رأی به روحانی: رأی به شکوفایی در داخل و صلح در خارج

بزرگترین کار دولت دوازدهم در عرصه اقتصادی تدارک خصوصی سازی برای مبارزه واقعی با فساد اقتصادی که چندین دهه است گریبانگیر اقتصاد شده است

آفتاب‌‌نیوز :

شهروز ابراهیمی- برای نقد و ارزیابی موفقیت و ناکامی های دولتها اولین نکته این است که درجه مسئولیت و اختیارات دولت را با درجه قدرتشان سنجید. دولت ها در ایران با توجه ساختار خاص نظام سیاسی ایران از اختیارات گسترده ای برخوردار نیستند و لذا متناسب با اختیارانشان باید از آنها انتظار داشت و انتظار بیش از آن نه منصفانه است و نه با واقعیتهای اختیاری دولت متناسب است.

دولت روحانی را اگر از این منظر نگاه کنیم علیرغم مانع تراشی ها، و با عنایت به حدود اختیاراتی که خارج از قلمرو دولت همواره بوده اند، می توان دولتی موفق در طی این 4 سال ارزیابی نمود.

هر چند که بی تردید برای موفقیت هیچ نقطه انتهایی نمی توان متصور شد و لابد دولت روحانی در دور دوم(دوره دوازدهم) با عنایت به این موانع و محدودیت ها و این که می توان بیشتر از قبل به انجام درست امور پرداخت، عزم خود را جزم بیشتری خواهند کرد و ضمن به بار نشستن اقدامات زیربنایی که در حوزه سیاست داخلی و سیاست خارجی انجام شده، ابتکارات زیادتری را می توانند از خود نشان دهند.

دو موفقیت بزرگ آقای روحانی شکوفایی در داخل و صلح در خارج در دوره دوم با شدت بیش از پیش استمرار خواهد یافت.

مردم اگر می خواهند درجه فداکاری دولت را در طی 4 سال تصور نمایند، کافی است قدری تأمل و تصور نمایند که دولت آقای احمدی نژاد اگر بالفرض ادامه می یافت و یا اگر تفکرشان ادامه می یافت(مثلأ از طریق کاندیدایی که در دوره قبل منتسب به- و همفکر با ایشان بودند) چه اتفاقی می افتاد.

میراث آن با آن طرز فکر دولت های نهم و دهم، در سیاست داخلی جز آشفتگی اقتصادی و استمرار تورم سرسام آور، چیزی به ارمغان نمی آورد.

دولت آقای روحانی با درایت و تدبیر با استفاده از مغزهای اقتصادی دانشگاهی در سمت های دولتی و در سمت های مشاوره همین که توانسته تورم نقطه به نقطه را پایین بیاورد و بویژه همین که قادر بوده جلو سیل تورم را-هرچند از طریق رکود نسبی- سد نماید، کار شاقی نموده است. این سیل تورم با ادامه دولت همفکر دولتهای نهم و دهم طغیان می نمود و هر سدی را در برابر خود می شکست. در ان صورت بنا به قول معروف نه از تاک نشان می ماند و نه از تاک نشان.

با به اشباع رسیدن رکود در طی چهار سال به احتمال زیاد، نوبت به چرخه شکوفایی و ترقی نسبی در دوره دوم خواهد رسید. کاندیدای رقیب کنونی(رقیب نه از حیث میزان رأی آوری که میزان رأی آن بسیار پایین خواهد بود، بلکه از حیث تفکر) که علی الظاهر نشان داده میراث همان تفکر دولت نهم و دهم است، و از طریق خط مشی های پوپولیستی او آشکار می گردد، به احتمال زیاد چرخه تورم سرسام آور را دوباره ممکن است وارد بازار کند.

هرچند که شکوفایی اقتصادی واقعی در بلند مدت زمانی رخ خواهد دادکه موانع واقعی خصوصی سازی - که بسیاری از آنها عملأ از دست دولتها خارج است- در بازه زمانی بلند مدت رفع گردد و دولت آقای روحانی در چهارسال دوم از طریق ایجاد وفاق ملی، و به تدابیر مختلف نهادهای خارج از دولت را وادار به طی کردن این مسیر نماید.

چون که تا زمانی که اقتصاد دولتی است، فساد اقتصادی رخت نخواهد بست و پاشنه آشیل اقتصاد ایران همواره این بوده است و این امر مربوط به این نیست که دولت دست چه کسی باشد.

ولی علی ایحال چون برخی دولتها از پشتیبانی نهادهای خارج از دولت قرار دارند، آنها روند معکوس خصوصی سازی را تقویت می نمایند و نتیجه آن، همانی است که در دولتهای نهم و دهم اتفاق افتاد و آن سیل تورمی است که گفته می شود میزان آن بطور تقریبی در طی 8 سال دولتهای نهم و دهم حدود 600 درصد بود. بالفرض محال اگر دولتی آن چنینی دوباره بخواهد مستقر گردد، آن وضعیت ادامه خواهد یافت، و ممکن است جامعه با شورش گرسنگان مواجه گردد(یعنی شورش همانهایی که دولت های نهم و دهم انها را وسیله اهداف و مطامع خود ساخته بود و به جای بهتر کردن اوضاعشان وضعیت ان ها را به مراتب بدتر نمود). باید از تجربه میراث هوگو چاوز که بدبختی و بیچارگی اقتصادی برای مردم خود به ارمغان آورده و مردم ونزوئلا نیز با مشارکت کمتر در انتخابات و انتخاب یار و همراه هوگو چاوز در این بدبختی و بیچارگی شریک جرم هستند، درس گرفت.

این درس را مردم باید بگیرند و آن تجربه تلخ ونزوئلا را در اینجا تکرار ننمایند. بی تردید مردم ایران با مشارکت بیشتر آن تجربه ناگوار را برای آینده این سرزمین رقم نخواهند زد.

سیاست خارجی علیرغم تمام موانع و محدودیت ها(مانع سازی و مشکل تراشی خارج از نهادهای دولت)، حوزه دیگری است که دولت روحانی با درایت تیم وزارت خارجه به سرپرستی استاد ظرافت اندیش و محبوب روابط بین الملل و مجهز به نظریه و عمل، دکتر ظریف و همفکری مشاورین بین الملل همچون استاد بزرگ روابط بین الملل دانشگاه، دکتر سریع القلم موفقیت بسیار خوبی داشته است. ما به خوبی واقف هستیم که دولت یازدهم با چه مشقاتی موانع هفت خان رستم را پیموده است تا نتیجه کوتاه مدت و میان مدت آن، به ثمر نشستن توافق و نتیجه نهایی آن تعامل با دنیا باشد، "عزت" در سیاست خارجی را از طریق "مصلحت" حفظ نموده و " حکمت" آن جلوگیری از جنگی بود که به احتمال بالای 90 درصد جایگزین توافق بوده است.

همچون عرصه سیاست داخلی اگر بخواهیم ببینیم که دولت چه میزان موفقیت داشته است کافی است قدری تصور نماییم که اگر به جای دولت آقای روحانی، دولتی مستقر بود که از تریبون های مختلف و رانت های مختلف به دنبال جا انداختن آن درانتخابات دوره یازدهم بودند، در چنان صورتی وضعیت اسف باری را شاهد بودیم و احیانأ کشور اکنون به میدان جنگ تبدیل شده بود.

سناریوی عراق یا سوریه ممکن بود در این جامعه تکرار گردد که دولت اقای روحانی با پشتوانه مردم توانستند بلای اتش جنگ را از آسمان ابی کشور دفع نمایند. از کجا معلوم که دولت دیگری همفکر دولت های نهم و دهم دوباره(بافرض محال) مستقر گردد، د.باره به آن فضای تشدی بحران و جایگزین جنگ، بازنگردیم. بویژه که در طرف مقابل دیگر اوباما برسر کار نیست. یک رئیس جمهور جنگی مستقر است. پس رأی دوباره به روحانی با افزاش حضور در پای صندوق های رأی یعنی رأی به استمرار "شکوفایی" در داخل و "صلح" در خارج.

در همه این دو تا موفقیت مردم کار بزرگی کردند. کار اصلی را مردم کردند. دولت روحانی وسیله و معلولی بود که علت ان مشارکت بیشتر مردم و رأی به ایشان بود. مردم نتیجه مشارکت کمتر را دیده اند و بعید است با این تجربه ها و نیز با تجربه ونزوئلای کنونی بخواهند از طریق مشارکت کمتر سیل تورم را در زمین این سرزمین و بلای جنگ را در آسمان این مرز و بوم مشاهده نمایند.

عقل و منطق و بلند مدت نگری ایجاب می کند که مردم مشارکت گسترده تری نمایند و جایگزین "تورم افسار گسیخته" را "شکوفایی و رونق اقتصادی" و جایگزین "جنگ" را "صلح و دوستی و تعامل" با جهان بنمایند.

کار مردم ستودنی است و بی تردید دولت آقای روحانی و همین طور نظام قدردان مردم خواهند بود و بعد از رأی گرفتن، نوبت دولت و نظام خواهد بود که از طریق تدبیر و ظرافت به پشتیبانی مردم، و کار برای مردم و رفع نمودن موانع سپاسگزار مردم باشند.

بزرگترین کار دولت دوازدهم در عرصه اقتصادی تدارک خصوصی سازی برای مبارزه واقعی با فساد اقتصادی که چندین دهه است گریبانگیر اقتصاد شده است و در عرصه سیاست خارجی، ادامه تعامل با دنیا برای مبارزه با امنیتی بودن فضای جامعه که چهار دهه است گریبانگیر سیاست خارجی شده است، می باشد. اندکی صبر سحر نزدیک است.

* استادیار روابط بین‌الملل دانشگاه اصفهان

گزارش خطا

لینک کوتاه: https://aftabnews.ir/001qxz