یش‌بینی زمان مرگ با روش جدید مبتنی بر آزمایش اپی‌ژنتیک
بر اساس گزارش محققان، آزمایش CheekAge که بر اساس جمع‌آوری سلول‌های گونه با یک سواب ساده انجام می‌شود، به زودی می‌تواند به عنوان روشی موثر برای پیش‌بینی طول عمر افراد به کار گرفته شود. این آزمایش اپی‌ژنتیک الگو‌های متیلاسیون DNA را تجزیه و تحلیل می‌کند؛ فرآیندی که در آن محیط و سبک زندگی فرد بر فعالیت ژن‌های او تأثیر می‌گذارد بدون اینکه تغییرات اساسی در ترکیب DNA ایجاد شود.
یکی از مهم‌ترین نشانگرهای اپی‌ژنتیک، متیلاسیون DNA است. این فرآیند شامل تغییرات مولکولی در بخش‌های مختلف DNA است که می‌تواند فعالیت ژن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. الگو‌های خاصی از این تغییرات با طول عمر مورد انتظار مرتبط هستند و محققان اکنون از این نشانگر‌ها برای پیش‌بینی مرگ و میر افراد استفاده می‌کنند.
دکتر «ماکسیم شوخیرف»، نویسنده اول این مطالعه، توضیح داد: «محل‌های خاص متیلاسیون DNA به ویژه در ارتباط با مرگ و میر مهم هستند و پیوند‌های بالقوه بین ژن‌ها و فرآیند‌های زیستی خاص را که به مرگ و میر انسان مربوط می‌شود، آشکار می‌کنند.»
این یافته‌ها بر اساس داده‌های جمع‌آوری شده از برنامه‌ای در دانشگاه ادینبورگ است که سبک زندگی، ژنتیک و وضعیت سلامت بیش از ۱۵۰۰ نفر از اسکاتلندی‌های متولد شده بین سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۶ را ردیابی کرده است. شرکت‌کنندگان هر سه سال یک‌بار تحت آزمایش متیلاسیون DNA با استفاده از سلول‌های خونی قرار گرفتند و بیش از ۴۵۰،۰۰۰ مکان مختلف متیلاسیون در ژنوم آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت.
محققان نتایج حاصل از آزمایش CheekAge را با آزمایش‌های مبتنی بر خون مقایسه کردند و دریافتند که CheekAge به طور قابل توجهی با مرگ و میر افراد مرتبط است و حتی در برخی موارد دقت بیشتری نسبت به آزمایش‌های مبتنی بر خون دارد. به‌طور مشخص، هر افزایش در نتایج CheekAge به میزان یک انحراف استاندارد، احتمال مرگ ناشی از هر علتی را تا ۲۱ درصد افزایش می‌دهد.
دکتر شوخیرف افزود که آزمایش CheekAge به دلیل ساده بودن آن، می‌تواند به عنوان جایگزین مناسبی برای آزمایش‌های خونی استاندارد طلایی در پیش‌بینی مرگ و میر و بررسی زیست‌شناسی پیری مورد استفاده قرار گیرد. او همچنین خاطرنشان کرد که در آینده می‌توان از این آزمایش برای بررسی جنبه‌های دیگر مرتبط با پیری، از جمله پیش‌بینی مدت زمان زندگی سالم و عاری از بیماری‌های مزمن، بهره برد.
این پیشرفت درک عمیق‌تری از تأثیر عوامل محیطی و سبک زندگی بر طول عمر و سلامتی انسان ارائه می‌دهد و به عنوان ابزاری مفید در مطالعات آینده اپی‌ژنتیک مورد توجه خواهد بود.
