ، ما فقط خواهان صدور قطعنامه ای با لهجه ی هشدار دهنده علیه ایران هستیم.
بر اساس تفسیر این نویسند : حداقل می توان گفت که روسیه بعنوان یکی از اعضای دائم شورای امنیت که حق وتو هم دارد چنین نظری دارد ، این در حالی است که پیش بینی می شود آمریکا با تمامی توان خود از شورای امنیت خواهان اعمال تحریم گردد ، اما مشخص نیست که روسیه ، چین وکشورهای دیگر آمادگی دارند که تا پایان بازی با آمریکا باشند یا خیر؟
حتی اگر فرض را بر این بگیریم که در شورای امنیت اجماعی هم در مورد اعمال تحریم علیه ایران به وجد آید ، در این زمان یک سئوال مطرح می شود: آیا اجماعی مشابه را در مورد نوع این تحریم ها هم شاهد خواهیم بود ؟
از دید روسیه وچین این تحریم ها باید سمبلیک باشند ، حتی شرکای اروپایی آمریکا هم مایل به اعمال تحریم های تجاری سرسختانه علیه ایران نیستند.
زیرا اروپا نمی خواهد از بازار بزرگ ایران محروم شود ، کشورهای دیگری در شرق آسیا همچون مالزی ، چین وژاپن در کنار روسیه هم روابط تجاری رو به گسترشی را با تهران دارند.
در اینجا نباید فراموش کنیم که روسها چندی پیش قرار داد یک میلیارد دلاری فروش سلاح به ایران را امضا کرد اند ، هند ، چین وژاپن هم به هیچ عنوان مایل نیستند قراردادهای کلان نفتی خود را در بخش نفت وگاز وخطوط لوله ایران در خطر ببینند.
اینجاست که به این نتیجه می رسیم که با وجود فشارای آمریکا بر هم پیمانان اروپایی اش قادر نخواهد بود تحریم های اقتصادی کارایی را برتهران تحمیل کند.
احمد عرابی در روزنامه الوطن قطرهم به این مسئله اذعان دارد ودر ابتدای یادداشت خود می پرسد : آیا آمریکا حمله ای نظامی را با هدف تخریب مراکز هسته ای ایران آغاز خواهد کرد؟ آیا واقعا چنین حمله ای می تواند نتیجه بخش باشد؟ آیا این اقدام می تواند پایانی واقعی برای برنامه های اتمی ایران باشد یا آنکه روند آنرا تنها به تاخیر خواهند انداخت؟
ایران چه راهبردهایی برای واکنش درمقابل این حمله خواهد داشت؟
تا این لحظه تمامی هیاهوی دولت آمریکا علیه برنامه های هسته ای ایران در چارچوب فعالیت ای دیپلماتیک بود وبس وبا پیوستن ترویکای اروپایی به این هیاهو طول مدتی را که تا کنون این هیاهو سپری کرده به دو سال ونیم رسیده است بدون آنکه کاهشی در حجم آن مشاهده شود ولی به هر شکل غرب نمی خواهد عمل نظامی انجام دهد ، این تصمیمی است که تا اطلاع ثانوی گرفته است .
اما در مقابل پرده جدید این هیاهو با قطعنامه ای که شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی با اکثریت آرا درمورد ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت آغاز شد.
نویسنده سپس می پرسد : ارجاع پرونده به شورای به طور دقیق چه معنایی می دهد وتفسیر آن در این شرایط چیست ؟
به رغم آنکه روسیه با ارجاع پرونده به شورای امنیت موافقت کرده است اما وزیر خارجه اش در رابطه به جلسه پنج کشور عضو دائم شورای امنیت وآلمان گفت : این گام ضرورتا به معنای تصمیم گیری شورای امنیت در این رابطه وصدور قطعنامه اعمال تحریم علیه ایران نیست ، ما فقط خواهان صدور قطعنامه ای با لهجه ی هشدار دهنده علیه ایران هستیم.
بر اساس تفسیر این نویسند : حداقل می توان گفت که روسیه بعنوان یکی از اعضای دائم شورای امنیت که حق وتو هم دارد چنین نظری دارد ، این در حالی است که پیش بینی می شود آمریکا با تمامی توان خود از شورای امنیت خواهان اعمال تحریم گردد ، اما مشخص نیست که روسیه ، چین وکشورهای دیگر آمادگی دارند که تا پایان بازی با آمریکا باشند یا خیر؟
حتی اگر فرض را بر این بگیریم که در شورای امنیت اجماعی هم در مورد اعمال تحریم علیه ایران به وجد آید ، در این زمان یک سئوال مطرح می شود: آیا اجماعی مشابه را در مورد نوع این تحریم ها هم شاهد خواهیم بود ؟
از دید روسیه وچین این تحریم ها باید سمبلیک باشند ، حتی شرکای اروپایی آمریکا هم مایل به اعمال تحریم های تجاری سرسختانه علیه ایران نیستند.
زیرا اروپا نمی خواهد از بازار بزرگ ایران محروم شود ، کشورهای دیگری در شرق آسیا همچون مالزی ، چین وژاپن در کنار روسیه هم روابط تجاری رو به گسترشی را با تهران دارند.
در اینجا نباید فراموش کنیم که روسها چندی پیش قرار داد یک میلیارد دلاری فروش سلاح به ایران را امضا کرد اند ، هند ، چین وژاپن هم به هیچ عنوان مایل نیستند قراردادهای کلان نفتی خود را در بخش نفت وگاز وخطوط لوله ایران در خطر ببینند.
اینجاست که به این نتیجه می رسیم که با وجود فشارای آمریکا بر هم پیمانان اروپایی اش قادر نخواهد بود تحریم های اقتصادی کارایی را برتهران تحمیل کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید