چکش کاری برای بعداً
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب - امیر عباس نخعی: با گذشت نزدیک به یک هفته از تحویل بسته اروپایی به ایران اظهارات متفاوت بین طرف های گفت‌وگو بیم آن را ایجاد می کند که این بیانات لفظی اختلافات را مجددا عمیق نماید تا جایی که بسته باز نشده خاصیت خود را از دست بدهد. این اختلافات لفظی بر دو محور که اتفاقا ستون های گفت‌وگوی احتمالی آینده است را تشکیل می دهد. 1- زمان پاسخ 2- تعلیق غنی سازی
در حالی که تفسیر ایران از دیدار با خاویرسولانا و محتوای بسته این است که زمان مشخصی برای پاسخگویی در آن در نظر گرفته نشده است و در واقع محدودیت زمانی برای پاسخگویی ندارد، جرج بوش و مسئولان اروپایی به صراحت اعلام می کنند که فرصت ایران صرفا چند هفته (24 تیر آغاز اجلاس G8) و نه بیشتر است. در اظهاراتی صریح تر خاویر سولانا در جمع وزرای خارجه اروپایی گفته است: «انتظار دارم ایران تا پایان هفته جواب مثبت خود را نسبت به بسته اعلام نماید.»
و اماموضوع دیگر «تعلیق غنی سازی اورانیوم» برای آغاز مذاکرات است. پیش از این نیز اروپا (سه سال پیش )برای پذیرش نشستن پشت میزهای مذاکره خواهان «تعلیق موقت غنی سازی» شده بود که با پذیرش آن مذاکرات سعد آباد آغاز شدوبعدها با شکست تعلیق مذاکرات نیز در محاق قرار گرفت. لذا اکنون با گذشت سه سال دوباره همان شرط برای مذاکرات پیش روی ایران است.
گویا تیم مذاکره کننده گمانش بر این است که پذیرش «تعلیق غنی سازی اورانیوم» برای آغاز گفت‌وگو بازگشت به عقب است. این گمان اگرچه از یک روی صحیح است اما قابل چشم پوشی است چرا که نوعی حرکت به جلو نیز در این پیشنهادات جدید دیده می شود و آن نیست مگر حضور آمریکا درمذاکرات .معنای این حرف این نیست که همه چیز در آمریکا خلاصه می شود بلکه طرح این واقعیت است که در این دوره از مذاکرات در آن سوی میز کسی قرار گرفته است که دیگر به صورت یک طرفه بازی را به هم نخواهد ریخت چرا که خود در بازی حضور دارد.
بی شک یکی از طرف های اصلی این مذاکرات آمریکاست و در واقع دخالت اروپائیان در مسأله برای نرم کردن مواضع یکجانبه و جنگ طلبانه آمریکا بوده است. حال به پشت میز مذاکره نشاندن چنین حریفی دستاورد کوچکی نیست که بتوان از آن چشم پوشی کرد و مابقی آن نیز بستگی دارد به قدرت چانه زنی دیپلمات های ما در پشت میز مذاکره .
بنابراین در چنین شرایطی که ظاهرا بر سر یک دو راهی قرار داریم که یک راه منطقی بیشتر ندارد و اگر چه می دانیم پذیرش بسته با توجه به مفاد و پیش شرط اصلی آن بازگشت به گذشته است ولی به دلیل وجود مزایای آن باید آن را تا از میان برداشته نشده پذیرفت و صد البته در حین مذاکرات برخی از مفاد آن را که احتمالا در خصوص چگونگی برقراری و تعامل با کشورهای «منطقه» است را چکش کاری کرد.
آفتاب - امیر عباس نخعی: با گذشت نزدیک به یک هفته از تحویل بسته اروپایی به ایران اظهارات متفاوت بین طرف های گفت‌وگو بیم آن را ایجاد می کند که این بیانات لفظی اختلافات را مجددا عمیق نماید تا جایی که بسته باز نشده خاصیت خود را از دست بدهد. این اختلافات لفظی بر دو محور که اتفاقا ستون های گفت‌وگوی احتمالی آینده است را تشکیل می دهد. 1- زمان پاسخ 2- تعلیق غنی سازی در حالی که تفسیر ایران از دیدار با خاویرسولانا و محتوای بسته این است که زمان مشخصی برای پاسخگویی در آن در نظر گرفته نشده است و در واقع محدودیت زمانی برای پاسخگویی ندارد، جرج بوش و مسئولان اروپایی به صراحت اعلام می کنند که فرصت ایران صرفا چند هفته (24 تیر آغاز اجلاس G8) و نه بیشتر است. در اظهاراتی صریح تر خاویر سولانا در جمع وزرای خارجه اروپایی گفته است: «انتظار دارم ایران تا پایان هفته جواب مثبت خود را نسبت به بسته اعلام نماید.»
و اماموضوع دیگر «تعلیق غنی سازی اورانیوم» برای آغاز مذاکرات است. پیش از این نیز اروپا (سه سال پیش )برای پذیرش نشستن پشت میزهای مذاکره خواهان «تعلیق موقت غنی سازی» شده بود که با پذیرش آن مذاکرات سعد آباد آغاز شدوبعدها با شکست تعلیق مذاکرات نیز در محاق قرار گرفت. لذا اکنون با گذشت سه سال دوباره همان شرط برای مذاکرات پیش روی ایران است.
گویا تیم مذاکره کننده گمانش بر این است که پذیرش «تعلیق غنی سازی اورانیوم» برای آغاز گفت‌وگو بازگشت به عقب است. این گمان اگرچه از یک روی صحیح است اما قابل چشم پوشی است چرا که نوعی حرکت به جلو نیز در این پیشنهادات جدید دیده می شود و آن نیست مگر حضور آمریکا درمذاکرات .معنای این حرف این نیست که همه چیز در آمریکا خلاصه می شود بلکه طرح این واقعیت است که در این دوره از مذاکرات در آن سوی میز کسی قرار گرفته است که دیگر به صورت یک طرفه بازی را به هم نخواهد ریخت چرا که خود در بازی حضور دارد.
بی شک یکی از طرف های اصلی این مذاکرات آمریکاست و در واقع دخالت اروپائیان در مسأله برای نرم کردن مواضع یکجانبه و جنگ طلبانه آمریکا بوده است. حال به پشت میز مذاکره نشاندن چنین حریفی دستاورد کوچکی نیست که بتوان از آن چشم پوشی کرد و مابقی آن نیز بستگی دارد به قدرت چانه زنی دیپلمات های ما در پشت میز مذاکره .
بنابراین در چنین شرایطی که ظاهرا بر سر یک دو راهی قرار داریم که یک راه منطقی بیشتر ندارد و اگر چه می دانیم پذیرش بسته با توجه به مفاد و پیش شرط اصلی آن بازگشت به گذشته است ولی به دلیل وجود مزایای آن باید آن را تا از میان برداشته نشده پذیرفت و صد البته در حین مذاکرات برخی از مفاد آن را که احتمالا در خصوص چگونگی برقراری و تعامل با کشورهای «منطقه» است را چکش کاری کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید