انرژیهای تجدید پذیر و آینده محیط زیست ایران
مزدک دربیکی
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب - مزدک دربیکی*: بحث انرژیهای تجدید پذیر، که از دیروز همایش و نمایشگاه چهار روزه آن به همت اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران آغاز شده است، از ابعاد مختلف قابل بحث و ارزیابی و همچنین توجه است. نگاه زیر تلاش دارد تا در یادداشتی کوتاه، باب این بحث را از منظر زیست محیطی باز نماید.
برگزاری نمایشگاه انرژیهای تجدیدپذیر آغازی دیرهنگام است برای کشوری که منابع بسیار غنی از این گونه انرژی را دارد. سالهاست کشورهایی که شاید نصف ما هم انرژی خورشیدی ندارند دست به کار شده اند و از این منبع مفت و مسلم بهره برداری می کنند، در حالی که ما هنوز به جای این منبع همیشگی آسمانی و تابان، دو دستی به سوختهای فسیلی زیرزمینی و سیاه چسبیدهایم و تمام برنامه ریزیهای ما بر اساس ماده ای است به نام نفت که تا یکی دو دهه دیگر تمام خواهد شد. همین جادوی نفت و غفلت از سایر منابع رایگان انرژی است که ما را تبدیل کرده به کشوری که نه مصرفش استاندارد است نه آلایندههای محیط زیستی آن! به گفته دیگر در چرخه ای گیر کردهایم که سوخت را مفت می سوزانیم و بعد برای مبارزه با آلودگی آن، دوباره از همان منبع نفتی بودجه تصویب می کنیم و ......
مطالعات وزارت نیرو نشان می دهد منابع اصلی توليدکننده گاز دي اكسيد كربن (به عنوان یکی از اصلیترین گازهای گلخانهای)، بخشهاي خانگي، تجاري و عمومي، حمل و نقل و نيروگاهها هستند. این روند نگران کننده در مورد آلایندگی منابع انرژی تجدیدناپذیر باید به عنوان یکی از اصلیترین انگیزههای سرمایه گزاری در بخش انرژیهای تجدیدپذیر مد نظر باشد. سهم بزرگی از اقتصاد و فناوری انرژی در دنیای آینده متعلق به انرژیهای تجدیدپذیر است و غفلت از این مساله کشور را با چالشهای جدی مواجه خواهد ساخت. با این که مطالعات زیادی در مورد اثرات زیست محیطی منابع انرژی انجام و در برنامه های مختلف به آن اشاره شده است، اما هنوز راه زیادی تا تولید پاک انرژی در ایران باقی است. سیاستهای انرژی یا بهتر است بگوئیم سیاستهای توسعه در ایران به طور سنتی، اقتصادی محض بوده و چیزی که از آن آگاهانه یا ناآگانه غفلت شده مفهوم توسعه پایدار بوده است، واژه و فلسفهای که علیرغم تعهدمان به آن، هر طور که دلمان بخواهد از آن برداشت می کنیم؛ در صورتی که یکی از بزرگترین دغدغه های ذهنی بشر امروز تامین انرژی پاک است و جز با رعایت اصول توسعه پایدار نمی توان به آن رسید. در غیر این صورت مثل شرایط امروز به این پارادوکس میرسیم که چگونه با وابستگی بسیار زیاد به منابع انرژی تجدیدناپذیر مانند نفت می توانیم انرژی تامین کنیم، اقتصاد پیشرو داشته باشیم، آلودگی محیط زیست نداشته باشیم، و در چارچوب توسعه پایدار نیز حرکت کنیم.......
حرکت به سمت سرمایه گزاری در انرژیهای تجدیدپذیر ایران، حداقل از سوی دیدگاه محیط زیست، حرکتی مثبت تلقی می شود چرا که این نوع انرژیها آلایندگی کمتری دارند و منابع آن هم در کشور به فراوانی یافت می شود. با توجه به استقبال بخش خصوصی از این نوع سرمایه گزاریها (به عنوان نمونه نگاه کنید به ترازنامه انرژی وزارت نیرو)، بهتر است سیاست گزاری کلان در بخش انرژیهای تجدیدپذیر سرعت گیرد زیرا متاسفانه شرایط محیط زیست و اقتصاد کشور طوری پیش می رود که تخریب و آلودگی محیط زیست را شدت می بخشد. این دو ارتباط مستقیمی با هم دارند، اقتصاد بیمار، محیط زیست را از بین می برد و محیط زیست بیمار، اقتصاد و به دنبال آن جامعه را.....
