سرو زیر آب؛ فقط کارگردانی

نمونه بازی خوب، ایفای نقش مهتاب نصیرپور، بازیگر باسابقه تئاتر در نقش مادر شهید است که توانایی خیره کننده ای از خود نشان می دهد.

آفتاب‌‌نیوز :

هاتف جلیل‌زاده*- فیلم «سرو زیر آب» ساخته محمدعلی باشه آهنگر در سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر به روی پرده رفت. نوع نگاه متفاوت و گاه زیبایی‌شناسانه محمد علی باشه آهنگر به تم دوران دفاع مقدس یا تم جنگ تحمیلی و پیامدهای بعد از جنگ، از او کارگردانی حرفه ای و فکور در این حوزه ساخته است.

او فیلم هایی همچون بیداری خاک، ملکه، و... را ساخته و در فراز و فرود کارنامه هنری اش در پی دستیابی به زبان دسینمایی خاص خودش، گاه برایش دست یافتنی و گاهی هم همچون فیلم «سرو زیر آب» دور از دسترس بوده است.

سرو زیر آب، فیلمی خیره کننده، معنا ساز، پرتنش و زیبا می شد، مشروط به اینکه «اگر» های فراوانی را که نداشت، به دست می آورد. این فیلم در رابطه با تحویل پیکر شهداست و چنین سوژه مهمی در خور تأمل فراوان و گسترده در نگارش متن و اله مان های حرفه ای جهان نوشتاری است. با این حال فیلم از ریتم کندتری نسبت به آثار قبلی فیلمساز برخوردار است و این ریتم کند، به همان ضعف نگارش در فیلمنامه برمی گردد؛ فیلمنامه ای که می توانست در تنش لحظه های درام، دیالوگ نویسی و شخصیت پردازی ها، قدرتمندتر از این عمل کند و یاریگر فیلمساز در نشان دادن نمادها و نشانه های بصری باشد.

همچنین توصیف عمیق از احساس ها، شخصیت ها و فضاها به شیوه ای رئال، موقعیت محور و در عین حال دراماتیک و نمادین، فیلمنامه را گامی به جلو می برد.

با این حال، محمد علی باشه آهنگر، علیرغم این نوسانات سعی در حفظ بیان حرفه ای خود دارد. او برای این کار در پی قاب بندی های سینمایی حرفه ای و میزانسن های درست در جهت هدایت عناصر مفهومی و محتوایی را برای بیان دیداری – سینمایی است. همچنین با وجود اینکه فیلمش در سه موقعیت می گذرد، با این حال رویکردی یکدست به موقعیت ها دارد و وحدت اثر را با بیان شگردهای خود حفظ کرده است.

شاید تنها نقدی که به کارگردانی او وارد است، همان بحث طول دادن به مباحث باشد. او می توانست با برخوردی موجزتر مضامین درونمایه را نشان دهد و به این شکل، نمادین تر و هنری تر کار خودش را پیش ببرد. بازی بازیگران این فیلم نیز قابل تأمل است؛ هرچند ذکر یک نمونه در طراحی دیالوگ ها و شخصیت پردازی های فیلمنامه جای اشاره دارد. این نکته گویای شخصیت آفرینی فی البداهه و حس های موقعیتی، مقابل دوربین است که توسط خود بازیگر کشف شده است. یعنی انگار خود بازیگران با توانایی های فطری و خدادادی شان بخشی از نوسانات متن را از بین برده اند.

نمونه بازی خوب، ایفای نقش مهتاب نصیرپور، بازیگر با سابقه تئاتر در نقش مادر شهید است که توانایی خیره کننده ای از خود نشان می دهد. او که از مولفه های بازی شهودی و در عین حال واقع گرا استفاده می کند، احساسی زنده و تأثیرگذار از نقش خود ارائه می دهد.