آفتابنیوز : مصطفی چراغی-*پس از ثبت سازو کارمالی اروپا برای آغاز تجارت جدید با ایران که بنایش عبور ازتحریم های آمریکا است حملات شدیدی علیه آن صورت گرفت ومخالفان دولت نه تنها استقبالی از روزنه بوجود آمده نکردند که صریحا خواستار خروج ایران از برجام شدند واروپا را هم به چوب آمریکا راندند .
گویی انتظار داشتند که متحدان دیرین واشگتن شمشیر از نیام برکشند و در حوزه اقتصادی خود حکومت نظامی اعلام کنند واز خیر ترلیون ها دلار تجارت با ایالات متحده بگذرند و به جنگ همه جانبه با آمریکا بپردازند واین همه را برای گل روی ایران انجام دهند!
البته از اروپایی که با پشتیبانی آمریکا توانست امنیت خود را در مقابل شوروی سابق حفظ کند و به تعبیری مدیون آمریکاست چنین انتظاری غیرواقعی وخیال انگیز است .اروپائیان هنوز متحد استراتژیک واشگتن هستند واین ترامپ است که در ارتباط مذکور پارازیت ایجاد کرده ، امید دارند با رفتن او مناسباتشان مثل گذشته شود .
با این اوصاف اگر چه حق ما تحرک بسیار بیشتر اروپا وتوسعه ثمر بخش سازوکار مالی با ایران است ولی باید واقعیات موجود را درنظر بگیریم واز لابلای آنها حقوق خود را استیفا کنیم . تصویب کامل لوایح چهارگانه دولت برای تسهیل در مراودات مالی و بانکی ایران با جهان یکی از واقعیات موجود در مناسبات بین المللی است که می تواند روابط مالی ایران با دیگر کشورها را با موانع کمتر مواجه کند.
ما حتی در شرایط عادی چه از نظر سیاسی و چه از نظر اقتصادی نیازمند به عضویت در کنوانسیون های مربوطه بودیم ولی اکنون که فشارهای بی سابقه اقتصادی علیه کشورمان به اوج خود نزدیک می شود ضرورت دارد که در تصویب و ابلاغ آنها تعجیل کنیم و به آمریکا بهانه مضاعف برای تکمیل محاصره اقتصادی ایران را ندهیم . متاسفانه برخی در مهمترین موضوعات کشوری که بعضا به امنیت و منافع ملی بستگی تام و تمام دارد راه افراط را در پیش گرفته اند وبا انواع روشها تلاش می کنند حرف خود را به کرسی بنشانند.
در نگاه اول مخالفت آنان با اهداف و روشهای دولت خصوصا در برجام و مسائل پیرامونی آن اگر توام با استدلال و منطق و جدال احسن باشد نه تنها مشکل ساز نخواهد بود که به روشن شدن حقایق و رسیدن به بهترین گزینه های پیش روی کشور کمک هم می کند ولی مشکل آنجا ایجاد می شود که آنان افزون بر اعلام مواضع خود در رسانه های پرتعداد و تریبون های متعدد فضا را ملتهب می کنند و حتی گاهی برای پیروی کردن برخی از تصمیم گیران از این نظرات تا تهدید کردن هم پیش می روند !
راستی اگر کسی دلسوزکشور است و صادقانه در رفع مشکلات و موانع کوشش می کند چرا باید به روشی غیر از قانع کردن از طریق استدلال روی آورد ؟ اگر پیوستن به کنوانسیون های جهانی ناصواب و خسارت آفرین است مگر آمار و ارقام پیش رویمان نیست ؟ مگر قواعد و الزامات آنها در دسترس نیستند ؟ مگر کارشناسان متعدد از وزارتخارجه و دیگر دستگاه های رسمی و صاحب نظران مستقل وجود ندارندکه نظراتشان تحصیل شود وبهترین راه ها در معرض تصمیم گیری قرار گیرند ؟ آیا استفاده از روش های غوغا سالارانه اثبات نمی کند که مخالفان دولت چیز زیادی از منطق و استدلال در چنته ندارند و برای همین هم می خواهند سستی نظرات خود را با روشهای غیر متعارف بپوشانند ؟
در شرایط خطیر کنونی همه دوستداران کشور و انقلاب و مردم باید از دخالت حب و بغض های سیاسی و جناحی پرهیز کنندو جز مصالح کشور به چیز دیگری نیندیشند .برای کسب قدرت و به کرسی نشاند منویات گروهی و جناحی وقت بسیار است ولی مردمی که هم اکنون زیر فشارهای معیشتی در تنگنا قرار دارند نمی پذیرند که مصالحشان قربانی بازی های سیاسی شود .