بهترين گزينه ي آمريكا در برنامه ي هسته اي ايران چيست؟
آفتاب‌‌نیوز : 
1- استفاده از نيروي نظامي: آمريكا با توسل به اين گزينه مي تواند كارهاي بسياري انجام دهد. اما ايران نيز مي تواند به آرامي دست به اقدام تلافي جويانه ي بسياري بزند.
2- تغيير رژيم: مشكل اينجاست كه رژيم ايران به سادگي و در مدت زمان كوتاه به سمت تغيير حركت نمي كند و اميدها براي ايجاد تغيير (در ايران) بيشتر بر آرزوها استوار است تا واقعيات. رفتار ايران در مسئله ي هسته اي نشان دهنده ي امكان تغيير رژيم در كوتاه مدت نيست. اين رهيافت بايد به شكل ضمني و نه آشكار دنبال شود ضمن آنكه به اعتقاد وي نيازي به برنامه ي 85 ميليون دلاري دولت نيز وجود ندارد.
3- گزينه ي كره ي شمالي: در اين خصوص «هاس» معتقد است كه آمريكا بايد در نهايت زندگي با ايران هسته اي بدون تأييد رسمي آن را بپذيرد. در اين صورت اگرچه نگراني ناشي از احتمال استفاده ي ايران از اين تسليحات وجود دارد اما مشكل بزرگ تر امكان مخفي كردن تسليحات (هسته اي) توسط ايران است.
4- ديپلماسي: هاس، ديپلماسي را تلاش براي مذاكره جهت دستيابي به نتيجه اي قابل قبول مي داند. انتخاب اين گزينه ضمن آنكه باعث اجتناب از نتايج منفي گزينه هاي ديگر مي شود نشان دهنده ي آن است كه آمريكا نهايت تلاش براي به نتيجه رساندن ديپلماسي را انجام داده است. هاس در ادامه مي افزايد: آمريكا به رويارويي با ايران نياز دارد و نبايد از مذاكره ي بي قيد و شرط با ايران بترسد. ديپلماسي هديه اي نيست كه به ديگران داده مي شود بلكه ابزاري است براي پيشبرد منافع امنيت ملي آمريكا. در همين راستا لازم است كه به نامه ي محمود احمدي نژاد رئيس جمهور ايران پاسخ داده شود. البته لازم نيست آمريكا به نكات مورد اشاره ي رئيس جمهور ايران پاسخ دهد بلكه مي تواند به مواردي كه مايل بود در نامه ي احمدي نژاد مطرح شود پاسخ دهد. آمريكا نبايد به احمدي نژاد اجازه دهد به عنوان كسي كه بيش از آمريكا به برقراري ارتباط و ديپلماسي علاقه دارد معرفي شود. چرا كه واشنگتن بايد در مقابل افكار عمومي آمريكا، جامعه ي بين الملل و حتي ايران پاسخگو باشد. آمريكا بايد با ترسيم ديپلماسي موردنظر خود منافع و مضراتي كه در نتيجه ي موضع گيري دولت ايران در قبال برنامه ي هسته اي اش متوجه مردم ايران خواهد شد را روشن سازد. ضمن آنكه براي مذاكره با ايران لازم است آمريكا از خود بپرسد براي چه چيزي آماده مي شود. غني سازي اورانيوم يك مسئله سياه يا سفيد نيست بلكه خاكستري است از اين رو معلوم نيست با قرار دادن اين مسئله در دستور كار ديپلماسي، مذاكره به نفع ايران تمام خواهد شد يا آمريكا.
درمورد امتناع آمريكا از ارائه ي تضمينهاي امنيتي به ايران نيز نكته اساسي آن است كه بايد بين تضمين امنيتي مشروط و ارائه تضمين به رژيم (ايران) تفاوت قائل شد. تضمينهايي نظير اينكه اگر ايران به آمريكا حمله نكند آمريكا به ايران حمله نمي كند نوعي تضمين امنيتي مشروط است، ضمن آنكه مواردي نظير اجراي قانون، حقوق بشر و نظاير آن نيز كه مورد توجه دولت آمريكاست مي تواند در اين تضمينها گنجانده شود. هاس در ادامه مي افزايد: در برخورد با ايران گزينه ي تغيير رژيم چندان عاقلانه نيست. در اين صورت دولت ايران با تكيه بر دخالتهاي خارجي مي تواند موقعيت خود در داخل را تحكيم ببخشد. به علاوه در اين صورت كسب حمايت بين المللي براي آمريكا سخت خواهد شد. در واقع يكي از معضلات سياست آمريكا در قبال ايران اين است كه پس از گذشت پنج سال از مطرح شدن تغيير رژيم (در ايران) تنها تغيير حاصله در ايران اين بوده كه تندروها توانسته اند قدرت خود را افزايش دهند. به اين ترتيب آمريكا با توسل به ديپلماسي در مقابل ايران نتايج بهتري خواهد گرفت.
با توجه به تحليل ريچارد هاس از موضع گيريهاي آمريكا در قبال ايران ذكر چند نكته حايز اهميت است:
1- نامه ي رئيس جمهور ايران به همتاي آمريكايي خود با وجود انتقاداتي كه به محتواي نامه وجود داشت، توانست به تقويت انتخاب گزينه ي ديپلماسي در مقابل برنامه ي هسته اي ايران كمك كند، ضمن آنكه استفاده ي مناسب و بجا از آن مي تواند گشاينده ي فصل جديدي در روابط ايران و نظام بين الملل باشد.
2- جمهوري اسلامي ايران بايد با گسترش فعاليتهاي تبليغاتي خود، اين نكته را روشن سازد كه آمريكا نمي تواند در برخورد با ايران، دولت و ملت را از هم جدا كند و موضع گيري مردم ايران تابع نظام جمهوري اسلامي است.
3- تضمينهاي امنيتي كه به دخالت آمريكا در امور داخلي ايران بينجامد نمي تواند مبناي يك مذاكره ي عادلانه باشد. از اين رو صرف پذيرفتن ارائه ي تضمينهاي امنيتي آمريكا به ايران و نشستن پشت ميز مذاكره نمي تواند باعث حل مسئله ي هسته اي ايران شود.
1- استفاده از نيروي نظامي: آمريكا با توسل به اين گزينه مي تواند كارهاي بسياري انجام دهد. اما ايران نيز مي تواند به آرامي دست به اقدام تلافي جويانه ي بسياري بزند.
2- تغيير رژيم: مشكل اينجاست كه رژيم ايران به سادگي و در مدت زمان كوتاه به سمت تغيير حركت نمي كند و اميدها براي ايجاد تغيير (در ايران) بيشتر بر آرزوها استوار است تا واقعيات. رفتار ايران در مسئله ي هسته اي نشان دهنده ي امكان تغيير رژيم در كوتاه مدت نيست. اين رهيافت بايد به شكل ضمني و نه آشكار دنبال شود ضمن آنكه به اعتقاد وي نيازي به برنامه ي 85 ميليون دلاري دولت نيز وجود ندارد.
3- گزينه ي كره ي شمالي: در اين خصوص «هاس» معتقد است كه آمريكا بايد در نهايت زندگي با ايران هسته اي بدون تأييد رسمي آن را بپذيرد. در اين صورت اگرچه نگراني ناشي از احتمال استفاده ي ايران از اين تسليحات وجود دارد اما مشكل بزرگ تر امكان مخفي كردن تسليحات (هسته اي) توسط ايران است.
4- ديپلماسي: هاس، ديپلماسي را تلاش براي مذاكره جهت دستيابي به نتيجه اي قابل قبول مي داند. انتخاب اين گزينه ضمن آنكه باعث اجتناب از نتايج منفي گزينه هاي ديگر مي شود نشان دهنده ي آن است كه آمريكا نهايت تلاش براي به نتيجه رساندن ديپلماسي را انجام داده است. هاس در ادامه مي افزايد: آمريكا به رويارويي با ايران نياز دارد و نبايد از مذاكره ي بي قيد و شرط با ايران بترسد. ديپلماسي هديه اي نيست كه به ديگران داده مي شود بلكه ابزاري است براي پيشبرد منافع امنيت ملي آمريكا. در همين راستا لازم است كه به نامه ي محمود احمدي نژاد رئيس جمهور ايران پاسخ داده شود. البته لازم نيست آمريكا به نكات مورد اشاره ي رئيس جمهور ايران پاسخ دهد بلكه مي تواند به مواردي كه مايل بود در نامه ي احمدي نژاد مطرح شود پاسخ دهد. آمريكا نبايد به احمدي نژاد اجازه دهد به عنوان كسي كه بيش از آمريكا به برقراري ارتباط و ديپلماسي علاقه دارد معرفي شود. چرا كه واشنگتن بايد در مقابل افكار عمومي آمريكا، جامعه ي بين الملل و حتي ايران پاسخگو باشد. آمريكا بايد با ترسيم ديپلماسي موردنظر خود منافع و مضراتي كه در نتيجه ي موضع گيري دولت ايران در قبال برنامه ي هسته اي اش متوجه مردم ايران خواهد شد را روشن سازد. ضمن آنكه براي مذاكره با ايران لازم است آمريكا از خود بپرسد براي چه چيزي آماده مي شود. غني سازي اورانيوم يك مسئله سياه يا سفيد نيست بلكه خاكستري است از اين رو معلوم نيست با قرار دادن اين مسئله در دستور كار ديپلماسي، مذاكره به نفع ايران تمام خواهد شد يا آمريكا.
درمورد امتناع آمريكا از ارائه ي تضمينهاي امنيتي به ايران نيز نكته اساسي آن است كه بايد بين تضمين امنيتي مشروط و ارائه تضمين به رژيم (ايران) تفاوت قائل شد. تضمينهايي نظير اينكه اگر ايران به آمريكا حمله نكند آمريكا به ايران حمله نمي كند نوعي تضمين امنيتي مشروط است، ضمن آنكه مواردي نظير اجراي قانون، حقوق بشر و نظاير آن نيز كه مورد توجه دولت آمريكاست مي تواند در اين تضمينها گنجانده شود. هاس در ادامه مي افزايد: در برخورد با ايران گزينه ي تغيير رژيم چندان عاقلانه نيست. در اين صورت دولت ايران با تكيه بر دخالتهاي خارجي مي تواند موقعيت خود در داخل را تحكيم ببخشد. به علاوه در اين صورت كسب حمايت بين المللي براي آمريكا سخت خواهد شد. در واقع يكي از معضلات سياست آمريكا در قبال ايران اين است كه پس از گذشت پنج سال از مطرح شدن تغيير رژيم (در ايران) تنها تغيير حاصله در ايران اين بوده كه تندروها توانسته اند قدرت خود را افزايش دهند. به اين ترتيب آمريكا با توسل به ديپلماسي در مقابل ايران نتايج بهتري خواهد گرفت.
با توجه به تحليل ريچارد هاس از موضع گيريهاي آمريكا در قبال ايران ذكر چند نكته حايز اهميت است:
1- نامه ي رئيس جمهور ايران به همتاي آمريكايي خود با وجود انتقاداتي كه به محتواي نامه وجود داشت، توانست به تقويت انتخاب گزينه ي ديپلماسي در مقابل برنامه ي هسته اي ايران كمك كند، ضمن آنكه استفاده ي مناسب و بجا از آن مي تواند گشاينده ي فصل جديدي در روابط ايران و نظام بين الملل باشد.
2- جمهوري اسلامي ايران بايد با گسترش فعاليتهاي تبليغاتي خود، اين نكته را روشن سازد كه آمريكا نمي تواند در برخورد با ايران، دولت و ملت را از هم جدا كند و موضع گيري مردم ايران تابع نظام جمهوري اسلامي است.
3- تضمينهاي امنيتي كه به دخالت آمريكا در امور داخلي ايران بينجامد نمي تواند مبناي يك مذاكره ي عادلانه باشد. از اين رو صرف پذيرفتن ارائه ي تضمينهاي امنيتي آمريكا به ايران و نشستن پشت ميز مذاكره نمي تواند باعث حل مسئله ي هسته اي ايران شود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید