شیوه تکراری است ، بازی خطرناک
آفتاب‌‌نیوز : 
این روندی است که همواره در طی حداقل دو سال گذشته بارها و بارها اتفاق افتاده است. تا پیش از نشست اصلی همه کشورها به خصوص کشورهای بزرگی همچون روسیه، چین و هند که در عرصه بین الملل دنبال کسب آبرویی هستند در جلساتی از این دست ( پاریس) معمولا در مقابل خواست های کشورهای اروپایی( انگلیس و فرانسه به علاوه آلمان) و به خصوص آمریکا مقاومت می کنند اما در اجلاس اصلی آن گونه رای می دهند که قدرت های بزرگ می خواهند.
خلاف این امر حداقل در قبال پرونده هسته ای ایران و در طول این دو سال رخ نداده است.
بزرگترین خسرانی که از دیپلماسی کشورهایی از این قبیل متوجه کشورمان خواهد شد جلوگیری از عدم شناخت مناسب فضای بین المللی است. در واقع عملکرد این کشورها به مثابه قطب نمای خرابی است که در کوهستان در دست باشد و کوهنورد مسیر خود را با کمک آن طی نماید.
برخورد دوگانه این کشورها از دیگر سو موجب اتخاذ روش های ناصحیح و تهدیدهایی می شود که در صورت تکرار به عرف بین الملل تبدیل خواهد شد؛ و آن عملکرد یکجانبه گرایانه قدرت های بزرگ (به ویژه آمریکا) در عرصه بازی بین المللی است.
بیان سخنانی از سوی مسئولان آمریکایی مبنی بر اینکه "در صورت عدم موافقت برخی کشورها در شورای امنیت با خواست های آمریکا بازی را به خارج از شورای امنیت می کشانیم " بیانگر شیوه تکراری و خطرناکی است که آمریکا در تجربه های پیشین به آن توسل جسته است. البته مسئولان کشورمان با درک این تهدیدات و شرایط موجود است که در نامه ای به کوفی عنان دبیر کل سازمان ملل خواستار جلوگیری گستاخی ها و تهدیدات آمریکا شدند.
دیپلماسی روسیه و چین در قبال برخورد با مسائلی چون پرونده هسته ای ایران« بازی خطرناکی» است که بازیگران اصلی را نیز به آن سوق می دهد.
اما انتخاب این راه برای آنان خالی از لطف نیست. دست کم در کوتاه مدت با بازی دیپلماتیک منافع مستقیم خود را از هر دو گروه درگیر در موضوع تامین می کنند و سپس پس از ورود یکجانبه آمریکا به موضوع و مداخله مستقیم در حاشیه امن نظاره گر رویدادها خواهند بود و عندالنهایه بیانیه ای هم از روی دلسوزی شاید ارائه کنند.
این روندی است که همواره در طی حداقل دو سال گذشته بارها و بارها اتفاق افتاده است. تا پیش از نشست اصلی همه کشورها به خصوص کشورهای بزرگی همچون روسیه، چین و هند که در عرصه بین الملل دنبال کسب آبرویی هستند در جلساتی از این دست ( پاریس) معمولا در مقابل خواست های کشورهای اروپایی( انگلیس و فرانسه به علاوه آلمان) و به خصوص آمریکا مقاومت می کنند اما در اجلاس اصلی آن گونه رای می دهند که قدرت های بزرگ می خواهند. خلاف این امر حداقل در قبال پرونده هسته ای ایران و در طول این دو سال رخ نداده است.
بزرگترین خسرانی که از دیپلماسی کشورهایی از این قبیل متوجه کشورمان خواهد شد جلوگیری از عدم شناخت مناسب فضای بین المللی است. در واقع عملکرد این کشورها به مثابه قطب نمای خرابی است که در کوهستان در دست باشد و کوهنورد مسیر خود را با کمک آن طی نماید.
برخورد دوگانه این کشورها از دیگر سو موجب اتخاذ روش های ناصحیح و تهدیدهایی می شود که در صورت تکرار به عرف بین الملل تبدیل خواهد شد؛ و آن عملکرد یکجانبه گرایانه قدرت های بزرگ (به ویژه آمریکا) در عرصه بازی بین المللی است.
بیان سخنانی از سوی مسئولان آمریکایی مبنی بر اینکه "در صورت عدم موافقت برخی کشورها در شورای امنیت با خواست های آمریکا بازی را به خارج از شورای امنیت می کشانیم " بیانگر شیوه تکراری و خطرناکی است که آمریکا در تجربه های پیشین به آن توسل جسته است. البته مسئولان کشورمان با درک این تهدیدات و شرایط موجود است که در نامه ای به کوفی عنان دبیر کل سازمان ملل خواستار جلوگیری گستاخی ها و تهدیدات آمریکا شدند.
دیپلماسی روسیه و چین در قبال برخورد با مسائلی چون پرونده هسته ای ایران« بازی خطرناکی» است که بازیگران اصلی را نیز به آن سوق می دهد.
اما انتخاب این راه برای آنان خالی از لطف نیست. دست کم در کوتاه مدت با بازی دیپلماتیک منافع مستقیم خود را از هر دو گروه درگیر در موضوع تامین می کنند و سپس پس از ورود یکجانبه آمریکا به موضوع و مداخله مستقیم در حاشیه امن نظاره گر رویدادها خواهند بود و عندالنهایه بیانیه ای هم از روی دلسوزی شاید ارائه کنند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید