آفتابنیوز : آفتاب: «امروز که چرخه سوخت هستهای ما کامل شده است آماده تفاهم با کشورهای غربی هستیم». این سخن را علی لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی و مذاکره کننده ارشد هستهای تهران ساعاتی پیش از حضور محمود احمدینژاد در مجتمع نطز و اعلام رسمی ورود ایران به جرگه کشورهای تولید کننده سوخت اتمی در مقیاس صنعتی بر زبان آورد.
هرچند
لاریجانی در سخنان خود از اشاره مستقیم به احتمال آمادگی تهران برای مذاکره در مورد تعلیق موقت غنی سازی خودداری کرد اما برخی از ناظران غربی با استناد به لحن مسالمت جویانه دبیر شورای عالی امنیت ملی، این گمانهزنی را مطرح کردند که عبور ایران از نقطه «بدون بازگشت» هستهای، این امکان را پیش روی تصمیم گیران این کشور قرار میدهد که در فضای روانی و تبلیغاتی موجود، ضمن اقناع افکار عمومی داخلی مذاکره با طرفهای غربی برای حل مشکلات فیمابین ـ که اعتماد سازی و تعلیق موقت غنی سازی اورانیوم در مرکز آن قرار دارد ـ را از سر بگیرند. به ویژه آن که لاریجانی در روز دوشنبه خاطر نشان کرده بود «اگر غربی ها مایل به تفاهم با ایران هستند، همین امروز وقت تفاهم است.»
احتمال آمادگی تهران برای مذاکره در مورد تعلیق فعالیتهای مربوط به غنی سازی اورانیوم وقتی در ذهن این گروه از تحلیلگران قوت بیشتری گرفت که در همین روز یکی دیگر از نزدیکان علی لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران نیز با بیان اینکه استراتژی جمهوری اسلامی همکاری با جامعه بین الملل است تاکید کرد: صنعتی شدن تولید سوخت هسته ای مقدمه خوبی برای آغاز مذاکرات آتی است.
علی آقا محمدی که در سایت هستهای نطنز در جمع خبرنگاران سخن میگفت در پاسخ به این پرسش که آیا در چارچوب مذاکرات میتوان درباره تعلیق هم مذاکره کرد؟ تصریح کرد: اگر بدون پیش شرط وارد مذاکرات شویم در همه زمینهها میتوانیم به گفتگو بپردازیم و در مذاکرات هیچ مسئلهای تابو نیست.
وی ادامه داد: صنعتی شدن تولید سوخت هستهای در ایران مقدمه خوبی برای آغاز مذاکرات آتی است تا بتوانیم راه حلی مناسب را بر مبنای آن بیابیم.
به این ترتیب در حالی که تا چند روز پیش عموم ناظران با توجه به فضای رادیکال به وجود آمده در مناسبات ایران و غرب ـ به ویژه پس از تصویب قطعنامه 1747 و واکنش تند تهران ـ امکان هرگونه مصالحه دو طرف را دستکم در کوتاه مدت منفی ارزیابی میکردند، اعلام خبر دستیابی ایران به توان تولید سوخت هستهای در مقیاس صنعتی، برخلاف انتظار امکان مصالحهای آبرومندانه را که متضمن عقب نشینی آشکار هیچ یک از دو طرف از مواضع پیشین نباشد فراهم آورده است.
از یاد نبریم که هفته گذشته و در شرایطی که با اولتیماتوم 48 ساعته نخست وزیر بریتانیا روابط تهران و غرب به یکی از وخیمترین شرایط خود در سالهای اخیر رسیده بود، محمود احمدی نژاد با اعلام آزادی ناگهانی ملوانان بازداشت شده ، همه ناظران را با شگفتی مواجه کرد. این را هم فراموش نکنیم که لاریجانی و سولانا در شهریور 84 به توافقنامهای دست یافتند که بعدها مطالب رسانههای غربی نشان داد متضمن موافقت تهران با یک تعلیق محدود در ازای به رسمیت شناختهشدن حقوق هستهای ایران بوده است. این بار نیز شاید «خبرخوش» در بطن خود آبستن یک شگفتی تازه باشد. فقط شاید!