آفتابنیوز : آفتاب: بعد از انتشار مصیبت نامه و اسرارنامه، چاپ اول "الهینامه" عطار نیشابوری نیز به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی توسط نشر سخن در نمایشگاه بین المللی کتاب توزیع میشود.
به گزارش مهر، "الهینامه" یکی از مهم ترین منظومه های عطار نیشابوری است که شفیعی کدکنی آن را در نزدیک به هزار صفحه تصحیح کرده است. این پژوهشگر ادبی علاوه بر تصحیح، مقدمه و تعلیقات مفصلی نیز بر این کتاب نوشته است.
این منظومه - با بیش از پنج هزار بیت - مجموعه ای است از قصه های گوناگون کوتاه و مبتنی بر گفت و شنود پدری با پسران جوان خود که بیهوده در جستجوی چیزهایی برآمده اند که حقیقت آن با آنچه عامه مردم از آن میفهمند تفاوت دارد.
شفیعی کدکنی معتقد است که زبان عطار متمایز از زبان رسمی شعرای قرن ششم و هفتم است و بسیاری از اجزای سخن او را در لهجه نیشابور و کدکن کنونی (زادگاه عطار) میتوان یافت. او برخی از این نکات زبانی را در تعلیقات کتاب توضیح داده که راهگشای پژوهشگران است و از درک تازه ای از بوطیقای زبانی شعرا در تصحیح متون خبر میدهد.
از شفیعی کدکنی علاوه بر این، چاپ دوم تصحیح "مصیبت نامه" و "اسرارنامه" عطار نیز در نمایشگاه عرضه میشود.
"مصیبت نامه" شامل ۴۰ مقاله و تعداد فراوانی حکایت شیرین و طنز است که در هفت هزار بیت سروده شده و از شاهکارهای وی به شمار میرود. در مصیبت نامه بیان مصیبتها و گرفتاری های روحانی شاعر و نیز حکایتهای فرعی و خواندنی بسیاری آمده است. در این منظومه شیخ نیشابور خواننده را به این امر توجه میدهد که فریفته ظاهر نشود و از ورای لفظ و ظواهر امر به حقیقت و معنی اشیا پی ببرد.
"اسرارنامه" نیز تنها مثنوى عطار به شمار میرود و حاوى ۲۲ مقاله و ۱۰۷ قصه کوتاه است. اسرارنامه که به مولانا جلال الدین تقدیم شد، طرحى چون حدیقه الحقیقه سنایى و مخزن الاسرار نظامى دارد.
به طور کلی، منظومه های عطار دربرگیرنده قصه هایی هستند که اندیشه عرفانى شاعر در آنها بیان شده است. این قصه هاى کوتاه که به صورت فرعى شاخه و برگ تنه اصیل حکایات اصلى هستند، مانند حکایات بلند نمایانگر افکار والا و تجربیات و دریافتهاى روحانى و عاشقانه شاعر و سرشار از نکات کوتاه پندآموز هستند.
شفیعی کدکنی که پیشتر آثار گرانمایه ای را در حوزه ادب عرفانی ایران و بویژه خراسان تصحیح و عرضه کرده، درباره شعر عطار گفته است: اگر قلمرو شعر عرفانی فارسی را به گونه مثلثی در نظر بگیریم، عطار یکی از اضلاع این مثلث است و آن دو ضلع دیگر عبارت اند از سنایی و مولوی. شعر عرفانی به یک اعتبار با سنایی آغاز میشود و در عطار به مرحله کمال میرسد و اوج خود را در آثار جلالالدین مولوی مییابد. پس از این سه بزرگ، آنچه به عنوان شعر عرفانی وجود دارد (و من حافظ را در قلمرو شعر عرفانی نمیدانم، او عرفان است و چیز دیگر) تکرار سخنان آنهاست.