همان طور که پیشتر گفته شد، برنامه انرژیهای تجدیدپذیر ایران نیازمند بازنگری و تدوین دقیق سیاست ها با مشارکت تمام سازمانهای ذینفع است. همان طور که وزارت نیرو به مطالعات امکان سنجی و فنی ادامه می دهد، سازمان حفاظت محیط زیست باید راهنماها و دستورالعمل های مناسبی برای مکان یابی، احداث و پایش این گونه منابع تولید انرژی تهیه و روزآمد کند تا ضمن تولید انرژی با آلایندگی کمتر (بدیهی است هر گونه تولید انرژی به ویژه به صورت تجاری، اثرات خاص خود بر محیط زیست را دارد)، هم چرخ اقتصاد بچرخد و هم از منابع رایگان خدادادی درست استفاده شود؛ برنامهای که متاسفانه هنوز خیلیها آن را درک نکرده اند و صرفا کوتاه مدت به آن نگاه می کنند. بدون شک آینده محیط زیست ایران در بخش انرژی، مقدار زیادی به برنامهریزی اصولی بهره برداری صحیح از انرژیهای تجدیدپذیر وابسته است یعنی مسالهای که نیازمند نگاه کلاننگر و واقع بینانه است. در ایران امروز، دیگر محیط زیست چیز لوکسی به شمار نمیرود و نادیده گرفتن واقعیتهای شرایط محیط زیست، کلاه گذاشتن سر خود است.......
* دانشجوی دکترای مدیریت محیط زیست www.cer.blogfa.com
آفتاب - مزدک دربیکی*: بحث انرژیهای تجدید پذیر، که از دیروز همایش و نمایشگاه چهار روزه آن به همت اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران آغاز شده است، از ابعاد مختلف قابل بحث و ارزیابی و همچنین توجه است. نگاه زیر تلاش دارد تا در یادداشتی کوتاه، باب این بحث را از منظر زیست محیطی باز نماید. برگزاری نمایشگاه انرژیهای تجدیدپذیر آغازی دیرهنگام است برای کشوری که منابع بسیار غنی از این گونه انرژی را دارد. سالهاست کشورهایی که شاید نصف ما هم انرژی خورشیدی ندارند دست به کار شده اند و از این منبع مفت و مسلم بهره برداری می کنند، در حالی که ما هنوز به جای این منبع همیشگی آسمانی و تابان، دو دستی به سوختهای فسیلی زیرزمینی و سیاه چسبیدهایم و تمام برنامه ریزیهای ما بر اساس ماده ای است به نام نفت که تا یکی دو دهه دیگر تمام خواهد شد. همین جادوی نفت و غفلت از سایر منابع رایگان انرژی است که ما را تبدیل کرده به کشوری که نه مصرفش استاندارد است نه آلایندههای محیط زیستی آن! به گفته دیگر در چرخه ای گیر کردهایم که سوخت را مفت می سوزانیم و بعد برای مبارزه با آلودگی آن، دوباره از همان منبع نفتی بودجه تصویب می کنیم و ......
مطالعات وزارت نیرو نشان می دهد منابع اصلی توليدکننده گاز دي اكسيد كربن (به عنوان یکی از اصلیترین گازهای گلخانهای)، بخشهاي خانگي، تجاري و عمومي، حمل و نقل و نيروگاهها هستند. این روند نگران کننده در مورد آلایندگی منابع انرژی تجدیدناپذیر باید به عنوان یکی از اصلیترین انگیزههای سرمایه گزاری در بخش انرژیهای تجدیدپذیر مد نظر باشد. سهم بزرگی از اقتصاد و فناوری انرژی در دنیای آینده متعلق به انرژیهای تجدیدپذیر است و غفلت از این مساله کشور را با چالشهای جدی مواجه خواهد ساخت. با این که مطالعات زیادی در مورد اثرات زیست محیطی منابع انرژی انجام و در برنامه های مختلف به آن اشاره شده است، اما هنوز راه زیادی تا تولید پاک انرژی در ایران باقی است. سیاستهای انرژی یا بهتر است بگوئیم سیاستهای توسعه در ایران به طور سنتی، اقتصادی محض بوده و چیزی که از آن آگاهانه یا ناآگانه غفلت شده مفهوم توسعه پایدار بوده است، واژه و فلسفهای که علیرغم تعهدمان به آن، هر طور که دلمان بخواهد از آن برداشت می کنیم؛ در صورتی که یکی از بزرگترین دغدغه های ذهنی بشر امروز تامین انرژی پاک است و جز با رعایت اصول توسعه پایدار نمی توان به آن رسید. در غیر این صورت مثل شرایط امروز به این پارادوکس میرسیم که چگونه با وابستگی بسیار زیاد به منابع انرژی تجدیدناپذیر مانند نفت می توانیم انرژی تامین کنیم، اقتصاد پیشرو داشته باشیم، آلودگی محیط زیست نداشته باشیم، و در چارچوب توسعه پایدار نیز حرکت کنیم.......
حرکت به سمت سرمایه گزاری در انرژیهای تجدیدپذیر ایران، حداقل از سوی دیدگاه محیط زیست، حرکتی مثبت تلقی می شود چرا که این نوع انرژیها آلایندگی کمتری دارند و منابع آن هم در کشور به فراوانی یافت می شود. با توجه به استقبال بخش خصوصی از این نوع سرمایه گزاریها (به عنوان نمونه نگاه کنید به ترازنامه انرژی وزارت نیرو)، بهتر است سیاست گزاری کلان در بخش انرژیهای تجدیدپذیر سرعت گیرد زیرا متاسفانه شرایط محیط زیست و اقتصاد کشور طوری پیش می رود که تخریب و آلودگی محیط زیست را شدت می بخشد. این دو ارتباط مستقیمی با هم دارند، اقتصاد بیمار، محیط زیست را از بین می برد و محیط زیست بیمار، اقتصاد و به دنبال آن جامعه را.....
همان طور که پیشتر گفته شد، برنامه انرژیهای تجدیدپذیر ایران نیازمند بازنگری و تدوین دقیق سیاست ها با مشارکت تمام سازمانهای ذینفع است. همان طور که وزارت نیرو به مطالعات امکان سنجی و فنی ادامه می دهد، سازمان حفاظت محیط زیست باید راهنماها و دستورالعمل های مناسبی برای مکان یابی، احداث و پایش این گونه منابع تولید انرژی تهیه و روزآمد کند تا ضمن تولید انرژی با آلایندگی کمتر (بدیهی است هر گونه تولید انرژی به ویژه به صورت تجاری، اثرات خاص خود بر محیط زیست را دارد)، هم چرخ اقتصاد بچرخد و هم از منابع رایگان خدادادی درست استفاده شود؛ برنامهای که متاسفانه هنوز خیلیها آن را درک نکرده اند و صرفا کوتاه مدت به آن نگاه می کنند. بدون شک آینده محیط زیست ایران در بخش انرژی، مقدار زیادی به برنامهریزی اصولی بهره برداری صحیح از انرژیهای تجدیدپذیر وابسته است یعنی مسالهای که نیازمند نگاه کلاننگر و واقع بینانه است. در ایران امروز، دیگر محیط زیست چیز لوکسی به شمار نمیرود و نادیده گرفتن واقعیتهای شرایط محیط زیست، کلاه گذاشتن سر خود است.......
* دانشجوی دکترای مدیریت محیط زیست www.cer.blogfa.com
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
www.icredg.ir
این خبر هم در همین ارتباط است:
http://www.sabainfo.ir/newsdetail-fa-53483.html