رامسفلد؛ آنگونه که واقعا بود
آفتاب‌‌نیوز : 
داگلاس فیث در آغاز مقاله‌اش می‌نویسد: «رامسفلد واقعا افکار ایدئولوژیک نداشت. او ذهن بسته‌ای نداشت و هیچگاه از اینکه به دیگران این شانس را بدهد تا نظراتش را به چالش بکشند امتناع نمی‌کرد. وی هیچگاه توصیه‌های مشاوران نظامی‌اش را نادیده نمی‌گرفت. بر خلاف آنچه که بسیاری از مردم فکر می‌کنند وی هیچگاه نمی‌خواست جنگ در عراق را با اتکا به افکار خودش پیش ببرد و مشوق رئیس جمهور برای حمله به عراق نبود. وی در نامه‌ای که پیش از آغاز جنگ برای پرزیدنت بوش نوشت نسبت به وقوع جنگ داخلی در عراق بر اثر خلاء قدرت ناشی از سقوط صدام هشدار داده بود».
به عقیده فیث، رامسفلد علیرغم اشتباهات بزرگی که در انتصاب پال برمر و دادن اختیارات وسیع به او و تشکیلات «اداره امور عراق» پس از سقوط صدام مرتکب شد در سایر زمینه‌ها کارنامه‌ای قابل قبول برجای گذاشت: «او یک برنامه بسیار مهم بازنگری در محل استقرار و ماموریت نیروهای آمریکایی در سایر مناطق جهان را به اجرا رساند تا ارتش این کشور انطباق پذیری بیشتری با شرایط رو به تغییر دنیای پس از یازده سپتامبر پیدا کند و این گامی بسیار بزرگ برای حفاظت از منافع آمریکا در سایر کشورها بود. او همکاری وزارت دفاع با نهادهای دفاع غیرنظامی کشور را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید و با ایجاد یک دفتر ویژه در وزارت دفاع مسئولیت‌های وزارت دفاع در تامین امنیت داخلی کشور را به مراتب بیشتر از گذشته کرد. وی با صدور دستور شجاعانه برچیده شدن پایگاههای ارتش در ایالتهای مختلف امریکا که بر اساس شرایط جنگ سرد استقرار یافته بودند بانی یک صرفه‌جویی بزرگ در هزینه‌های پنتاگون طی سالهای آتی شد».
معاون سابق وزارت دفاع آمریکا در ادامه مقاله‌اش می‌نویسد: رامسفلد شخصیت پیچیده‌ای داشت و این پیچیدگی باعث می‌شد تا دیگران تعابیر نادرستی از گفته‌های وی پیدا کنند. او از نظر سیاسی فردی به شدت محافظه‌کاربود ولی اگر می‌خواست تغییری در نحوه عملکرد زیرمجموعه‌هایش بوجود آورد بی‌اندازه تندرو می‌شد.
به گفته فیث کسانی که حلقه نزدیک‌تر همکاران او را تشکیل می‌دادند بارها از زبان وی شنیده‌اند که «اطلاعات ما در هر شرایطی محدود است، ما قادر به پیش‌بینی آینده نیستیم و باید همواره تئوری‌ها و پیش‌فرض‌هایمان را مورد پرسش قرار دهیم و به جای شگفت‌زده شدن در مقابل اخبار بد افکار و برنامه‌هایمان را تغییر دهیم».
به اعتقاد فیث او هیچگاه با شنیدن خبرهای بد منفعل نمی‌شد و در مقابل آنها عکس العمل نشان می‌داد چون معتقد بود «اخبار بد هرگز با گذشت زمان به اخبار خوب تبدیل نمی‌شوند». او زیردستانی را که از انتقال چنین اخباری به وی خودداری می‌کردند به شدت سرزنش می‌نمود.
داگلاس فیث در خاته مقاله‌اش می‌نویسد: «رامسفلد مجبور بود استفعا بدهد چون مجادلات سیاسی مهلک و تلخ ما در واشنگتن او را به سمبل انتقاد از جنگ تبدیل کرد و اثر بخشی فوق‌العاده وی در هدایت ارتش در دو جنگ همزمان نادیده گرفته شد. من مطمئنم تاریخ درباره او قضاوتی بسیار منصفانه‌تر از آنچه که امروز شنیده و خوانده می‌شود خواهد داشت».
