کاربردهای بهداشتی - درمانی هنر نمایش نادیده گرفته شده اند
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: دکتر شهرام خرازی ها روز دوشنبه ضمن تاکید بر نقش کمکی تئاتر در پیشگیری از بروز بیماری‌های روانی و روان تنی و درمان این بیماری‌ها اظهار داشت: از هنر نمایش به دو شیوه سایکودرام (روان نمایشگری) و دراماتراپی(تئاتر درمانی)برای درمان بیماران روانی می‌توان بهره جست.
وی در ادامه افزود: در شیوه نخست یک روانپزشک یا روانشناس و در مواردی حتی یک تیم روان درمانگر از بیماران روان نژند می‌خواهند تا مشکلات و نابسامانی های زندگی خویش را در قالب نمایش اجرا کنند و بدین ترتیب زوایای پنهان روان بیماران در حرکات، ژست‌ها، مونولوگ‌ها(تک گوی‌ها) و دیالوگ‌های(گفت وگوهای) فی البداهه شان بازتاب یافته و توسط روان درمانگر کشف می شوند و بیمار نیز حین و پس از اتمام نمایش احساس تخلیه (کاتارسیس) و سبکی روانی می کند.
خرازی‌ها گفت: در اواسط دهه هفتاد، داوود میرباقری در تئاتر "عشق آباد" و یدالله صمدی در بخش هایی از فیلم کمدی "معجزه خنده" بصورت جسته و گریخته به روش سایکودرام پرداخته بودند.
مدیر گروه سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: در شیوه دوم، متن نمایش را از قبل به قصد تاثیرگذاری بر بینندگان مبتلا به مشکلات روانی می‌نویسند، این متن که بر اساس شرح حال بالینی بیماران به نگارش در آمده توسط بازیگران تئاتر اجرا می‌شود و مخاطبان در جریان نمایش با بخشی از زندگی و لحظات در هم ریخته و پر درد و تنش خویش مواجه می‌گردند و در می یابند که این فقط آنها نیستند که با ناملایمات روزگار دست به گریبانند بدین ترتیب می‌کوشند تا به مشکلات از زاویه ای جدید نگاه کنند و راهکار هایی را که نمایش پیشنهاد می‌دهد و پیش پای آنها می‌گذارد ، بکار بندند.
به گفته خرازی‌ها، از مشهور‌ترین و شناخته شده ترین نمونه های تقریبی دراماتراپی می توان به باز نمایش مرگ پدر هملت در تراژدی "هملت" شاهکار جاودانه ویلیام شکسپیر اشاره کرد.
وی افزود: متاسفانه در ایران نه روانپزشکان و نه روانشناسان و حتی حرفه‌ای های عرصه نمایش یا از این قابلیت‌های شگرف تئاتر بی خبرند و یا آنکه امکانات اجرای سایکودرام و دراماتراپی برای آنها آماده نیست.
دکتر خرازی‌ها گفت: در معاونت سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران، تلاش‌های زیادی برای شناساندن پتانسیل‌های بهداشتی – درمانی رسانه و هنر و ایجاد مشارکت بین نظام رسانه و نظام سلامت روان کرده‌ایم اما تلاش‌های ما کافی نیست و سازمان‌ها و نهادهای متولی و مسوول، هنرمندان و استادان و دانش آموختگان علوم رفتاری و روانی نیز باید به حوزه های کمتر کار شده و پنهان نظیر روان نمایشگری و تئاتردرمانی ورود کنند.
آفتاب: دکتر شهرام خرازی ها روز دوشنبه ضمن تاکید بر نقش کمکی تئاتر در پیشگیری از بروز بیماری‌های روانی و روان تنی و درمان این بیماری‌ها اظهار داشت: از هنر نمایش به دو شیوه سایکودرام (روان نمایشگری) و دراماتراپی(تئاتر درمانی)برای درمان بیماران روانی می‌توان بهره جست. وی در ادامه افزود: در شیوه نخست یک روانپزشک یا روانشناس و در مواردی حتی یک تیم روان درمانگر از بیماران روان نژند می‌خواهند تا مشکلات و نابسامانی های زندگی خویش را در قالب نمایش اجرا کنند و بدین ترتیب زوایای پنهان روان بیماران در حرکات، ژست‌ها، مونولوگ‌ها(تک گوی‌ها) و دیالوگ‌های(گفت وگوهای) فی البداهه شان بازتاب یافته و توسط روان درمانگر کشف می شوند و بیمار نیز حین و پس از اتمام نمایش احساس تخلیه (کاتارسیس) و سبکی روانی می کند.
خرازی‌ها گفت: در اواسط دهه هفتاد، داوود میرباقری در تئاتر "عشق آباد" و یدالله صمدی در بخش هایی از فیلم کمدی "معجزه خنده" بصورت جسته و گریخته به روش سایکودرام پرداخته بودند.
مدیر گروه سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: در شیوه دوم، متن نمایش را از قبل به قصد تاثیرگذاری بر بینندگان مبتلا به مشکلات روانی می‌نویسند، این متن که بر اساس شرح حال بالینی بیماران به نگارش در آمده توسط بازیگران تئاتر اجرا می‌شود و مخاطبان در جریان نمایش با بخشی از زندگی و لحظات در هم ریخته و پر درد و تنش خویش مواجه می‌گردند و در می یابند که این فقط آنها نیستند که با ناملایمات روزگار دست به گریبانند بدین ترتیب می‌کوشند تا به مشکلات از زاویه ای جدید نگاه کنند و راهکار هایی را که نمایش پیشنهاد می‌دهد و پیش پای آنها می‌گذارد ، بکار بندند.
به گفته خرازی‌ها، از مشهور‌ترین و شناخته شده ترین نمونه های تقریبی دراماتراپی می توان به باز نمایش مرگ پدر هملت در تراژدی "هملت" شاهکار جاودانه ویلیام شکسپیر اشاره کرد.
وی افزود: متاسفانه در ایران نه روانپزشکان و نه روانشناسان و حتی حرفه‌ای های عرصه نمایش یا از این قابلیت‌های شگرف تئاتر بی خبرند و یا آنکه امکانات اجرای سایکودرام و دراماتراپی برای آنها آماده نیست.
دکتر خرازی‌ها گفت: در معاونت سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران، تلاش‌های زیادی برای شناساندن پتانسیل‌های بهداشتی – درمانی رسانه و هنر و ایجاد مشارکت بین نظام رسانه و نظام سلامت روان کرده‌ایم اما تلاش‌های ما کافی نیست و سازمان‌ها و نهادهای متولی و مسوول، هنرمندان و استادان و دانش آموختگان علوم رفتاری و روانی نیز باید به حوزه های کمتر کار شده و پنهان نظیر روان نمایشگری و تئاتردرمانی ورود کنند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید