عباس عبدی در گفتوگویی از زیر و بم تشکیل کابینه و بایدها و نبایدهای شکلگیری دولت وحدت ملی سخن گفته است.
بخشهای مهم این گفتگو را در ادامه میخوانید.
علیرغم تمامی مشکلات و ابهاماتی که در این راه (تشکیل کارگروهها) پیش آمده است و احتمالا باز هم پیش آید، به نظر خودم نیز ضعفهای جدی وجود دارد، در مجموع یک گام به جلو محسوب میشود، ولی آنچه موجب شکلگیری یک کابینه قوی خواهد شد، فقط این فرآیند نیست، زیرا فرآیند موجود حداکثر میتواند مصالح لازم را برای شکل دادن به یک بنای سیاسی فراهم کند، ولی اینکه این بنا واجد چه مشخصاتی باشد؟ باید در مرحله دوم طراحی شود.
وفاق ملی یعنی پذیرش و به رسمیت شناختن یکدیگر و عبور از ستیز به سوی رقابت. کابینه آقای پزشکیان باید بازتابدهنده همین شعار اصلی او باشد. این مهمترین پروژه ۱۵۰ سال اخیر ایران است.
انتخابات یک امر مشارکتی جمعی بوده است. درست است که همه ما در کمک به رایآوری پزشکیان سهیم بودهایم، ولی او هم در ایجاد زمینه برای حضور ما جهت شکلگیری یک فضای سیاسی مفید برای کشور نقش اصلی را داشته است، پس اگر بخواهم از این منظر تحلیل کنم، صادقانه و بدون ذرهای مجامله باید بگویم که او طلبکارتر از من است تا من از او و این را میدانم که برای من سادهترین کار رفتن به خانه و ادامه روال قبلی زندگی است، درحالی که مشکلات پزشکیان تازه آغاز شده است.
انجام وعدههای داده شده بسیار سخت است و او را نباید تنها گذاشت. پس از این منظر سهمخواهی نه یک رفتار نادرست، بلکه یک رفتار غیرمنطقی و زیانبار است. البته ممکن است پزشکیان و مجموعهاش در انتخاب افراد یا بهکارگیری آنان اشتباه کنند یا مشورت مناسب نگیرند، ولی این بحث دیگری است و نباید با سهمخواهی خلط شود.