داگلاس فیث در آغاز مقاله‌اش می‌نویسد: «رامسفلد واقعا افکار ایدئولوژیک نداشت. او ذهن بسته‌ای نداشت و هیچگاه از اینکه به دیگران این شانس را بدهد تا نظراتش را به چالش بکشند امتناع نمی‌کرد. وی هیچگاه توصیه‌های مشاوران نظامی‌اش را نادیده نمی‌گرفت. بر خلاف آنچه که بسیاری از مردم فکر می‌کنند وی هیچگاه نمی‌خواست جنگ در عراق را با اتکا به افکار خودش پیش ببرد و مشوق رئیس جمهور برای حمله به عراق نبود. وی در نامه‌ای که پیش از آغاز جنگ برای پرزیدنت بوش نوشت نسبت به وقوع جنگ داخلی در عراق بر اثر خلاء قدرت ناشی از سقوط صدام هشدار داده بود». به عقیده فیث، رامسفلد علیرغم اشتباهات بزرگی که در انتصاب پال برمر و دادن اختیارات وسیع به او و تشکیلات «اداره امور عراق» پس از سقوط صدام مرتکب شد در سایر زمینه‌ها کارنامه‌ای قابل قبول برجای گذاشت: «او یک برنامه بسیار مهم بازنگری در محل استقرار و ماموریت نیروهای آمریکایی در سایر مناطق جهان را به اجرا رساند تا ارتش این کشور انطباق پذیری بیشتری با شرایط رو به تغییر دنیای پس از یازده سپتامبر پیدا کند و این گامی بسیار بزرگ برای حفاظت از منافع آمریکا در سایر کشورها بود. او همکاری وزارت دفاع با نهادهای دفاع غیرنظامی کشور را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید و با ایجاد یک دفتر ویژه در وزارت دفاع مسئولیت‌های وزارت دفاع در تامین امنیت داخلی کشور را به مراتب بیشتر از گذشته کرد. وی با صدور دستور شجاعانه برچیده شدن پایگاههای ارتش در ایالتهای مختلف امریکا که بر اساس شرایط جنگ سرد استقرار یافته بودند بانی یک صرفه‌جویی بزرگ در هزینه‌های پنتاگون طی سالهای آتی شد».
معاون سابق وزارت دفاع آمریکا در ادامه مقاله‌اش می‌نویسد: رامسفلد شخصیت پیچیده‌ای داشت و این پیچیدگی باعث می‌شد تا دیگران تعابیر نادرستی از گفته‌های وی پیدا کنند. او از نظر سیاسی فردی به شدت محافظه‌کاربود ولی اگر می‌خواست تغییری در نحوه عملکرد زیرمجموعه‌هایش بوجود آورد بی‌اندازه تندرو می‌شد.
به گفته فیث کسانی که حلقه نزدیک‌تر همکاران او را تشکیل می‌دادند بارها از زبان وی شنیده‌اند که «اطلاعات ما در هر شرایطی محدود است، ما قادر به پیش‌بینی آینده نیستیم و باید همواره تئوری‌ها و پیش‌فرض‌هایمان را مورد پرسش قرار دهیم و به جای شگفت‌زده شدن در مقابل اخبار بد افکار و برنامه‌هایمان را تغییر دهیم».
به اعتقاد فیث او هیچگاه با شنیدن خبرهای بد منفعل نمی‌شد و در مقابل آنها عکس العمل نشان می‌داد چون معتقد بود «اخبار بد هرگز با گذشت زمان به اخبار خوب تبدیل نمی‌شوند». او زیردستانی را که از انتقال چنین اخباری به وی خودداری می‌کردند به شدت سرزنش می‌نمود.
داگلاس فیث در خاته مقاله‌اش می‌نویسد: «رامسفلد مجبور بود استفعا بدهد چون مجادلات سیاسی مهلک و تلخ ما در واشنگتن او را به سمبل انتقاد از جنگ تبدیل کرد و اثر بخشی فوق‌العاده وی در هدایت ارتش در دو جنگ همزمان نادیده گرفته شد. من مطمئنم تاریخ درباره او قضاوتی بسیار منصفانه‌تر از آنچه که امروز شنیده و خوانده می‌شود خواهد داشت».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید