روایت آخرین حمله پهپادی آمریکا در کابل؛ وقتی کودکان به سوی پدر می‌دویدند موشک هل‌فایر به هدف خورد
۲۶ اوت، ساعاتی پس از حمله مرگ‌بار داعش در ورودی فرودگاه کابل که علاوه بر مرگ بیش از ۱۷۰ غیرنظامی افغان، جان ۱۳ نظامی و کارمند آمریکایی را هم گرفت، جو بایدن، رئیس جمهوری ایالات متحد آمریکا رو به دوربین‌ها و خطاب به جنگجویان شاخه خراسان گفت: «ما شما را نخواهیم بخشید. فراموش نخواهیم کرد. شکارتان می‌کنیم و تاوان کاری را که کردید، خواهید داد. وقتش که برسد، در زمان و مکانی که ما تعیین می‌کنیم، با قدرت و دقت جوابتان را خواهیم داد.» جو بایدن روز ۲۸ اوت از احتمال بالای یک حمله دیگر به فرودگاه بین‌المللی کابل خبر داد.
سیر بعدی حوادث، با وجود اعلام موفقیت اولیه پنتاگون، نشان می‌دهد که آخرین حمله ایالات متحده در افغانستان، با قدرت انجام شده اما زمان و مکان آن اگرچه با تصمیم نظامیان آمریکایی، به هیچ وجه دقیق نبوده است.
به سوی عملیات اشتباه
پس از حمله ۲۶ اوت، دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکایی برای شناسایی تروریست‌ها و جلوگیری از حمله بعدی فعال شدند. یک مقام امنیتی به سیانان می‌گوید: «منابع اطلاعاتی نظامیان آمریکایی را به مجتمعی در حدود ۵ کیلومتری شمال غربی فرودگاه بین‌المللی کابل هدایت کردند. جایی که گمان می‌کردند حمله ۲۶ اوت در آن برنامه ریزی یا هدایت شده است. از آنجا که این محل تنها چندصد متر با یکی از مخفیگاه‌های پیشین داعش فاصله داشت، شناسایی این محل به‌عنوان پایگاه تروریست‌ها، آنچنان شک برانگیز نبود.»
به گفته همین منبع، نیروهای آمریکایی مراقب خانه بودند و یک پهپاد را بر فراز آن به پرواز درآوردند. آنجا خانه زماری احمد ۴۳ ساله بود.
۲۹ اوت ساعت ۸:۳۰ تا ۹ صبح
روز کاری زمار احمدزی مانند دیگر روزها آغاز شد. او معمولا به‌عنوان راننده یک تویوتا کرولا برای سازمان خیریه آمریکایی «تغذیه و آموزش بین‌المللی» کار می‌کرد. آقای احمدی ۱۵ سال پیش به استخدام این نهاد درآمده بود.
ساعت ۸ و ۴۴ دقیقه، مدیر ملی خیریه آمریکایی با او تماس گرفت و از او خواست تا لپ‌تاپ او را تحویل بگیرد. اما قبل از آن زماری احمدی یکی از دوستانش به نام خان (اسم مستعار) را سوار کرد. خان از زماری خواست به دفتر بروند تا او بتواند درباره درخواست ویزای ایالات متحده چند سوال بپرسد.
جند دقیقه بعد آن‌ها به خانه مدیر خیریه رفتند و زماری لپ‌تاپ را حدود ساعت ۹ از پسر مدیر تحویل گرفت.
آنطور که منبع نظامی سیانان می‌گوید، در همین بازه زمانی، پهپاد نظارتی آمریکایی که بر فراز منطقه پرواز می‌کرد، خروج یک خوردو از محل مشکوک «مخفیگاه داعش» را گزارش کرد. تردد زیادی در این خانه ثبت نمی‌شد و خروج یک خودرو «امر معناداری بود.» ماموران اطلاعاتی آمریکایی، تعقیب خودرو را آغاز کردند.
مدیر ملی خیریه آمریکایی «تغذیه و آموزش بین‌المللی» می‌گوید: «خانه زماری احمدی، جایی که او با پدر و مادر، سه خواهر، همسر و سه فرزندش در آن زندگی می‌کرد، هرگز مخفیگاه داعش نبوده است. خانواده احمدی از ۴۰ سال پیش ساکن این خانه هستند.» این سازمان غیرانتفاعی با صدور بیانیه اعلام کرد: «اتهام هواداری احمدی از یک گروه تروریستی باورکردنی نیست و متهم کردن خیریه «تغذیه و آموزش بین‌المللی» به همدستی مستقیم یا غیر مستقیم با یک گروه تروریستی، جان کارکنان آن را تهدید می‌کند.
پس از ساعت ۹ صبح، به گفته «خان» که هماهنگ با زمان تماس‌های تلفنی ضبط شده است، وی با زماری احمدی، سراغ یکی دیگر از همکاران رفتند و او را هم سوار کردند. این سه نفر، یک بار برای خرید صبحانه کنار جاده توقف کردند و بعد به دفتر رفتند. احمدی و همکارانش حدود ساعت ۹ و نیم به دفتر رسیدند و با هم صبحانه خوردند.
پس از آن، هر سه نفر برای دریافت مجوز پخش مواد غذایی به یکی از مراکز امنیتی طالبان در منطقه همجوار رفتند. آنطور که دو همراه زماری و همچنین استیون کوآن، بنیانگذار خیریه «تغذیه و آموزش بین‌المللی» می‌گویند، این یکی از دو مرکز امنیتی طالبان بوده که زماری در آن روز به آنجا مراجعه کرده است.
۲۹ اوت حدود ساعت ۲ بعد از ظهر
هر دو همکار زماری احمدی می‌گویند درست پیش از ساعت ۲ بعد از ظهر و قبل از آنکه به دفتر بازگردند، در مقابل یک بانک در مرکز شهر هم توقف کردند.
به گفته منبع آگاه سیانان، در حالیکه گشت پهپاد شناسایی آمریکایی و تعقیب خودرو و شنود مکالمات زماری احمد ادامه داشت، اپراتورهای پنتاگون یکی از مکالمات مظنون داعش را ضبط کردند که حاکی از برنامه ریزی او برای یک عملیات انتحاری دیگر بود: «ماموران اطلاعاتی گفتند که مظنون موادی را از جایی بر می‌دارد و با یک موتورسیکلت سوار صحبت خواهد کرد. البته زمان و مکان این تحولات را مشخص نکرده بوند.»
در بازه زمانی هشت ساعته پس از این هشدار، آمریکایی متوجه شدند که خودروی مشکوک موادی را تخلیه می‌کند و از قرار معلوم با یک موتورسوار هم صحبت می‌کند. به گفته منبع دولتی سیانان «به نظر می‌رسید این رویدادها در ارتباط با برداشت دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکایی بوده باشد.»
اما همکاران زماری احمدی می‌گویند که این اتفاقات، بخشی از یک روز نسبتا عادی زندگی نرمال آن‌ها بوده است. خان می‌گوید فضای خودرو «شاد» بود...«احمدی همان آدم همیشگی بود، فقظ شوخی می‌کرد، با بقیه حرف می‌زد و می‌خندید.»
خیریه «تغذیه و آموزش بین‌المللی» که برای مبارزه با سوء تغذیه در افغانستان فعالیت می‌کند، برنج و سویا را در اردوگاه‌های کابل، جایی که آوارگان دور اخیر ناآرامی‌ها به آن پناه آورده‌اند منتقل می‌کرد.
درباره ملاقات با یک موتور سیکلت‌سوار، نه خان و نه همراه دیگر زماری احمدی، چیزی به خاطر ندارند. تصاویر دوربین حفاظتی دفتر نشان می‌دهد در آن روز یکی از نگهبانان با یک موتورسیکلت تک‌چرخ می‌زده است. اما خان می‌گوید «هیچ مورد مشکوکی ندیدیم.»
۲۹ اوت حدود ساعت ۴ بعد از ظهر
اما نظامیان آمریکایی اندکی بعد متوجه حرکت دیگری شدند که «زنگ خطر» را برایشان به صدا درآورد: چند نفر چیزهایی در صندوق عقب خودروی زماری گذاشتند که اطلاعات ارتش گمان می‌کرد مواد منفجره است.
منبع دولتی سیانان می‌گوید: «افرادی مستقیما دیده شدند که چیزهای از قرار معلوم سنگینی را در خودرو می‌گذاشتند. آن‌ها طوری آن اشیاء را جابه‌جا می‌کردند که به نظر می‌رسید احتمالا مواد منفجره است.»
آب لوله کشی زماری احمدی از چند روز پیش قطع شده بود. آنطور که همکارانش می‌گویند، او دبه‌های پلاستیکی را با آب سر کار پر می‌کرد و برای خانواده‌اش می‌برد.»
یکی از نگهبانان محل کار احمد می‌گوید حدود ساعت ۳ بعد از ظهر زماری از او خواست تا برای گذاشتن دبه‌های آب در صندوق عقب کمکش کند. تصاویر دوربین‌های مداربسته محل کار زماری احمدی نشان می‌دهد که او دبه‌های پلاستیکی را با شیلنگ آب پر می‌کرده است. زمان ثبت تصاویر ساعت ۱۲ و ۴۸ دقیقه را نشان می‌دهد، اما تحقیقات سیانان نشان داده که ساعت دوربین‌ها تنظیم نبوده و زمان این اتفاق باید حدود ساعت ۲ و نیم بعد از ظهر باشد. اندکی بعد زماری و نگهبان ساختمان، دبه‌ها را در صندوق عقب می‌گذارند.
حدود ساعت چهار بعد از ظهر، آقای احمدی پیش از بازگشت به خانه، دو همکارش را دم در منازلشان پیاده می‌کند. این آخرین باری است که زماری به خانه بر می‌گردد.
۲۹ اوت حدود ساعت ۵ بعد از ظهر
وقتی زماری به خانه می‌رسد، کودکان با شادی به سوی او می‌دوند. کارمند خیریه آمریکایی «تغذیه و آموزش بین‌المللی» و مظنون دستگاه اطلاعاتی ارتش آمریکا از خودرو پیاده می‌شود و با برادران و خویشان خوش و بش می‌کند.
زماری معمولا به پسر ۹ ساله‌اش فرزاد اجازه می‌داد خودرو را پارک کند. بقیه کودکان منزل، وقتی فرزاد ماشین را پارک می‌کرد، سوار می‌شدند. اما آن روز وضعیت متفاوت بود. آنطور که خانواده احمدی می‌گویند زمانی که کودکان به سوی زماری می‌دویدند، خودرو منفجر شد.
اپراتورهای پهپاد آمریکایی، با یک موشک هل‌فایر «هدف» را منهدم کردند. از زمان شلیک تا نابودی زماری و ۹عضو خانواده‌اش، تنها یک دقیقه فاصله بود. موشک هل‌فایر، به وزن تقریبی ۷ تا ۹ کیلوگرم این افراد را کشت:
زماری احمدی (۴۳ ساله)، سه فرزندش: فرزاد (۹ ساله) فیصل (۱۵ ساله) و ضمیر (۱۹ ساله) ناصر، خواهرزاده زماری (۳۰ ساله)، آرمین (۷ ساله)، بنیامین (۶ ساله) و آیات (۲ ساله) هرسه برادرزاده‌های زماری و ملیکا (۲ ساله) برادرزاده زماری و سمیه (۲ ساله) دختر پسرعمومی زماری.
ناصر حیدری، خواهرزاده زماری سال‌ها با نیروهای امنیتی ایالات متحده در افغانستان کار کرده بود. درخواست ویزای او برای رفتن به آمریکا، در نوبت بررسی قرار داشت.
بازماندگان آخرین حمله نظامیان آمریکایی در افغانستان برای مجریان و آمران این کشتار دادخواهی می‌کنند.
این کشتار اشتباهی، آخرین عملیات نظامی آمریکا پیش از ترک خاک افغانستان بود. موارد بسیاری از «اشتباهات مشابه» احتمالا به این دلیل که افکار عمومی جهان مثل امروز روی افغانستان متمرکز نبود، به این شدت رسانه‌ای نشدند.
جولیان آسانژ، موسس ویکی‌لیکس، چلسی منینگ، تحلیگر پیشین اداره امنیت ملی ایالات متحده و ادوارد اسنودن، نظامی پیشین در سال‌های گذشته موارد مشابه بسیاری از «قربانیان جانبی» جنگ در افغانستان و عراق را پیش چشم جهانیان، افشا کرده بودند.
