نگذاریم توچال را بیش از این تخریب کنند!
کوه توچال در شمال تهران، آخرین سنگر طبیعت شهر است. اما کشیده شدن جاده تا نزدیک قله، توسعه‌ی تله‌کابین و پیست‌های اسکی، راه دادنِ وسایل موتوری به ارتفاعات، و انواع ساخت‌وسازها، می‌روند که این آخرین پناه را هم از ما بگیرند! این روزها، صحبت از طرح ساخت یک ساختمان دوطبقه (با عنوان پناهگاه کوه‌نوردی) بر روی قله و کشیدن جاده تا این نقطه است؛ طرحی که درصورت اجرا، بلندترین نقطه در حوزه‌ی تهران را هم آلوده به پلشتی‌های سازه‌ای خواهد کرد.
آفتاب‌‌نیوز :
کوهستان توچال یک اندوختگاه کم‌مانند تنوع زیستی، و از نظر تأمین آب، کمک به پالایش هوای شهر، و فراهم ساختن محیطی برای ورزش طبیعی کوه‌پیمایی، نعمت بزرگ و بی‌بدیلی برای ابَرشهر تهران است. متأسفانه اما، این کوهستان مانند دیگر زیست‌بوم‌های اطراف شهر در معرض انواع آسیب‌ها است.
ساخت بی‌رویه‌ی جاده، توسعه‌ی خط‌های بالابر (تله‌کابین و تله‌سیژ)، ساخت رستوران‌ها و پناهگاه‌های متعدد، چرای دام، و چیدن انواع رستنی‌ها، از جمله عامل‌های مخرب توچال هستند. در این میان، توسعه‌ی تله‌کابین که همراه با آن انواع ساخت‌وسازهای دیگر شکل می‌گیرد، عامل اصلی تهدیدکننده‌ی زیستبوم توچال و نابودکننده‌ی جاذبه‌های طبیعی این کوهستان است.
در خبرها آمده که قرار است خط تله‌کابین دیگری در منطقه‌ی توچال راه‌اندازی، و در قله‌ی توچال پناهگاه دیگری ساخته شود. این کارها که می‌توان آن را «شهری‌سازی» کوهستان خواند، یک بارگذاریِ بیش از ظرفیت تحمل به منطقه و برهم زننده‌ی یکپارچگی طبیعی آن است. شوربختانه به نظر می‌رسد که تشکیلات تله‌کابین، توچال را حیاط‌خلوت خود فرض کرده و دست‌اندازی بر پیکر این کوه را پیوسته بیشتر و بیشتر می‌کند.
در شرایطی که عملاً مدیریتی بر منابع طبیعی و محیط زیست کشور حاکم نیست، نه‌تنها شرکت های بزرگِ فارغ از نظارت، بلکه فرصت طلبان کوچک هم در کار تصرف و دست‌اندازی به پهنه‌های طبیعی که از ثروت‌های همگانی به شمار می‌رود، هستند. برای نمونه می‌توان همین پناهگاه‌سازی بر روی توچال را نام برد که یک بار، در هفت‌هشت سال پیش عده‌ای به آن اقدام کردند و پس از متوقف شدن آن درپی مخالفت طبیعت‌دوستان، اخیراً بار دیگر به جریان افتاده است.
توچال، خود با زیبایی وحشی‌اش، با چشم‌انداز پیراسته‌اش، با سکوت دل‌انگیز یا زمزمه‌ها و هیاهوی بادهایش... باشکوه‌ترین پناهِ عاشقان طبیعت است و نیازی به پناهگاه ندارد. دوستداران کوهستان، نگاهبانان طبیعت، و دل‌نگرانان حال و آینده‌ی این سرزمین، نباید بگذارند که توچال (و دیگر کوه‌ها) که برای ما آب و نان و آسایش فراهم می‌کنند، به ملک خصوصیِ ساخت‌وسازگرایان، برپاکنندگان هتل و رستوران، رانت‌خواران تله‌کابین‌ساز، و مدعیان دروغگوی اشتغال‌زایی بدل شود.
خبرانلاین
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید