توان تسلیحات هسته اي آمريكا در سال 2005
آفتاب‌‌نیوز : 
مطابق برآوردهاي كارشناسي، در ماه ژانويه سال 2005 حدود 5300 كلاهك هسته اي آماده شليك در انبارهاي تسليحاتي آمريكا موجود خواهد بود. اين تعداد شامل 4530 كلاهك استراتژيك و 780 كلاهك غير استراتژيك است. حدود 5000 كلاهك ديگر نيز يا به عنوان " نيروي واكنشي ذخيره " در نظر گرفته شده و يا اين كه با حذف تريتيوم در حالت غير فعال به سر مي برند. وزارت انرژي امريكا ماه ژوئن سال 2004 اعلام كرد كه " تقريبا نصف " كلاهك هاي موجود در انبارهاي تسليحاتي تا سال 2012 از رده خارج شده و نهايتا نابود خواهند شد. تخمين زده مي شود كه تعداد كل 10350 كلاهك موجود در انبارها تا سال 2012 به 6000 عدد كاهش پيدا كند.
وزارت دفاع آمريكا، پنتاگون، نيز همچنان برنامه "بازبيني وضعيت هسته اي" (NRP) را كه در سال 2001 آغاز شده پيگيري مي كند و آرايش نيروهاي هسته اي آمريكا را مطابق شرايط جديد تنظيم مي كند. ايالت متحده به صورت رسمي نام طرح استراتژيك جنگ هسته اي خود را تغيير داده است. طرحي كه در زمان جنگ سرد با عنوان " طرح واحد فراگير عملياتي " (SIOP) شناخته مي شد، اكنون " طرح عملياتي 8044 " (OPLAN) نام گرفته است. آخرين طرح جنگي كه از نام قبلي استفاده مي كرد، طرح ماه مارس سال 2003 بود با نام ( –03 SIOP) .
موشك هاي باليستيك قاره پيما ( ICBMs )
وزارت دفاع آمريكا در فاز دوم برنامه تعديل تسليحاتي خود با عنوان (MX/ Peacekeeper) تعداد موشك هاي باليستيك قاره پيما را به 17 عدد كاهش داده است. آخرين 10 موشكي كه در سال 2005 به حالت آماده باش خواهند بود، همگي تا اول اكتبر اين سال غير فعال خواهند شد. يكي از موشك هاي قاره پيما در 21 ژوئيه سال 2004 از پايگاه هوايي وندنبرگ كاليفرنيا به صورت آزمايشي پرتاب شد.
در برنامه " بازبيني وضعيت هسته اي " (NPR) ترجيح بر حفظ و از كار انداختن سيلوهاي موشكي است تا نابود كردن كلي آنها. ( در معاهده اكنون منسوخ "استارت II" بنا بر از بين بردن موشك ها بود.) آمريكا موشك هاي قاره پيماي خود را براي مقاصد احتمالي مختلفي از جمله استفاده به عنوان موشك حامل فضاپيماها، موشك هاي هدف در آزمايش ها و جهت آرايش نظامي مجدد حفظ خواهد كرد. تعداد 550 كلاهك مدل W87 كه از 50 موشك قاره پيماي از رده خارج به دست آمده است به صورت موقت تا سال 2006 ميلادي انبار خواهد شد تا در آن زمان تعدادي از آنها جايگزين كلاهك هاي مدل W62 در موشك هاي قاره پيماي Minuteman III شود. پنتاگون در نظر دارد كلاهك هاي W62 را تا سال 2009 از دور خارج كند. تخمين زده مي شود كه تعداد 200 كلاهك W87 در موشك هاي Minuteman III استفاده شود. تعدادي از اين كلاهك ها نيز احتمالا در آينده در موشك هاي Trident II D5 مورد استفاده قرار مي گيرد.
در ماه فوريه سال 2004 يك هيأت علمي- دفاعي توصيه كرد كه 50 موشك دوربرد براي مصارف
غيرهسته اي و متعارف تغيير كاربري داده شود و به پايگاه هاي هوايي وندنبرگ كاليفرنيا و تنگه كاناورال در فلوريدا منتقل شوند. در گزارش اين هيأت آمده است: " اين سلاح ها در هنگام بروز حملات استراتژيك بين المللي، ايالات متحده را قادر به واكنش 30 دقيقه اي مي سازد."
هر يك از 500 موشك قاره پيماي Minuteman III كه اكنون آماده شليك است، حامل يك كلاهك و دو يا سه قطعه براي ورود مجدد به جو زمين (MIRV) است. 300 عدد از اين موشك ها حامل كلاهك هاي W76 وMIRV دقيق تر MK–12A براي ورود مجدد به جو زمين است. اكنون كه معاهده استارت II كه استفاده از MIRV ها را ممنوع كرده بود، منسوخ شده است، طرح هاي سابق براي تك كلاهكي كردن تمام موشك هاي Minuteman احتمالا مورد بازبيني قرار خواهد گرفت. حدود 700 تا 800 كلاهك در 500 عدد از اين موشك ها مورد استفاده قرار خواهد گرفت. نوسازي و بازسازي موشك هاي Minuteman براي دستيابي به دقت و اطمينان بالاتر و افزايش دوام آن تا پس از سال 2020، در يك برنامه شش قسمتي با بودجه هنگفت شش ميليار دلار در حال اجراست. نيروي هوايي ارتش آمريكا سه بار در سال 2004 موشك هاي غيرمسلح Minuteman III را آزمايش كرد: 22 ژوئن، 23 ژوئيه و 16 سپتامبر. نيروي هوايي در نظر دارد برنامه انتقال اين موشك ها را تا سال 2018 عملي كند.
زير دريايي ها
ايالات متحده هم اكنون 336 موشك باليستيك قابل پرتاب از زيردريايي (SLBM) سوار بر 14 زير دريايي هسته اي (SSBN) در اختيار دارد. اين موشك ها مجهز به 2016 كلاهك هستند كه حدود 48 در صد از سلاح هاي استراتژيك عملياتي آمريكا را تشكيل مي دهد. در سال 2004 نيروي دريايي آمريكا زير دريايي هاي هسته اي خود را به سطح تعيين شده در برنامه "بازبيني وضعيت هسته اي" تدوين شده در سال 1994كاهش داد. نيروي دريايي همچنين عمر مفيد اين زيردريايي ها را از 30 به 44 سال افزايش داد. با اين حساب قديمي ترين زير دريايي در سال 2029 از رده خارج مي شود و در آن زمان يك زير دريايي جديد به جاي آن معرفي خواهد شد.
پيش از اين تصور مي شد كه آمريكا 14 زيردريايي هسته اي خود را به طور مساوي ميان اقيانوس اطلس و آرام تقسيم كند. اما در برنامه هاي جديد تعداد زيردريايي هاي هسته اي مستقر در اقيانوس آرام بيشتر است. در سال هاي 2002 و 2004 سه عدد زيردريايي هسته اي به بنگور در واشينگتن منتقل شدند تا جايگزين چهار زيردريايي قديمي تري شوند كه با تغيير كاربري به زير دريايي هاي حامل موشك كروز تبديل شده بودند. در ماه سپتامبر سال 2004 نيروي دريايي آمريكا اعلام كرد كه دو زيردريايي ديگر به نام هاي "مين" و "لوييزيانا" در ماه اكتبر سال 2005 "كينگز بي" در ايالت جورجيا را به مقصد بنگور در واشينگتن ترك خواهند كرد و به اين ترتيب تعداد زيردريايي هاي هسته اي واقع در اقيانوس اطلس به صورت موقت به پنج عدد كاهش خواهد يافت؛ يعني كمترين تعداد از زمان استقرار اولين زير دريايي هسته اي در سال 1961 در ساحل شرقي آمريكا. بين سال هاي 1966 تا 1985 بيش از 30 زيردريايي هسته اي در آب هاي اقيانوس اطلس و درياي مديترانه مشغول انجام عمليات بودند. اكنون حضور 9 زيردريايي از 14 زيردريايي هسته اي در اقيانوس آرام نشان از احساس نياز آمريكا به افزايش توان دفاعي هسته اي در برابر چين و احتمالا كره شمالي است.
نيروي دريايي آمريكا تصميم گرفته است چهار عدد از زيردريايي هاي هسته اي حاضر در اقيانوس آرام مجهز به موشك هاي SLBM مدل Trident I C4 را با تجهيز به موشك هاي دقيق تر و دور برد تر به Trident II D5 ارتقاي سطح دهد. تجهيز زيردريايي هاي آلاسكا و نوادا به موشك هاي جديدتر انجام شده و انتظار مي رود زير دريايي هاي هنري ام جكسون و آلاباما نيز به ترتيب در سال هاي 2005 و 2006 به سيستم جديد مجهز شوند.
نيروي دريايي آمريكا در حال تبديل چهار زيردريايي قديمي تر به واحد هاي عملياتي غير هسته اي براي پرتاب موشك هاي توماهاوك (Tomahawk) و انجام عمليات هاي ويژه است. تغيير كاربري زيردريايي اوهايو از سال 2002 آغاز شده است و اين زير دريايي از سال 2005 در بنگور واشينگتن مجددا آغاز به كار خواهد كرد. زير دريايي فلوريدا نيز كه اكنون در حال گذراندن دوره تغيير كاربري است، سال 2006 فعاليتش را در كينگزبي از سر خواهد گرفت. زيردريايي هاي ميشيگان و جورجيا نيز با تخليه موشك هاي Trident I خود در اكتبر سال 2004 مراحل تغيير را از سر گذراندند. پس از پايان يافتن اين پروسه در سال 2007 ميشيگان در بنگور و جورجيا در كينگزبي مستقر خواهند شد.
ماده 104 قانون بودجه دفاعي سال 2005 آمريكا وزارت دفاع را ملزم به انجام تحقيقاتي تا بهار آن سال كرده است تا طي آن مشخص شود آيا روند فعلي يعني استفاده از دو گروه خدمه مجزا براي خدمت در گشت هاي زيردريايي هاي باليستيك بايد ادامه پيدا كند، تعديل شود يا اين كه متوقف شود.
نيروي دريايي آمريكا در حال ارتقاي سطح تجهيزات حامل ورود مجدد به جو موسوم به Mk-4/W76 است. راه اندازي اولين واحد توليد سلاح جديد با نام Mk-4A/W76-1 براي سال 2007 برنامه ريزي شده است. حدود 40 در صد از Mk-4A/W76 هاي موجود (يعني تقريبا 800 عدد) تا سال 2012 تغيير خواهند كرد. فيوز هاي جديدي بر روي آنها نصب مي شود كه قدرت تخريب سلاح و همچنين دامنه اهدافي را كه توسط زيردريايي هاي مجهز به Mk-4A/W76 مورد حمله قرار مي گيرند، افزايش دهد.
بنا بر اعلام پنتاگون، نيروي دريايي آمريكا در سال 2004برنامه اي را با عنوان E2 آغاز كرد تا طي آن دقت برد كوتاه موشك هاي باليستيك شليك شده از زيردريايي را به دقتي معادل GPS (با خطاي حدود 10 متر) برساند. اين برنامه دامنه اهداف بالقوه اي را كه امكان حمله به آنها توسط كلاهك هاي W76 وجود دارد، افزايش مي دهد. آزمايش كامل سلاح جديد براي اوايل سال 2007 برنامه ريزي شده است.
در بودجه دفاعي سال 2005 خريد پنج موشك Trident II D5 ديگر پيش بيني شده است كه با اين حساب تعداد آنها به 413 عدد خواهد رسيد. مقامات، برنامه توليد D5 را تا سال 2013 تمديد كرده اند و تعداد موشك هايي را كه قرار است خريداري شود از 390 به 540 عدد رسانده اند. اين افزايش تعداد، هزينه اي معادل 2/12 ميليارد دلار بر بودجه در نظر گرفته شده خواهد افزود. ميزان خريد نهايي هم اكنون 5/37 ميليارد دلاراست؛ يعني هر موشك، 69 ميليون دلار. براي عملياتي كردن موشك هاي D5 تا سال 2042 موشك هاي موجود با ارتقاي سطح، به D5LE تبديل خواهند شد. در سال 2003 كنگره آمريكا بودجه اي معادل 416 ميليون دلار براي نوسازي موشك هاي D5 اختصاص داد. از تعداد 540 موشك D5، 336 عدد براي مجهز كردن 14 زيردريايي هسته اي موجود در نظر گرفته شده است و باقي مانده آنها در آزمايش هاي موشكي به كار خواهد رفت.
نيروي هوايي آمريكا هم اكنون مراحل اوليه طرح توليد نوعي موشك باليستيك ميان برد براي شليك از زيردريايي را پشت سر مي گذارد. دو پرتاب آزمايشي براي اين موشك ها در برنامه سال 2005 گنجانده شده است. اين موشك ها به منظور حمل كلاهك هاي هسته اي و غير هسته اي طراحي شده اند.
نيروي هوايي آمريكا در نظر دارد آزمايش موشك هاي SLMB را در اقيانوس آرام در سال 2005 از سر گيرد. آخرين آزمايش پرتاب اين موشك ها به سال 1993 باز مي گردد. نيروي هوايي آمريكا همچنين سه موشك Trident را در سال 2003 آزمايش كرد، اما در سال 2004 آزمايشي روي اين موشك ها انجام نگرفت.
بمب افكن ها
ايالات متحده هم اكنون دو نوع هواپيماي بمب افكن با برد طولاني و قدرت حمل كلاهك هسته اي در اختيار دارد: B-2A Spirit و B-52H Stratofortress. هيچ يك از اين دو بمب افكن براي حالت آماده باش 24 ساعته طراحي نشده و هر دو قادر به انجام ماموريت هاي غير هسته اي با سلاح هاي متعارف نيز هستند. بمب افكن هاي B-52 قادر به حمل و پرتاب موشك كروز، انداختن بمب و يا انجام تركيبي از اين دو حالت هستند. در حالي كه بمب افكن هاي B-2 تنها توانايي حمل بمب را دارند. نيروي هوايي آمريكا تصميم گرفته است تا پروژه يافتن يك بمب افكن جايگزين را تسريع بخشد. مقامات مسئول در حال مطالعه و بررسي انواع بمب افكن هاي برد متوسط و بالا، از جمله سيستم هاي بدون سرنشين، بمب افكن هاي باز سازي و نوسازي شده و مدلي اقتباسي از روي الگوي F/A-22 Raptor هستند. در سال 2003 نيروي هوايي آمريكا طي يك پروژه پنج ساله بمب افكن هاي مدل B-2 را ارتقاي سطح داد تا قادر به حمل تركيبي بمب هاي اتمي B61 و B83 و همچنين سلاح هاي غير اتمي شوند. برنامه اي ديگر نيز براي ارتقاي سطح بمب افكن هاي B-2 در نظر گرفته شده كه با انجام آن خدمه بمب افكن بتوانند در طي مسير، تغيير هدف يا تغيير ماموريت دهند.
موشك هاي پيشرفته كروز (ACM) و موشك هاي كروز قابل پرتاب از هواپيما (ALCM) نيز در حال گذراندن برنامه اي هستند كه طي آن عمر مفيدشان تا سال 2030 تمديد مي شود. نيروي هوايي آمريكا موشك هاي ACM را در رده "تسليحات حياتي" جاي داده و وجود آن را براي شركت در نبرد هاي هوايي الزامي مي داند. شركت هاي بوئينگ و ريتئون در سال 2003 پنج قرارداد به ارزش تقريبي 10 ميليون دلار براي تعميرات موشك هاي ACM با نيروي هوايي آمريكا امضا كردند. نيروي هوايي در حال بررسي گزينه هايي براي نسل بعدي موشك هاي كروز است.
تسليحات هسته اي غير استراتژيك
آمريكا حدود 780 سلاح هسته اي غير استراتژيك و آماده عمليات دارد: 580 بمب B61 و 200 موشك كروز زمين پرتاب با كلاهك توماهاوك. 100 كلاهك توماهاوك ديگر نيز به صورت رزرو يا غير فعال نگهداري مي شوند. در برنامه " بازبيني وضعيت هسته اي" (NPR) تنظيم شده در سال 2001 حرفي از سلاح هاي هسته اي غير استراتژيك به ميان نيامده است. از تعداد 580 بمب عملياتي B61، 480 عدد در هشت پايگاه واقع در شش كشور اروپايي براي استفاده آمريكا و ناتو استقرار يافته است. 100 بمب ديگر نيز براي استقرار سريع در هر نقطه از جهان توسط اسكادران هاي ويژه نيروي هوايي آمريكا در نظر گرفته شده است. نيروي هوايي علاوه بر اينها 435 بمب B61-3,-4,-10 نيز در حالت رزرو دارد كه احتمالا در پايگاه هوايي كرتلند در ايالت نيو مكزيكو و پايگاه نليس در نوادا نگهداري مي شوند. تمام يا بيشتر اين بمب ها قرار است در سال هاي آتي و پيرو تصميم وزارت انرژي آمريكا براي از رده خارج كردن نيمي از تسليحات، نابود يا از دور خارج شوند.
كلاهك هاي هسته اي
براي اطمينان از عملكرد درست سلاح هاي اتمي پس از طي عمر مفيدشان، بيشتر كلاهك هاي موجود در انبارهاي تسليحاتي آمريكا در طول 10 سال آينده مشمول برنامه هاي افزايش عمر مفيد خواهند شد. اولين برنامه از اين نوع در سال 1994 و براي تمديد عمر مفيد كلاهك هاي W87 ترتيب داده شد. اولين كلاهك پس از گذراندن اين برنامه در سال 1999 توليد شد و در سال 2004 نيز اين برنامه به كار خود پايان داد. هزينه اين پروژه در ابتدا 440 ميليون دلار برآورد شده بود، اما بنا بر گزارش هاي رسمي هزينه آن تا سال 2000 به 747 ميليون دلار افزايش پيدا كرد.
كلاهك هاي B61-7/-11، W76، W78، W80، B83 و W88 نيز تحت برنامه هاي افزايش عمر مفيد، تغيير خواهند كرد. برخي از اين برنامه ها آن قدر اساسي هستند كه ماهيت كلاهك ها را به كل تغيير مي دهند. كلاهك W76 به W76-1، و W80-0 وW80-1 به ترتيب به W80-2 و W80-3 تبديل مي شوند. اولين واحد توليد W80-2 و B61-7/-11 در سال 2006 به بهره برداري مي رسد. W76-1 در سال هاي 2007 و 2008 و W80-3 حدود سال 2008 توليد خواهند شد.
آزمايشگاه هاي تسليحاتي وزارت انرژي آمريكا – پس از آن كه كنگره اين كشور در سال 2003 ممنوعيت قانوني تحقيقات و توسعه در زمينه تسليحات هسته اي با قدرت تخريب پايين تر را لغو كرد – يك پروژه مطالعاتي را با نام RNEP (Robust Nuclear Earth Penetrator) آغاز كرد. اين پروژه تا سال 6200 به اتمام خواهد رسيد.
وزارت انرژي آمريكا نيز توليد هسته كلاهك را در آزمايشگاه ملي لوس آلاموس از سر گرفته است و اولين هسته W88 مورد تاييد در سال 2003 و در اين آزمايشگاه ها توليد شد. اين وزارتخانه در نظر دارد تا سال 2004 پنج هسته W88 ديگر توليد كند. يك يا چند عدد از اين محصولات قرار است تا سال 2007 به انبار ذخيره جنگي منتقل شود. هدف پروژه لوس آلاموس فراهم كردن زمينه توليد 10 هسته W88 در سال تا سال 2007 است. درمرحله بعد نيز توليد هسته هاي كلاهك W87 تا سال 2010 در برنامه اين آزمايشگاه هاست. وزارت انرژي در پي دستيابي به تاسيسات مدرني براي توليد هسته است كه قادر باشد سالانه 250 تا 900 عدد هسته كلاهك توليد كند. محل استقرار اين تاسيسات هنوز مشخص نشده، اما توليد اولين هسته كلاهك هاي B61-7 و W87 براي سال 2018 ميلادي برنامه ريزي شده است.
مطابق برآوردهاي كارشناسي، در ماه ژانويه سال 2005 حدود 5300 كلاهك هسته اي آماده شليك در انبارهاي تسليحاتي آمريكا موجود خواهد بود. اين تعداد شامل 4530 كلاهك استراتژيك و 780 كلاهك غير استراتژيك است. حدود 5000 كلاهك ديگر نيز يا به عنوان " نيروي واكنشي ذخيره " در نظر گرفته شده و يا اين كه با حذف تريتيوم در حالت غير فعال به سر مي برند. وزارت انرژي امريكا ماه ژوئن سال 2004 اعلام كرد كه " تقريبا نصف " كلاهك هاي موجود در انبارهاي تسليحاتي تا سال 2012 از رده خارج شده و نهايتا نابود خواهند شد. تخمين زده مي شود كه تعداد كل 10350 كلاهك موجود در انبارها تا سال 2012 به 6000 عدد كاهش پيدا كند.
وزارت دفاع آمريكا، پنتاگون، نيز همچنان برنامه "بازبيني وضعيت هسته اي" (NRP) را كه در سال 2001 آغاز شده پيگيري مي كند و آرايش نيروهاي هسته اي آمريكا را مطابق شرايط جديد تنظيم مي كند. ايالت متحده به صورت رسمي نام طرح استراتژيك جنگ هسته اي خود را تغيير داده است. طرحي كه در زمان جنگ سرد با عنوان " طرح واحد فراگير عملياتي " (SIOP) شناخته مي شد، اكنون " طرح عملياتي 8044 " (OPLAN) نام گرفته است. آخرين طرح جنگي كه از نام قبلي استفاده مي كرد، طرح ماه مارس سال 2003 بود با نام ( –03 SIOP) .
موشك هاي باليستيك قاره پيما ( ICBMs )
وزارت دفاع آمريكا در فاز دوم برنامه تعديل تسليحاتي خود با عنوان (MX/ Peacekeeper) تعداد موشك هاي باليستيك قاره پيما را به 17 عدد كاهش داده است. آخرين 10 موشكي كه در سال 2005 به حالت آماده باش خواهند بود، همگي تا اول اكتبر اين سال غير فعال خواهند شد. يكي از موشك هاي قاره پيما در 21 ژوئيه سال 2004 از پايگاه هوايي وندنبرگ كاليفرنيا به صورت آزمايشي پرتاب شد.
در برنامه " بازبيني وضعيت هسته اي " (NPR) ترجيح بر حفظ و از كار انداختن سيلوهاي موشكي است تا نابود كردن كلي آنها. ( در معاهده اكنون منسوخ "استارت II" بنا بر از بين بردن موشك ها بود.) آمريكا موشك هاي قاره پيماي خود را براي مقاصد احتمالي مختلفي از جمله استفاده به عنوان موشك حامل فضاپيماها، موشك هاي هدف در آزمايش ها و جهت آرايش نظامي مجدد حفظ خواهد كرد. تعداد 550 كلاهك مدل W87 كه از 50 موشك قاره پيماي از رده خارج به دست آمده است به صورت موقت تا سال 2006 ميلادي انبار خواهد شد تا در آن زمان تعدادي از آنها جايگزين كلاهك هاي مدل W62 در موشك هاي قاره پيماي Minuteman III شود. پنتاگون در نظر دارد كلاهك هاي W62 را تا سال 2009 از دور خارج كند. تخمين زده مي شود كه تعداد 200 كلاهك W87 در موشك هاي Minuteman III استفاده شود. تعدادي از اين كلاهك ها نيز احتمالا در آينده در موشك هاي Trident II D5 مورد استفاده قرار مي گيرد.
در ماه فوريه سال 2004 يك هيأت علمي- دفاعي توصيه كرد كه 50 موشك دوربرد براي مصارف
غيرهسته اي و متعارف تغيير كاربري داده شود و به پايگاه هاي هوايي وندنبرگ كاليفرنيا و تنگه كاناورال در فلوريدا منتقل شوند. در گزارش اين هيأت آمده است: " اين سلاح ها در هنگام بروز حملات استراتژيك بين المللي، ايالات متحده را قادر به واكنش 30 دقيقه اي مي سازد."
هر يك از 500 موشك قاره پيماي Minuteman III كه اكنون آماده شليك است، حامل يك كلاهك و دو يا سه قطعه براي ورود مجدد به جو زمين (MIRV) است. 300 عدد از اين موشك ها حامل كلاهك هاي W76 وMIRV دقيق تر MK–12A براي ورود مجدد به جو زمين است. اكنون كه معاهده استارت II كه استفاده از MIRV ها را ممنوع كرده بود، منسوخ شده است، طرح هاي سابق براي تك كلاهكي كردن تمام موشك هاي Minuteman احتمالا مورد بازبيني قرار خواهد گرفت. حدود 700 تا 800 كلاهك در 500 عدد از اين موشك ها مورد استفاده قرار خواهد گرفت. نوسازي و بازسازي موشك هاي Minuteman براي دستيابي به دقت و اطمينان بالاتر و افزايش دوام آن تا پس از سال 2020، در يك برنامه شش قسمتي با بودجه هنگفت شش ميليار دلار در حال اجراست. نيروي هوايي ارتش آمريكا سه بار در سال 2004 موشك هاي غيرمسلح Minuteman III را آزمايش كرد: 22 ژوئن، 23 ژوئيه و 16 سپتامبر. نيروي هوايي در نظر دارد برنامه انتقال اين موشك ها را تا سال 2018 عملي كند.
زير دريايي ها
ايالات متحده هم اكنون 336 موشك باليستيك قابل پرتاب از زيردريايي (SLBM) سوار بر 14 زير دريايي هسته اي (SSBN) در اختيار دارد. اين موشك ها مجهز به 2016 كلاهك هستند كه حدود 48 در صد از سلاح هاي استراتژيك عملياتي آمريكا را تشكيل مي دهد. در سال 2004 نيروي دريايي آمريكا زير دريايي هاي هسته اي خود را به سطح تعيين شده در برنامه "بازبيني وضعيت هسته اي" تدوين شده در سال 1994كاهش داد. نيروي دريايي همچنين عمر مفيد اين زيردريايي ها را از 30 به 44 سال افزايش داد. با اين حساب قديمي ترين زير دريايي در سال 2029 از رده خارج مي شود و در آن زمان يك زير دريايي جديد به جاي آن معرفي خواهد شد.
پيش از اين تصور مي شد كه آمريكا 14 زيردريايي هسته اي خود را به طور مساوي ميان اقيانوس اطلس و آرام تقسيم كند. اما در برنامه هاي جديد تعداد زيردريايي هاي هسته اي مستقر در اقيانوس آرام بيشتر است. در سال هاي 2002 و 2004 سه عدد زيردريايي هسته اي به بنگور در واشينگتن منتقل شدند تا جايگزين چهار زيردريايي قديمي تري شوند كه با تغيير كاربري به زير دريايي هاي حامل موشك كروز تبديل شده بودند. در ماه سپتامبر سال 2004 نيروي دريايي آمريكا اعلام كرد كه دو زيردريايي ديگر به نام هاي "مين" و "لوييزيانا" در ماه اكتبر سال 2005 "كينگز بي" در ايالت جورجيا را به مقصد بنگور در واشينگتن ترك خواهند كرد و به اين ترتيب تعداد زيردريايي هاي هسته اي واقع در اقيانوس اطلس به صورت موقت به پنج عدد كاهش خواهد يافت؛ يعني كمترين تعداد از زمان استقرار اولين زير دريايي هسته اي در سال 1961 در ساحل شرقي آمريكا. بين سال هاي 1966 تا 1985 بيش از 30 زيردريايي هسته اي در آب هاي اقيانوس اطلس و درياي مديترانه مشغول انجام عمليات بودند. اكنون حضور 9 زيردريايي از 14 زيردريايي هسته اي در اقيانوس آرام نشان از احساس نياز آمريكا به افزايش توان دفاعي هسته اي در برابر چين و احتمالا كره شمالي است.
نيروي دريايي آمريكا تصميم گرفته است چهار عدد از زيردريايي هاي هسته اي حاضر در اقيانوس آرام مجهز به موشك هاي SLBM مدل Trident I C4 را با تجهيز به موشك هاي دقيق تر و دور برد تر به Trident II D5 ارتقاي سطح دهد. تجهيز زيردريايي هاي آلاسكا و نوادا به موشك هاي جديدتر انجام شده و انتظار مي رود زير دريايي هاي هنري ام جكسون و آلاباما نيز به ترتيب در سال هاي 2005 و 2006 به سيستم جديد مجهز شوند.
نيروي دريايي آمريكا در حال تبديل چهار زيردريايي قديمي تر به واحد هاي عملياتي غير هسته اي براي پرتاب موشك هاي توماهاوك (Tomahawk) و انجام عمليات هاي ويژه است. تغيير كاربري زيردريايي اوهايو از سال 2002 آغاز شده است و اين زير دريايي از سال 2005 در بنگور واشينگتن مجددا آغاز به كار خواهد كرد. زير دريايي فلوريدا نيز كه اكنون در حال گذراندن دوره تغيير كاربري است، سال 2006 فعاليتش را در كينگزبي از سر خواهد گرفت. زيردريايي هاي ميشيگان و جورجيا نيز با تخليه موشك هاي Trident I خود در اكتبر سال 2004 مراحل تغيير را از سر گذراندند. پس از پايان يافتن اين پروسه در سال 2007 ميشيگان در بنگور و جورجيا در كينگزبي مستقر خواهند شد.
ماده 104 قانون بودجه دفاعي سال 2005 آمريكا وزارت دفاع را ملزم به انجام تحقيقاتي تا بهار آن سال كرده است تا طي آن مشخص شود آيا روند فعلي يعني استفاده از دو گروه خدمه مجزا براي خدمت در گشت هاي زيردريايي هاي باليستيك بايد ادامه پيدا كند، تعديل شود يا اين كه متوقف شود.
نيروي دريايي آمريكا در حال ارتقاي سطح تجهيزات حامل ورود مجدد به جو موسوم به Mk-4/W76 است. راه اندازي اولين واحد توليد سلاح جديد با نام Mk-4A/W76-1 براي سال 2007 برنامه ريزي شده است. حدود 40 در صد از Mk-4A/W76 هاي موجود (يعني تقريبا 800 عدد) تا سال 2012 تغيير خواهند كرد. فيوز هاي جديدي بر روي آنها نصب مي شود كه قدرت تخريب سلاح و همچنين دامنه اهدافي را كه توسط زيردريايي هاي مجهز به Mk-4A/W76 مورد حمله قرار مي گيرند، افزايش دهد.
بنا بر اعلام پنتاگون، نيروي دريايي آمريكا در سال 2004برنامه اي را با عنوان E2 آغاز كرد تا طي آن دقت برد كوتاه موشك هاي باليستيك شليك شده از زيردريايي را به دقتي معادل GPS (با خطاي حدود 10 متر) برساند. اين برنامه دامنه اهداف بالقوه اي را كه امكان حمله به آنها توسط كلاهك هاي W76 وجود دارد، افزايش مي دهد. آزمايش كامل سلاح جديد براي اوايل سال 2007 برنامه ريزي شده است.
در بودجه دفاعي سال 2005 خريد پنج موشك Trident II D5 ديگر پيش بيني شده است كه با اين حساب تعداد آنها به 413 عدد خواهد رسيد. مقامات، برنامه توليد D5 را تا سال 2013 تمديد كرده اند و تعداد موشك هايي را كه قرار است خريداري شود از 390 به 540 عدد رسانده اند. اين افزايش تعداد، هزينه اي معادل 2/12 ميليارد دلار بر بودجه در نظر گرفته شده خواهد افزود. ميزان خريد نهايي هم اكنون 5/37 ميليارد دلاراست؛ يعني هر موشك، 69 ميليون دلار. براي عملياتي كردن موشك هاي D5 تا سال 2042 موشك هاي موجود با ارتقاي سطح، به D5LE تبديل خواهند شد. در سال 2003 كنگره آمريكا بودجه اي معادل 416 ميليون دلار براي نوسازي موشك هاي D5 اختصاص داد. از تعداد 540 موشك D5، 336 عدد براي مجهز كردن 14 زيردريايي هسته اي موجود در نظر گرفته شده است و باقي مانده آنها در آزمايش هاي موشكي به كار خواهد رفت.
نيروي هوايي آمريكا هم اكنون مراحل اوليه طرح توليد نوعي موشك باليستيك ميان برد براي شليك از زيردريايي را پشت سر مي گذارد. دو پرتاب آزمايشي براي اين موشك ها در برنامه سال 2005 گنجانده شده است. اين موشك ها به منظور حمل كلاهك هاي هسته اي و غير هسته اي طراحي شده اند.
نيروي هوايي آمريكا در نظر دارد آزمايش موشك هاي SLMB را در اقيانوس آرام در سال 2005 از سر گيرد. آخرين آزمايش پرتاب اين موشك ها به سال 1993 باز مي گردد. نيروي هوايي آمريكا همچنين سه موشك Trident را در سال 2003 آزمايش كرد، اما در سال 2004 آزمايشي روي اين موشك ها انجام نگرفت.
بمب افكن ها
ايالات متحده هم اكنون دو نوع هواپيماي بمب افكن با برد طولاني و قدرت حمل كلاهك هسته اي در اختيار دارد: B-2A Spirit و B-52H Stratofortress. هيچ يك از اين دو بمب افكن براي حالت آماده باش 24 ساعته طراحي نشده و هر دو قادر به انجام ماموريت هاي غير هسته اي با سلاح هاي متعارف نيز هستند. بمب افكن هاي B-52 قادر به حمل و پرتاب موشك كروز، انداختن بمب و يا انجام تركيبي از اين دو حالت هستند. در حالي كه بمب افكن هاي B-2 تنها توانايي حمل بمب را دارند. نيروي هوايي آمريكا تصميم گرفته است تا پروژه يافتن يك بمب افكن جايگزين را تسريع بخشد. مقامات مسئول در حال مطالعه و بررسي انواع بمب افكن هاي برد متوسط و بالا، از جمله سيستم هاي بدون سرنشين، بمب افكن هاي باز سازي و نوسازي شده و مدلي اقتباسي از روي الگوي F/A-22 Raptor هستند. در سال 2003 نيروي هوايي آمريكا طي يك پروژه پنج ساله بمب افكن هاي مدل B-2 را ارتقاي سطح داد تا قادر به حمل تركيبي بمب هاي اتمي B61 و B83 و همچنين سلاح هاي غير اتمي شوند. برنامه اي ديگر نيز براي ارتقاي سطح بمب افكن هاي B-2 در نظر گرفته شده كه با انجام آن خدمه بمب افكن بتوانند در طي مسير، تغيير هدف يا تغيير ماموريت دهند.
موشك هاي پيشرفته كروز (ACM) و موشك هاي كروز قابل پرتاب از هواپيما (ALCM) نيز در حال گذراندن برنامه اي هستند كه طي آن عمر مفيدشان تا سال 2030 تمديد مي شود. نيروي هوايي آمريكا موشك هاي ACM را در رده "تسليحات حياتي" جاي داده و وجود آن را براي شركت در نبرد هاي هوايي الزامي مي داند. شركت هاي بوئينگ و ريتئون در سال 2003 پنج قرارداد به ارزش تقريبي 10 ميليون دلار براي تعميرات موشك هاي ACM با نيروي هوايي آمريكا امضا كردند. نيروي هوايي در حال بررسي گزينه هايي براي نسل بعدي موشك هاي كروز است.
تسليحات هسته اي غير استراتژيك
آمريكا حدود 780 سلاح هسته اي غير استراتژيك و آماده عمليات دارد: 580 بمب B61 و 200 موشك كروز زمين پرتاب با كلاهك توماهاوك. 100 كلاهك توماهاوك ديگر نيز به صورت رزرو يا غير فعال نگهداري مي شوند. در برنامه " بازبيني وضعيت هسته اي" (NPR) تنظيم شده در سال 2001 حرفي از سلاح هاي هسته اي غير استراتژيك به ميان نيامده است. از تعداد 580 بمب عملياتي B61، 480 عدد در هشت پايگاه واقع در شش كشور اروپايي براي استفاده آمريكا و ناتو استقرار يافته است. 100 بمب ديگر نيز براي استقرار سريع در هر نقطه از جهان توسط اسكادران هاي ويژه نيروي هوايي آمريكا در نظر گرفته شده است. نيروي هوايي علاوه بر اينها 435 بمب B61-3,-4,-10 نيز در حالت رزرو دارد كه احتمالا در پايگاه هوايي كرتلند در ايالت نيو مكزيكو و پايگاه نليس در نوادا نگهداري مي شوند. تمام يا بيشتر اين بمب ها قرار است در سال هاي آتي و پيرو تصميم وزارت انرژي آمريكا براي از رده خارج كردن نيمي از تسليحات، نابود يا از دور خارج شوند.
كلاهك هاي هسته اي
براي اطمينان از عملكرد درست سلاح هاي اتمي پس از طي عمر مفيدشان، بيشتر كلاهك هاي موجود در انبارهاي تسليحاتي آمريكا در طول 10 سال آينده مشمول برنامه هاي افزايش عمر مفيد خواهند شد. اولين برنامه از اين نوع در سال 1994 و براي تمديد عمر مفيد كلاهك هاي W87 ترتيب داده شد. اولين كلاهك پس از گذراندن اين برنامه در سال 1999 توليد شد و در سال 2004 نيز اين برنامه به كار خود پايان داد. هزينه اين پروژه در ابتدا 440 ميليون دلار برآورد شده بود، اما بنا بر گزارش هاي رسمي هزينه آن تا سال 2000 به 747 ميليون دلار افزايش پيدا كرد.
كلاهك هاي B61-7/-11، W76، W78، W80، B83 و W88 نيز تحت برنامه هاي افزايش عمر مفيد، تغيير خواهند كرد. برخي از اين برنامه ها آن قدر اساسي هستند كه ماهيت كلاهك ها را به كل تغيير مي دهند. كلاهك W76 به W76-1، و W80-0 وW80-1 به ترتيب به W80-2 و W80-3 تبديل مي شوند. اولين واحد توليد W80-2 و B61-7/-11 در سال 2006 به بهره برداري مي رسد. W76-1 در سال هاي 2007 و 2008 و W80-3 حدود سال 2008 توليد خواهند شد.
آزمايشگاه هاي تسليحاتي وزارت انرژي آمريكا – پس از آن كه كنگره اين كشور در سال 2003 ممنوعيت قانوني تحقيقات و توسعه در زمينه تسليحات هسته اي با قدرت تخريب پايين تر را لغو كرد – يك پروژه مطالعاتي را با نام RNEP (Robust Nuclear Earth Penetrator) آغاز كرد. اين پروژه تا سال 6200 به اتمام خواهد رسيد.
وزارت انرژي آمريكا نيز توليد هسته كلاهك را در آزمايشگاه ملي لوس آلاموس از سر گرفته است و اولين هسته W88 مورد تاييد در سال 2003 و در اين آزمايشگاه ها توليد شد. اين وزارتخانه در نظر دارد تا سال 2004 پنج هسته W88 ديگر توليد كند. يك يا چند عدد از اين محصولات قرار است تا سال 2007 به انبار ذخيره جنگي منتقل شود. هدف پروژه لوس آلاموس فراهم كردن زمينه توليد 10 هسته W88 در سال تا سال 2007 است. درمرحله بعد نيز توليد هسته هاي كلاهك W87 تا سال 2010 در برنامه اين آزمايشگاه هاست. وزارت انرژي در پي دستيابي به تاسيسات مدرني براي توليد هسته است كه قادر باشد سالانه 250 تا 900 عدد هسته كلاهك توليد كند. محل استقرار اين تاسيسات هنوز مشخص نشده، اما توليد اولين هسته كلاهك هاي B61-7 و W87 براي سال 2018 ميلادي برنامه ريزي شده است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید