عکس| بزرگترین رژه نظامی کره شمالی
کره شمالی تصاویر ضبط شده از رژه نظامی بزرگ خود را به نمایش گذاشته که به مناسبت هفتادو پنجمین سالگرد حزب کارگر برگزار شده است.
این رژه در ساعات اولیه صبح برگزار شده و معلوم نیست انتخاب این ساعت به چه دلیل بوده است.
کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی برای جمعیت عظیمی که پرچم کره شمالی را در دست داشتند، سخنرانی کرد و در آن وعده چیرگی بر چالش‌های شیوع ویروس کرونا را داد.
تحلیلگران منتظر بودند ببینند آیا در این رژه موشک بالیستیکی نشان داده خواهد شد یا نه. تا کنون تصویری که حاکی از نمایش چنین تسلیحاتی باشد به نمایش در نیامده است.
کرهٔ شمالی برای مدت‌ها برای بزرگترین رژهٔ نظامی در طول تاریخ خود در حال آماده شدن بود.
هزاران سرباز ماه‌ها تمرین کردند تا با اطمینان هر گام را با نهایت دقت بر‌‌دارند و هر فریاد پر‌شور ستایش آنها به گوش کیم جونگ اون رهبر کرهٔ شمالی برسد.
این مراسم به طور معمول نمایش تشریفاتی و رسمی نیروی نظامی است که در آن افراد فرمانبردار با گام‌های منظم و هماهنگ به رهبر خود ادای احترام می‌کنند. هیچ خطایی در این رژه پذیرفتنی نیست.
اما چنین رژه‌هایی تا حدودی تحریک‌آمیز هم هست. فرصتی برای نمایش موشک‌ها و تسلیحات نظامی کشور که تحت تحریم‌های اقتصادی شدیدی قرار داشته است.
این کشور از زمان اولین دیدار دونالد ترامپ و کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۸ در رژه‌ها هیچ موشک بالستیکی را به نمایش نگذاشته است.
گفتگوی میان دو طرف در ماه فوریهٔ گذشته در هانوی بدون هیچ توافقی به پایان رسید و کرهٔ جنوبی به آزمایش تعدادی موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد جدید دست زد.
این مراسم، ۱۰امروز اکتبر، که به مناسبت هفتادو‌پنجمین سالگرد تاسیس حزب کارگر برگزار شد فقط چند هفته پیش از انتخابات ریاستجمهوری آمریکاست. آیا کرهٔ شمالی این هدف را داشته تا از این فرصت برای نشان دادن و اثبات این موضوع استفاده کند که مسلح به سلاح‌هایی است که می‌تواند آمریکا را هدف قرار دهد؟
بنا به گزارش سردبیر وبسایت خبری دیلی ان کی که مرکز آن در سئول قرار دارد و از طرف کرهٔ شمالی حمایت مالی می‌شود، این مراسم بسیار عظیم بوده.
لی سانگ یانگ به من گفت که از اوایل ماه مارس، پیونگ‌یانگ به نیرو‌های نظامی خود برای تجهیز و آماده‌سازی ۳۲،۰۰۰ سرباز دستور داده است. این تعداد به قدری زیاد بود که ناچار شدند مکان تمرین سربازان را گسترش دهند.
او قبل برپایی رژه گفت:"فرودگاه میریم پیونگ‌یانگ حالا دو باند جدید و ۱۰ ساختمان تازه دارد. در نتیجه من فکر می‌کنم احتمال دارد که موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) یا موشک‌های بالستیک مستقر بر زیردریایی (SLBM) را هم این بار در این رژه ببینیم".
"هم‌چنین ۶۰۰ دانشجو و پژوهشگر از دانشگاه کیم ایل سونگ در این مراسم شرکت می‌کنند. این تعداد قابل‌توجهی است. این دانشگاه جایی است که پژوهش‌های ساخت موشک در آن انجام می‌شود. با آوردن این افراد به رژه و نمایش دادن آنها کرهٔ شمالی می‌خواهد برای خود اعتبار و احترام بخرد و توانایی‌های خود را در ساخت تجهیزات موشکی به رخ بکشد".
جئونگ کیم، تحلیلگر وبسایت خبری ان کی می‌گوید که کرهٔ شمالی همیشه از چنین رویداد‌هایی برای اثبات خود به جهان بیرون استفاده نمی‌‌کند.
"باید به خاطر داشته باشیم که خیلی از اوقات به ویژه در حکومت‌های دیکتاتوری موروثی، آنها باید به طور مداوم مشروعیت خود را برای مخاطبان داخلی خود اثبات کنند تا بتوانند بر آنها حکمرانی کنند. به همین جهت رژه امروز هم چنین هدفی دارد: تلاش برای آنکه با این رژه و نمایش‌های خیره‌کننده و شعار‌های تبلیغاتی به مردم کشور نشان داده شود که با وجود همه آنچه امسال روی داده است حکومت "برقرار" است".
"البته تجربه نشان داده است که احتمال زیاد دارد که کیم جونگ اون در سخنرانی خود پیام و اشاره‌هایی به جهان بیرون داشته باشد، برای مثال این که آنها هیچ انتظار رفع تحریم‌ها را ندارند و بر "خودکفایی" خود پافشاری خواهند کرد".
هم‌زمان با انتظار عده‌ای برای مشاهدهٔ موشک‌های دور‌برد در این رژه، نگرانی در مورد وضعیت زندگی و رفاه ۲۵ میلیون نفر اهالی کرهٔ شمالی هم رو به افزایش است.
سال ۲۰۲۰ سال سختی برای بیشتر کشورها بود اما برای کرهٔ شمالی ویرانگر بود.
لی سانگ یانگ می‌گوید: " من شنیده‌ام که تعداد کودکان بی‌خانمان و خیابانی امسال در کرهٔ شمالی صعود ناگهانی داشته است".
"هرچند در کرهٔ جنوبی ما حتی تصورش را هم نمی‌توانیم بکنیم اما در کرهٔ شمالی کسانی هستند که از گرسنگی می‌میرند".
این کشور در ماه ژانویه برای جلوگیری از همه‌گیری کووید ۱۹ و گسترش آن از کشور همسایه، چین، مرز‌های خود را به روی جهان بست.
مقامات در مرز‌ها به مأموران "حکم تیر" داده بودند و برای جلوگیری از ورود افراد به کشور مناطق حفاظتی درست کرده بودند.
منابع دیپلماتیک پیش از این به من گفتند که انبار‌های تجهیزات حفاظتی شخصی و منابع پزشکی ضروری از جمله واکسن‌ها که در مرز مشترک با چین ایجاد شده است اجازهٔ ورود به کشور را نیافته است.
کرهٔ شمالی ادعا می‌کند که هیچ مورد ابتلا به کووید ۱۹ ندارد اما کیم جونگ اون برای رعایت سخت‌گیرانهٔ محدودیت‌ها دیدار‌ها و ملاقات‌های بلند‌پایهٔ خود متوقف کرده است.
مردم کرهٔ شمالی اکنون بیش از گذشته ارتباط‌‌شان با مردم دنیا قطع شده است. حتی ارتباط میان استان‌های این کشور هم محدود شده است.
آقای لی می‌گوید:"زمین، دریا، هوا؛ همهٔ راه‌ها بسته است. راه‌ها برای افراد و کالاها بسته است".
"فقط پرسنل نظامی و مقامات بالای ارتش حق تردد دارند، فرد دیگری حق ورود به کرهٔ شمالی را ندارد. مقررات قرنطینه برای کووید ۱۹ سخت‌گیرانه است".
"اقتصاد کرهٔ شمالی دچار رکود شده است. قاچاقچی‌ها و تاجران مرزی می‌پرسند اگر هیچ موردی از بیماری کووید ۱۹ در کشور نیست حکومت چرا باید سرنوشت اقتصادی کشور را به خطر بیندازد".
در هشت‌ماه ابتدای امسال مبادلات تجاری با چین، طرف معاملهٔ اصلی کرهٔ شمالی، نسبت به سال گذشته تا ٪۷۰ کاهش پیدا کرده است.
این کشور فقر‌زده در ماه‌های اخیر دچار شرایط جوی نامساعد هم شده است و تلویزیون دولتی کرهٔ شمالی هر بعد‌ازظهر تلاش‌های "قهرمانانه" برای مقابله با ویرانی‌های طوفان‌ها را نمایش می‌دهد.
کیم جونگ اون اکنون فرمان بسیج سراسری در کشور برای احیای اقتصاد بیمار داده است و آن را "نبرد ۸۰ روزه" نامیده است.
به طور خلاصه یعنی کار بیشتر برای مردم کرهٔ شمالی و صرف ساعت‌های کار بیشتر در مزارع و کارخانه‌ها و بار وظایف و مسئولیت‌های بیشتر در شهر‌ها و روستا‌ها. هر چه آنها بیشتر تلاش کنند یعنی نسبت به حکمران‌های خود وفادار‌ترند. پیامی که به طور مداوم از تلویزیون دولتی اعلام می‌شود "خودکفایی" است.
