ایران، تنها راه نجات امریکا در منطقه
آفتاب‌‌نیوز : 
مقامات بالای امریکایی مانند جورج بوش و دونالدرامسفلد دائما می گویند که امریکا جنگ را برده است و در این راه بوش از مقایسه عراق و افغانستان استفاده کرده است. از آنجایی که مردم افغان شاهد انتخابات بوده و زیر بنای اقتصادی این کشور تقریبا مشخص شده است، سران امریکا آنها را الگوی مناسبی برای عراق می دانند.
اما متاسفانه مسائل سیاسی افغانستان به همین سادگی نیست زیرا تعداد بسیاری قبیله هر یک به رهبری یکی از مخالفان وجود دارند و این گفته دولت امریکا مبنی بر الگو گرفتن عراق از افغانستان زمانی انتشار یافت که 18 نظامی عملیات ویژه در کوههای این کشور کشته شدند.
البته دولت امریکا قبول دارد که در سه ماه گذشته حدود 45 سرباز در افغانستان کشته شده اند. در این شرایط راه چاره معضل عراق و افغانستان در دیپلماسی امریکا در مقابل ایران نهفته است.
در منطقه خاورمیانه نمی توان مسائل ریز سیاسی و اجتماعی را با بمب و موشک از میان برد بلکه زمانی رسیده که دو دشمن دیرینه با یکدیگر همکاری کنند. ایران و امریکا منافع مشترک بسیاری دارند. هر دو می خواهند قیمت نفت را ثابت نگهدارند، هر دو مایلند تنگه هرمز محل حمل و نقل کالا باشد، هر دو قصد ندارند که شاهد فروپاشی عراق باشند و هم چنین هر دو خواهان قطع قاچاق مواد مخدر در سراسر منطقه هستند.
با این حال به رغم این منافع و سیاست های مشترک، امریکا هم چنان اصرار دارد که ایران را اصلی ترین حامی تروریسم بداند و آنرا همواره در محور شرارت خود قرار دهد. اما باید دانست که اگر ایران از تمامی اتهاماتی که به آن وارد می شوند مبرا نیست، پس هیچ کشور دیگری در جهان هم نخواهد بود.
ایران به عنوان یکی از قدرت های اصلی منطقه، هیچ گاه در برابر خواسته های امریکا تسلیم نشده است و اخیرا نیز آماج تیر آنهایی قرار گرفته که می گویند ایران قصد ساخت سلاح هسته ای را دارد.
اما ایران از نخستین کشورهایی بوده که پیمان منع گسترش هسته ای را امضا کرده است و تمامی این ادعاها را رد می کند. ایران معتقد است که بسیاری از همسایگانش در خاور میانه دارای ظرفیت های هسته ای هستند و هیچ کس به اسراییل، پاکستان و هند کاری ندارد. اسراییل حتی از امضای پیمان عدم آزمایش هسته ای نیز امتناع کرده است.
مردم ایران به یاد دارند زمانی را که مجبور بودند به تنهایی در برابر نیروهای مرگبار صدام حسین پایداری کنند. در آن زمان سیاستمردان امریکایی مانند رامسفلد به عراق سفر می کردند تا معاملات منفعت دار با دولت عراق انجام دهند. به این ترتیب امریکا و سایر قدرت های برتر دنیا نه تنها از صدام پشتیبانی کردند، بلکه اکنون ایران را به بمب تجهیز نظامی نیروهایش محکوم می کنند.
شاید وضعیت حقوق بشر در ایران چندان مناسب نباشد ولی به این موضوع توجه نشده که این جمهوری اسلامی گام های مهمی را در پیشبرد روند دموکراسی برداشته است.
انتخابات 24 ژوئن ایران تجسم خواسته های مردم بود و در نهایت به ریاست جمهوری احمدی نژاد، تکنو کراتی محافظه کار انجامید. او مبارزات انتخاباتی خود را بر روی اقشار کم درآمد و پایین جامعه متمرکز کرد و معتقد بود که انقلاب راه خود را گم کرده است و باید به مسیر اصلی خود باز گردد. هر چند وی از حمایت رهبر، سپاه و شورای نگهبان برخوردار است. اما از صحبت های او چنین استنباط می شود که قصد دنبال کردن برنامه اصلاحات را دارد.
این توسعه سیاسی فرصتی نادر برای امریکا ایجاد می کند تا بتواند دیپلماسی جدیدی را اعمال کند. اگر دولت امریکا بتواند با ایران رابطه برقرار کند، در واقع راهی برای خروج از گردابی که در عراق به آن گرفتار شده می یابد زیرا همواره ایران و عراق مانند وزنه تعادل سیاسی عمل کرده اند.
بدین شکل با همکاری امریکا این امکان وجود خواهد داشت که توازن سنتی قدرت در منطقه بار دیگر فعال شود. در این صورت ارتش ایران می تواند به راحتی جایگزین ارتش امریکا شود.
البته اتخاذ دیپلماسی مورد نیاز برای اجرای چنین سناریویی، دشوار و دقیق خواهد بود ولی با در نظر گرفتن گزینه های واقعی شاید بتوان روش هایی متفاوت و کاملا جدید در پیش گرفت.
ایران، عامل پیش بینی ناپذیر عرصه کشورهای خلیج فارس است و جمعیت آن دو برابر مجموع جمعیت تمامی کشورهای اطراف است. در این منطقه بدون حضور ایران هیچ قرار دادی امضا نمی شود، هیچ معامله ای صورت نمی گیرد و هیچ راه حلی پیشنهاد نمی شود.
در همین حال عراقی ها، افغان ها و امریکایی ها همچنان در جنگی بی پایان جان خود را از دست می دهند پس زمان آن رسیده که امریکا و ایران برای تلاش های مشترک گامی به جلو برداشته و مشکلات جدی که خلیج فارس را احاطه کرده، برطرف کنند.
در غیر این صورت ادامه جنگ و خشونت در سراسر خاورمیانه تنها منابع نفتی جهان را تهدید کرده و موجب بی ثباتی سیاسی در منطقه خواهد شد.
مقامات بالای امریکایی مانند جورج بوش و دونالدرامسفلد دائما می گویند که امریکا جنگ را برده است و در این راه بوش از مقایسه عراق و افغانستان استفاده کرده است. از آنجایی که مردم افغان شاهد انتخابات بوده و زیر بنای اقتصادی این کشور تقریبا مشخص شده است، سران امریکا آنها را الگوی مناسبی برای عراق می دانند.اما متاسفانه مسائل سیاسی افغانستان به همین سادگی نیست زیرا تعداد بسیاری قبیله هر یک به رهبری یکی از مخالفان وجود دارند و این گفته دولت امریکا مبنی بر الگو گرفتن عراق از افغانستان زمانی انتشار یافت که 18 نظامی عملیات ویژه در کوههای این کشور کشته شدند.
البته دولت امریکا قبول دارد که در سه ماه گذشته حدود 45 سرباز در افغانستان کشته شده اند. در این شرایط راه چاره معضل عراق و افغانستان در دیپلماسی امریکا در مقابل ایران نهفته است.
در منطقه خاورمیانه نمی توان مسائل ریز سیاسی و اجتماعی را با بمب و موشک از میان برد بلکه زمانی رسیده که دو دشمن دیرینه با یکدیگر همکاری کنند. ایران و امریکا منافع مشترک بسیاری دارند. هر دو می خواهند قیمت نفت را ثابت نگهدارند، هر دو مایلند تنگه هرمز محل حمل و نقل کالا باشد، هر دو قصد ندارند که شاهد فروپاشی عراق باشند و هم چنین هر دو خواهان قطع قاچاق مواد مخدر در سراسر منطقه هستند.
با این حال به رغم این منافع و سیاست های مشترک، امریکا هم چنان اصرار دارد که ایران را اصلی ترین حامی تروریسم بداند و آنرا همواره در محور شرارت خود قرار دهد. اما باید دانست که اگر ایران از تمامی اتهاماتی که به آن وارد می شوند مبرا نیست، پس هیچ کشور دیگری در جهان هم نخواهد بود.
ایران به عنوان یکی از قدرت های اصلی منطقه، هیچ گاه در برابر خواسته های امریکا تسلیم نشده است و اخیرا نیز آماج تیر آنهایی قرار گرفته که می گویند ایران قصد ساخت سلاح هسته ای را دارد.
اما ایران از نخستین کشورهایی بوده که پیمان منع گسترش هسته ای را امضا کرده است و تمامی این ادعاها را رد می کند. ایران معتقد است که بسیاری از همسایگانش در خاور میانه دارای ظرفیت های هسته ای هستند و هیچ کس به اسراییل، پاکستان و هند کاری ندارد. اسراییل حتی از امضای پیمان عدم آزمایش هسته ای نیز امتناع کرده است.
مردم ایران به یاد دارند زمانی را که مجبور بودند به تنهایی در برابر نیروهای مرگبار صدام حسین پایداری کنند. در آن زمان سیاستمردان امریکایی مانند رامسفلد به عراق سفر می کردند تا معاملات منفعت دار با دولت عراق انجام دهند. به این ترتیب امریکا و سایر قدرت های برتر دنیا نه تنها از صدام پشتیبانی کردند، بلکه اکنون ایران را به بمب تجهیز نظامی نیروهایش محکوم می کنند.
شاید وضعیت حقوق بشر در ایران چندان مناسب نباشد ولی به این موضوع توجه نشده که این جمهوری اسلامی گام های مهمی را در پیشبرد روند دموکراسی برداشته است.
انتخابات 24 ژوئن ایران تجسم خواسته های مردم بود و در نهایت به ریاست جمهوری احمدی نژاد، تکنو کراتی محافظه کار انجامید. او مبارزات انتخاباتی خود را بر روی اقشار کم درآمد و پایین جامعه متمرکز کرد و معتقد بود که انقلاب راه خود را گم کرده است و باید به مسیر اصلی خود باز گردد. هر چند وی از حمایت رهبر، سپاه و شورای نگهبان برخوردار است. اما از صحبت های او چنین استنباط می شود که قصد دنبال کردن برنامه اصلاحات را دارد.
این توسعه سیاسی فرصتی نادر برای امریکا ایجاد می کند تا بتواند دیپلماسی جدیدی را اعمال کند. اگر دولت امریکا بتواند با ایران رابطه برقرار کند، در واقع راهی برای خروج از گردابی که در عراق به آن گرفتار شده می یابد زیرا همواره ایران و عراق مانند وزنه تعادل سیاسی عمل کرده اند.
بدین شکل با همکاری امریکا این امکان وجود خواهد داشت که توازن سنتی قدرت در منطقه بار دیگر فعال شود. در این صورت ارتش ایران می تواند به راحتی جایگزین ارتش امریکا شود.
البته اتخاذ دیپلماسی مورد نیاز برای اجرای چنین سناریویی، دشوار و دقیق خواهد بود ولی با در نظر گرفتن گزینه های واقعی شاید بتوان روش هایی متفاوت و کاملا جدید در پیش گرفت.
ایران، عامل پیش بینی ناپذیر عرصه کشورهای خلیج فارس است و جمعیت آن دو برابر مجموع جمعیت تمامی کشورهای اطراف است. در این منطقه بدون حضور ایران هیچ قرار دادی امضا نمی شود، هیچ معامله ای صورت نمی گیرد و هیچ راه حلی پیشنهاد نمی شود.
در همین حال عراقی ها، افغان ها و امریکایی ها همچنان در جنگی بی پایان جان خود را از دست می دهند پس زمان آن رسیده که امریکا و ایران برای تلاش های مشترک گامی به جلو برداشته و مشکلات جدی که خلیج فارس را احاطه کرده، برطرف کنند.
در غیر این صورت ادامه جنگ و خشونت در سراسر خاورمیانه تنها منابع نفتی جهان را تهدید کرده و موجب بی ثباتی سیاسی در منطقه خواهد شد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید