تردید در چین
آفتاب‌‌نیوز : 
امریکا پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979(1357) همواره مشکلات جدی با دولت ایران داشته است. در سال 1991 کنگره امریکا با هدف تحت فشار قرار دادن تهران، قانون تحریم ایران و لیبی را تقویت کرد. این قانون کمپانی های خارجی را تهدید می کرد که اگر در صنعت نفت و گاز ایران بیش از 40 میلیون دلار سرمایه گذاری کنند تحریم خواهند شد.
با قرار گرفتن ایران در محور شرارت و افزایش فشار به تهران، پکن نیز در موقعیت خطرناکی قرار گرفت و مجبور به تجدید نظر در روابط خود با واشنگتن و تهران شد.
امریکا در زمینه هایی مثل سرمایه گذاری، انتقال تکنولوژی و صادرات، مهم ترین شریک چین محسوب می شود. پیش بینی می شود مازاد تجاری چین با امریکا در سال 2005 به 200 ملیارد دلار رسیده باشد. این میزان به مراتب بیشتر از میزان تجارت چین با ایران است. از سوی دیگر هر چند واشنگتن مهمترین شریک پکن در بخش انرژی است اما از آنجائیکه هر دو کشور از مصرف کنندگان بزرگ نفت در جهان هستند ممکن است در آینده نزدیک برای تامین سوخت به رقابت با یکدیگر بپردازند.
اقتصاد تشنه نفت چین، تهران را یک منبع انرژی می داند و می تواند آن را نادیده بگیرد اما در عین حال مجبور است بین رابطه با ایران روابطش با امریکا به عنوان بزرگ ترین شریک تجاری اش توازن ایجاد کند.
پیش از این نیز پکن مجبور شده بود تحت فشار امریکا توافق خود با ایران برای ساخت نیروگاه هسته ای را زیرپا بگذارد. اخیرا نیز رابرت بی زولیک معاون وزیر امور خارجه امریکا گفته است: اگر چین به توافقات انرژی با کشورهایی نظیر ایران ادامه دهد، درگیری های بیشتری بین چین و امریکا ایجاد خواهد شد.
به این ترتیب چین در مقابل انتخاب سختی قرار گرفته است. با حمایت از تحریم ایران، چین روابط خود با تهران را در زمینه انرژی به خطر می اندازد و با وتوی اقدامات تنبیهی شورای امنیت در مورد ایران، خشم آمریکا را بر می انگیزد و با ایفای نقش منفعل و دادن رای ممتنع نقش نوظهور چین به عنوان یک بازیگر با نفوذ در مقیاس جهانی کاهش خواهد یافت.
بنابراین تنها راه پکن برای مصون ماندن از این فشارها این است که در قدم اول از هرگونه اقدام شورای امنیت در مورد پرونده هسته ای ایران جلوگیری کند.
با تصویب قطعنامه ای در شورای امنیت که به اعمال تحریم یا استفاده از زور بر علیه ایران بینجامد، تاکنون از اقدام شدید جامعه بین الملل در مورد ایران جلوگیری کرده است.
از این رو سیاست های پکن در مقابل برنامه هسته ای ایران تنها در راستای منافع ملی اش مفهوم می یابد و هرگونه اقدامی از سوی ایران که بتواند به رابطه چین با امریکا که در اقتصاد رو به رشد چین دارای اهمیت حیاتی است لطمه وارد کند، ممکن است رهبران پکن را به انتخاب بین ایران و امریکا مجبور سازد، گزینه ای که تاکنون سعی شده از آن دوری شود.
امریکا پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979(1357) همواره مشکلات جدی با دولت ایران داشته است. در سال 1991 کنگره امریکا با هدف تحت فشار قرار دادن تهران، قانون تحریم ایران و لیبی را تقویت کرد. این قانون کمپانی های خارجی را تهدید می کرد که اگر در صنعت نفت و گاز ایران بیش از 40 میلیون دلار سرمایه گذاری کنند تحریم خواهند شد.
با قرار گرفتن ایران در محور شرارت و افزایش فشار به تهران، پکن نیز در موقعیت خطرناکی قرار گرفت و مجبور به تجدید نظر در روابط خود با واشنگتن و تهران شد.
امریکا در زمینه هایی مثل سرمایه گذاری، انتقال تکنولوژی و صادرات، مهم ترین شریک چین محسوب می شود. پیش بینی می شود مازاد تجاری چین با امریکا در سال 2005 به 200 ملیارد دلار رسیده باشد. این میزان به مراتب بیشتر از میزان تجارت چین با ایران است. از سوی دیگر هر چند واشنگتن مهمترین شریک پکن در بخش انرژی است اما از آنجائیکه هر دو کشور از مصرف کنندگان بزرگ نفت در جهان هستند ممکن است در آینده نزدیک برای تامین سوخت به رقابت با یکدیگر بپردازند.
اقتصاد تشنه نفت چین، تهران را یک منبع انرژی می داند و می تواند آن را نادیده بگیرد اما در عین حال مجبور است بین رابطه با ایران روابطش با امریکا به عنوان بزرگ ترین شریک تجاری اش توازن ایجاد کند.
پیش از این نیز پکن مجبور شده بود تحت فشار امریکا توافق خود با ایران برای ساخت نیروگاه هسته ای را زیرپا بگذارد. اخیرا نیز رابرت بی زولیک معاون وزیر امور خارجه امریکا گفته است: اگر چین به توافقات انرژی با کشورهایی نظیر ایران ادامه دهد، درگیری های بیشتری بین چین و امریکا ایجاد خواهد شد.
به این ترتیب چین در مقابل انتخاب سختی قرار گرفته است. با حمایت از تحریم ایران، چین روابط خود با تهران را در زمینه انرژی به خطر می اندازد و با وتوی اقدامات تنبیهی شورای امنیت در مورد ایران، خشم آمریکا را بر می انگیزد و با ایفای نقش منفعل و دادن رای ممتنع نقش نوظهور چین به عنوان یک بازیگر با نفوذ در مقیاس جهانی کاهش خواهد یافت.
بنابراین تنها راه پکن برای مصون ماندن از این فشارها این است که در قدم اول از هرگونه اقدام شورای امنیت در مورد پرونده هسته ای ایران جلوگیری کند.
با تصویب قطعنامه ای در شورای امنیت که به اعمال تحریم یا استفاده از زور بر علیه ایران بینجامد، تاکنون از اقدام شدید جامعه بین الملل در مورد ایران جلوگیری کرده است.
از این رو سیاست های پکن در مقابل برنامه هسته ای ایران تنها در راستای منافع ملی اش مفهوم می یابد و هرگونه اقدامی از سوی ایران که بتواند به رابطه چین با امریکا که در اقتصاد رو به رشد چین دارای اهمیت حیاتی است لطمه وارد کند، ممکن است رهبران پکن را به انتخاب بین ایران و امریکا مجبور سازد، گزینه ای که تاکنون سعی شده از آن دوری شود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید