نرگس محمدی: از ترس کرونا سر هیچ کاری نمی‌روم
نرگس محمدی توضیح می دهد: «معمای شاه» یک سریال پربازیگر و پرکاراکتر بود و تاریخ در آن محوریت داشت. آنقدر هم نقش های مختلف داشت که یک کاراکتر نمی توانست به طور اختصاصی دیده شود. کاراکتر گلنار در بیشتر قسمت های معمای شاه حضور داشت اما نقشش آنقدر پررنگ و تاثیرگذار نبود که در میان آن همه کاراکتر به شکل ویژه به آن نگاه شود؛ اما حساب سریال ستایش فرق می کرد. ستایش یک سریال شخصیت محور بود و اصولا همه چیز بر مبنای قهرمان قصه و حواشی زندگی اش پایه ریزی شده بود. خودم امیدی ندارم که به این زودی ها بتوانم از کاراکتر «ستایش» جدا شوم.
محمدی درباره شخصیت «گلنار» در سریال معمای شاه اظهار کرد: گلنار یک دختر مظلوم است که ویژگی خاصی ندارد، بر عکس ستایش که بسیار فعال بود و به تنهایی می توانست روند قصه را تغییر دهد. فکر می کنم دخترانی مثل گلنار در آن زمان زیاد بوده اند.
او در پاسخ به این پرسش که «با این اوصاف چرا پذیرفتید ایفاگر این نقش باشید؟» گفت: تا قبل از «معمای شاه» در هیچ کار تاریخی‌ای بازی نکرده بودم و دوست داشتم با این سریال، ژانر تاریخی را هم تجربه کنم؛ البته نقش گلنار هم در روند قصه خنثی نبود و به خصوص از زمانی که عروس خانواده وزیری ها می شد نقشش تاثیرگذاری بیشتری پیدا می کرد. گلنار از جوانی تا میانسالی در قصه حضور دارد و به نوعی همسر قهرمان اصلی سریال است. او تقریباً در دو ـ سوم سریال نقش آفرینی می کند.
نرگس محمدی به صحبت هایش اضافه کرد: کاراکتر گلنار ریشه در تاریخ ندارد و برای جذاب شدن قصه به کاراکترها اضافه شده است. مردم درباره این شخصیت ها حساسیت و قضاوت کمتری در مقایسه با کاراکترهای تاریخی دارند. اتفاقا حضور شخصیت هایی مثل گلنار، قصه سریال را از یک اثر تاریخی خشک و تک خطی، خارج و جذاب می کند. در چنین شرایطی دست بازیگر هم بازتر است و می تواند از خودش چیزهایی را به نقش اضافه کند.
او با استقبال از ایفای نقش در ژانر تاریخی خاطرنشان کرد: تاریخ همیشه جزو علایق و دغدغه هایم بوده است. به خصوص تاریخ کشورم و به طور مشخص تاریخ معاصر که به نظرم هنوز خیلی حرف های ناگفته ای درباره اش وجود دارد. بازی در سریال معمای شاه کمک کرد تا به شناخت بهتری از تاریخ معاصر برسم.
نرگس محمدی در پایان صحبتهایش درباره دشواری کار در روزهای کرونایی برای بازیگران، گفت: یک سال است که از ترس کرونا سر هیچ کاری نرفته ام؛ واقعاً از مبتلا شدن می ترسم.