در جنوب، در مزارع سراسر کشور برنج درو می‌کنند اما بعید است که در شمال هم چنین باشد.
به آسانی نمی‌توان تصوری از وضع بد محصول این کشور داشت اما کشوری که حدود ۱۱ میلیون نفر از جمعیت آن تأمین غذایی ندارند، حتی تعداد محدودی مزارع طوفان‌زده هم باعث گرسنگی هزاران نفر خواهد شد.
ما به منطقهٔ غیر‌نظامی کائه‌سونگ در نزدیکی ساحل شرقی رفتیم.
از سواحل شنی سفید‌رنگی عبور کردیم که با سیم‌خاردار‌های بلندی محصور شده بود. در پهنه‌ٔ آسمان آبی، تصویر روشن و شفاف کوهستان‌های شمال را می‌دیدیم. چند پاسگاه بازرسی بر فراز کوه‌ها دیده می‌شد.
از این مکان، اهالی کنجکاو کرهٔ جنوبی به شمال نگاه می‌کنند. اینجا نزدیک‌ترین جای ممکن به کرهٔ شمالی است.
پیونگ‌یانگ همهٔ پیوند‌های ارتباطی با سئول را در ماه ژوئن به طور ناگهانی قطع کرد و دفتر ارتباطات میان دو کره را منفجر کرد.
در ابتدای همین ماه حادثه‌ای در آب‌های مورد مناقشه در غرب شبه‌جزیره پیش آمد، به مردی از کرهٔ جنوبی به تصور اینکه می‌خواهد پناهنده شود تیراندازی کردند و او را کشتند و سپس جسد او را سوزاندند.
این ماجرا اهالی کرهٔ جنوبی را به وحشت انداخت.
اهالی شمال هنوز دوستانی در میان جنوبی‌ها دارند.
هنوز افرادی هستند که آرزوی پایان این جنگ ۷۰ ساله را دارند حتی پس از آنکه دونالد ترامپ و کیم جونگ اون نتوانستند در زمینهٔ خلع‌سلاح هسته‌ای به توافق‌هایی برسند.
فقط سه سال پیش، کره‌شمالی و جنوبی همراه هم در المپیک زمستانی در استان گانگوون به رقابت پرداختند و فرماندار این استان بر این باور است که اکنون برای رسیدن به صلح باید دوباره به چنین تبادلاتی روی آورد.
چوی مون سون می‌گوید:"تلاش برای رسیدن به توافق‌های بزرگ به نتیجه نرسید. اکنون زمان است که به زمینه‌های غیر‌سیاسی بپردازیم و به توافق‌های کوچکی در زمینهٔ مبادلات ورزشی و فرهنگی برسیم".
"بسیار تأسف‌آور است که در شرایطی قرار گرفتیم که حتی تبادلات کوچک میان کرهٔ شمالی و جنوبی به دلیل به نتیجه نرسیدن توافق سیاسی بزرگ و بروز اختلافات قطع شده است".
آقای چوی مایل است که منطقهٔ صلح سازمان ملل در مرز دو کشور ایجاد کند. تحریم‌های بین‌المللی باعث می‌شود که در شرایط فعلی این رؤیایی ناممکن باشد. آقای چوی تصدیق کرد که کرهٔ شمالی برای تعیین حرکت بعدی خود به دقت چشم به نتیجهٔ انتخابات ریاستجمهوری آمریکا دوخته است.
"نمی‌دانم آیا آنقدر عمر خواهم کرد که یکی شدن کرهٔ شمالی و جنوبی را ببینم اما دو دختر دارم و امیدوارم آنها وارث این وضعیت ناپایدار نباشند. ما با تهدید مداوم و احتمال جنگ و درگیری زندگی می‌کنیم. نباید این وضعیت ناپایدار را تحویل نسل بعدی بدهیم".
شاید این خارج از اختیار او باشد و در دست کسی باشد که در انتخابات آمریکا برای رفتن به کاخ سفید برنده خواهد شد.
پیونگ‌یانگ تلاش می‌کند تا شرایط داخلی و خارجی خود را در نظر بگیرد و هنوز روشن نیست چه راهی در پیش بگیرد.
آیا وضعیت خطرناک و دشواری‌های پیش رو کیم جونگ اون را به پای میز مذاکره باز‌می‌گرداند یا بیشتر در خود فرو‌می‌رود و مرز‌ها را می‌بندد.
رهبر کرهٔ شمالی امسال به طور غیر‌معمولی ساکت بوده است. این رژه فرصتی بوده تا دست خود را رو کند و برنامهٔ خود را ارائه دهد و سرنوشت کشورش را در برابر دیدگان جهان قرار دهد.
