انتقال آرام قدرت در ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
اما هاشمی اصرار داشت که قانون اساسی باید دقیقا اجرا شود. سپس می توانست در دوره دوم خاتمی نیز کاندیدا شود ولی تصور می کرد که عدم حضور وی سبب ادامه یافتن برنامه اصلاحات خواهد شد، در نتیجه باز هم وارد عرصه انتخابت نشد.
رفسنجانی کسی است که به عنوان عملگرایی زیرک شناخته شده و در حوزه شخصی و سیاسی نیز بسیار موفق است.
این بار نیز هاشمی وارد انتخابات ریاست جمهوری شد ولی تقریبا آخرین کاندیدایی بود که ثبت نام کرد.
این موضوع خود نشان می دهد که شاید رفسنجانی با تمایل کامل وارد این عرصه نشده بود و در واقع قصد داشته با حضور خود رقابت را تحت تاثیر قرار دهد تا ایرانیان بتوانند قابل ترین فرد را در میان آنها برگزینند.
رسانه های غربی سیاستمداران ایرانی را به دو دسته تند رو واصلاح طلب تقسیم می کنند ولی این دسته بندی تصویر درستی از درک سیاست ایران را نشان نمی دهد. دولت های غربی به ویژه امریکا به هیچ وجه مایل نیستند که در بررسی های موافق و مخالف خود در مورد حکومت ایران، بپذیرند که مردم ایران کاملا حامی انقلاب و سرنگونی حکومت پهلوی بودند.
هم چنین دولت واشنگتن در چگونگی روابط با ایران باید متوجه این موضوع باشد که ملت ایران از نظر سیاسی در سطوح بالایی قرار دارند و از عقاید درستی برای انتظاراتشان از حکومت برخوردار هستند.
در این میان مسلما اروپا دید بهتری نسبت به واشنگتن دارد زیرا در امریکا سیاست مقابل ایران شدیدا تحت تاثیر اسراییل و لابی صهیونیست اتخاذ می شود. در نتیجه نمی توان انتظار داشت که نگرشی مثبت از سوی این کشور نسبت به ایران وجود داشته باشد.
در این زمان رای دهندگان ایرانی می خواستند که نشان دهند هم چنان به اصول انقلابی گذشته پایبند هستند. پس انتخاب فردی انقلابی در این دوره برای کسی که با صحنه سیاسی ایران آشنا باشد چنان هم جای تعجب ندارد.
آنها حتی به مدت دو دوره حضور اصلاح طلبان را تجربه کرده اند و بر این باورند که آنها در ایجاد اصلاحات و افزایش مساوات در جامعه موفق نبوده اند. به عبارت دیگر مردم احساس کردن که شرایط اجتماعی از مسائل مطرح شده در زمان انقلاب بسیار فاصله گرفته است.
فردی مانند احمدی نژاد توانست دوبار ه روحیه انقلابی ایران را به مردم باز گرداند. او این کار را با به یاد آوردن مسائلی به مردم انجام داد که پیش از او کسی نتوانسته بود آنرا عملی کند.
عدالت اجتماعی، موضوع اصلی این روند، اصلی این روند، بخشی از جریان انقلاب ایران بوده است و شاید زمان آن رسیده که کسی با چنین رویکردی زمام امور را در دست گیرد.
مسئله مهم تری که وجود دارد این است که مردم ایران آزادانه این انتخاب را انجام داده اند و این موضوع ربطی به جریان غالب جامعه یا حمایت های هواداران هر کاندیدا ندارد.
انتقال آرام قدرت به این شکل در ایران، دستاورد بزرگی است که مردم ایران می توانند به آن ببالند. آنها توانستند بدون دخالت هایی که در سایر کشورهای اسلامی روی می دهد عمل کنند در حالی که آن کشورها هنوز راه درازی برای رسیدن به این شیوه در پیش دارند.
اما هاشمی اصرار داشت که قانون اساسی باید دقیقا اجرا شود. سپس می توانست در دوره دوم خاتمی نیز کاندیدا شود ولی تصور می کرد که عدم حضور وی سبب ادامه یافتن برنامه اصلاحات خواهد شد، در نتیجه باز هم وارد عرصه انتخابت نشد.رفسنجانی کسی است که به عنوان عملگرایی زیرک شناخته شده و در حوزه شخصی و سیاسی نیز بسیار موفق است.
این بار نیز هاشمی وارد انتخابات ریاست جمهوری شد ولی تقریبا آخرین کاندیدایی بود که ثبت نام کرد.
این موضوع خود نشان می دهد که شاید رفسنجانی با تمایل کامل وارد این عرصه نشده بود و در واقع قصد داشته با حضور خود رقابت را تحت تاثیر قرار دهد تا ایرانیان بتوانند قابل ترین فرد را در میان آنها برگزینند.
رسانه های غربی سیاستمداران ایرانی را به دو دسته تند رو واصلاح طلب تقسیم می کنند ولی این دسته بندی تصویر درستی از درک سیاست ایران را نشان نمی دهد. دولت های غربی به ویژه امریکا به هیچ وجه مایل نیستند که در بررسی های موافق و مخالف خود در مورد حکومت ایران، بپذیرند که مردم ایران کاملا حامی انقلاب و سرنگونی حکومت پهلوی بودند.
هم چنین دولت واشنگتن در چگونگی روابط با ایران باید متوجه این موضوع باشد که ملت ایران از نظر سیاسی در سطوح بالایی قرار دارند و از عقاید درستی برای انتظاراتشان از حکومت برخوردار هستند.
در این میان مسلما اروپا دید بهتری نسبت به واشنگتن دارد زیرا در امریکا سیاست مقابل ایران شدیدا تحت تاثیر اسراییل و لابی صهیونیست اتخاذ می شود. در نتیجه نمی توان انتظار داشت که نگرشی مثبت از سوی این کشور نسبت به ایران وجود داشته باشد.
در این زمان رای دهندگان ایرانی می خواستند که نشان دهند هم چنان به اصول انقلابی گذشته پایبند هستند. پس انتخاب فردی انقلابی در این دوره برای کسی که با صحنه سیاسی ایران آشنا باشد چنان هم جای تعجب ندارد.
آنها حتی به مدت دو دوره حضور اصلاح طلبان را تجربه کرده اند و بر این باورند که آنها در ایجاد اصلاحات و افزایش مساوات در جامعه موفق نبوده اند. به عبارت دیگر مردم احساس کردن که شرایط اجتماعی از مسائل مطرح شده در زمان انقلاب بسیار فاصله گرفته است.
فردی مانند احمدی نژاد توانست دوبار ه روحیه انقلابی ایران را به مردم باز گرداند. او این کار را با به یاد آوردن مسائلی به مردم انجام داد که پیش از او کسی نتوانسته بود آنرا عملی کند.
عدالت اجتماعی، موضوع اصلی این روند، اصلی این روند، بخشی از جریان انقلاب ایران بوده است و شاید زمان آن رسیده که کسی با چنین رویکردی زمام امور را در دست گیرد.
مسئله مهم تری که وجود دارد این است که مردم ایران آزادانه این انتخاب را انجام داده اند و این موضوع ربطی به جریان غالب جامعه یا حمایت های هواداران هر کاندیدا ندارد.
انتقال آرام قدرت به این شکل در ایران، دستاورد بزرگی است که مردم ایران می توانند به آن ببالند. آنها توانستند بدون دخالت هایی که در سایر کشورهای اسلامی روی می دهد عمل کنند در حالی که آن کشورها هنوز راه درازی برای رسیدن به این شیوه در پیش دارند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید