غلبه ایدئولوژی بر پراگماتیسم
شکست نگاه به شرق
آفتاب‌‌نیوز : 
ادبیات دیپلمات های ایرانی نیز که عموما از تجربه چندانی برخوردار نبودند ، با این تغییر رویکرد متحول شد . نگاه به شرق که قرار بود استراتژی جدید دولتی باشد که رئیس جمهور ان از همان روزهای مبارزات انتخاباتی انتقاد از غرب را در دستور کار خود قرار داده و برقراری رابطه با جهان اسلام و کشورهای منطقه را اولویت نخست خود می دانست ، هنگامی که احمدی نژاد در کسوت ارشد ترین دیپلمات ایرانی در پشت تریبون سازمان ملل ترجیح داد فرصت خود را به حمله به امریکا و انتقاد از رویکرد غرب و همزمان وعده انتقال دستاوردهای تکنولوژیک ایران در عرصه هسته ای به سایر کشورهای مسلمان اختصاص دهد ، بیش از پیش در کانون توجهات قرار گرفت .
این تغییر رویکرد شاید با توجه به شرایط ویژه ایران و به طور خاص پرونده هسته ای و لزوم یافتن متحدین جدید قابل توجیه بود . کارشناسان داخلی و خارجی عمدتا اعتقاد داشتند این گرایش به دلیل استفاده از حق وتو روسیه و چین و توان تاثیر گذاری هند بر روند تصمیم گیری در آزانس و در نهایت حتی در شورای امنیت است . کشورهای غیر متعهد نیز در این میان بی نصیب از توجه ایران نمانده بودند ، هر چند شاید کمتر کسی می توانست باور داشته باشد که آنان بتوانند بر خلاف روال معمول مقاومتی سرنوشت ساز در برابر غرب داشته باشند .
تصمیم گیری در قبال پرونده هسته ای ایران و تایید پیش نویس تهیه شده توسط کشورهای اروپایی و آمریکا ، اما در این میان ضربه سنگینی به سیاست شرق گرایی دستگاه دیپلماسی کشور محسوب می شد. عدم مخالفت هیچ یک از کشورهای عضو آژانس به استثنای ونزوئلا ، که به صورت سنتی تبدیل به مخالف ثابت هر طرح و پیشنهاد ارائه شده و یا حمایت شده از سوی آمریکا شده است ، در شرایطی روی داد که دیپلمات های جدید ایران مدت هاست ترجیح داده اند تخم مرغ های خود را در سبد شرقی ها بریزند.
همراهی روسیه و چین با قطعنامه ای که بر خلاف تبلیغات همچنان شمشیر داموکلس ارجاع به شورای امنیت را بر فراز سر ایران نگاه داشته و با تکرار اتهامات پیشین تنها با لحنی دیپلماتیک تر به جای اجبار مدیر کل به ارجاع پرونده، رسیدگی به «تخلفات» ایران را در صلاحیت شورای امنیت می داند و سکوت و رای ممتنع هند ، که در حقیقت نوعی همراهی با ارائه کنندگان قطعنامه محسوب می شود ، نشانه بارزی است از شکست گرایشی که با تکیه بر انگاره های ایدئولوژیک ، تمامی دستاوردهای دیپلماتیک 16 سال اخیر را در عرصه تعامل با غرب و تبدیل کردن آنان از مخالفان به بازیگران عرصه تعامل با کشور ، در مدتی نه چندان طولانی بر باد داده است.
پرسشی که اکنون فراروی مردان دستگاه سیاست خارجی ایران قرار می گیرد این است که در شرایطی که چین و روسیه ، دو کشوری که تمامی امیدها برای نقش بر آب کردن تلاش های امریکا در اعمال تحریم و یا هر اقدام خصمانه دیگری علیه ایران ، در صورت ارجاع پرونده به شورای امنیت به انها معطوف بود ، همراهی با غرب و به طور خاص امرکا را به یاری تهران و دفاع از حقوق بدیهی کشور ترجیح داده اند ف دستگاه دیپلماسی چه گزینه ای را فرا روی خود می بیند ؟ آیا قرار است همچنان بر شرکایی فرضی ، و نه واقعی ، که حتی حاضر به پرداخت هزینه اندک حمایت از تهران در شورای حکام نیستند ، برای حل مهم ترین بحران دوران معاصر تکیه شود ؟ و در نهایت اینکه آیا قرار است باز هم بهایی بیشتر برای غلبه نگاه ایدئولوژیک بر شعور پراگماتیک در عرصه دیپلماسی پرداخت شود ؟
ادبیات دیپلمات های ایرانی نیز که عموما از تجربه چندانی برخوردار نبودند ، با این تغییر رویکرد متحول شد . نگاه به شرق که قرار بود استراتژی جدید دولتی باشد که رئیس جمهور ان از همان روزهای مبارزات انتخاباتی انتقاد از غرب را در دستور کار خود قرار داده و برقراری رابطه با جهان اسلام و کشورهای منطقه را اولویت نخست خود می دانست ، هنگامی که احمدی نژاد در کسوت ارشد ترین دیپلمات ایرانی در پشت تریبون سازمان ملل ترجیح داد فرصت خود را به حمله به امریکا و انتقاد از رویکرد غرب و همزمان وعده انتقال دستاوردهای تکنولوژیک ایران در عرصه هسته ای به سایر کشورهای مسلمان اختصاص دهد ، بیش از پیش در کانون توجهات قرار گرفت . این تغییر رویکرد شاید با توجه به شرایط ویژه ایران و به طور خاص پرونده هسته ای و لزوم یافتن متحدین جدید قابل توجیه بود . کارشناسان داخلی و خارجی عمدتا اعتقاد داشتند این گرایش به دلیل استفاده از حق وتو روسیه و چین و توان تاثیر گذاری هند بر روند تصمیم گیری در آزانس و در نهایت حتی در شورای امنیت است . کشورهای غیر متعهد نیز در این میان بی نصیب از توجه ایران نمانده بودند ، هر چند شاید کمتر کسی می توانست باور داشته باشد که آنان بتوانند بر خلاف روال معمول مقاومتی سرنوشت ساز در برابر غرب داشته باشند .
تصمیم گیری در قبال پرونده هسته ای ایران و تایید پیش نویس تهیه شده توسط کشورهای اروپایی و آمریکا ، اما در این میان ضربه سنگینی به سیاست شرق گرایی دستگاه دیپلماسی کشور محسوب می شد. عدم مخالفت هیچ یک از کشورهای عضو آژانس به استثنای ونزوئلا ، که به صورت سنتی تبدیل به مخالف ثابت هر طرح و پیشنهاد ارائه شده و یا حمایت شده از سوی آمریکا شده است ، در شرایطی روی داد که دیپلمات های جدید ایران مدت هاست ترجیح داده اند تخم مرغ های خود را در سبد شرقی ها بریزند.
همراهی روسیه و چین با قطعنامه ای که بر خلاف تبلیغات همچنان شمشیر داموکلس ارجاع به شورای امنیت را بر فراز سر ایران نگاه داشته و با تکرار اتهامات پیشین تنها با لحنی دیپلماتیک تر به جای اجبار مدیر کل به ارجاع پرونده، رسیدگی به «تخلفات» ایران را در صلاحیت شورای امنیت می داند و سکوت و رای ممتنع هند ، که در حقیقت نوعی همراهی با ارائه کنندگان قطعنامه محسوب می شود ، نشانه بارزی است از شکست گرایشی که با تکیه بر انگاره های ایدئولوژیک ، تمامی دستاوردهای دیپلماتیک 16 سال اخیر را در عرصه تعامل با غرب و تبدیل کردن آنان از مخالفان به بازیگران عرصه تعامل با کشور ، در مدتی نه چندان طولانی بر باد داده است.
پرسشی که اکنون فراروی مردان دستگاه سیاست خارجی ایران قرار می گیرد این است که در شرایطی که چین و روسیه ، دو کشوری که تمامی امیدها برای نقش بر آب کردن تلاش های امریکا در اعمال تحریم و یا هر اقدام خصمانه دیگری علیه ایران ، در صورت ارجاع پرونده به شورای امنیت به انها معطوف بود ، همراهی با غرب و به طور خاص امرکا را به یاری تهران و دفاع از حقوق بدیهی کشور ترجیح داده اند ف دستگاه دیپلماسی چه گزینه ای را فرا روی خود می بیند ؟ آیا قرار است همچنان بر شرکایی فرضی ، و نه واقعی ، که حتی حاضر به پرداخت هزینه اندک حمایت از تهران در شورای حکام نیستند ، برای حل مهم ترین بحران دوران معاصر تکیه شود ؟ و در نهایت اینکه آیا قرار است باز هم بهایی بیشتر برای غلبه نگاه ایدئولوژیک بر شعور پراگماتیک در عرصه دیپلماسی پرداخت شود ؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۰۷:۴۷ - ۱۳۸۴/۰۷/۰۳
پاسخ
اين هم از چين وروسيه ناشناس
| ۰۷:۴۸ - ۱۳۸۴/۰۷/۰۳
پاسخ
به نظر من سياستهاي آقاي احمدي نژاد بر گرفته از سياستهاي تند روانه اوايل انقلاب وبرگرفته از عدم در ك واقعيات دنياي كنوني ونظام بين الملل است وي وهمفكرانشان كشور را به سمتي ميبرند كه صدام با آن حمايتهاي فرانسه وآلمان وروسيه نتوانست به سرانجام برساند وحكومتش با فجيعترين شكل ممكن سقوط كرد ناشناس
| ۱۱:۴۱ - ۱۳۸۴/۰۷/۰۳
پاسخ
قبلا مسئولين گفتند كه جز با اتكا به خود اين راه را نميتوان پيمود و اميدي به هيچ كشوري بسته نشده است. هند هم بر خلاف مطلب شما راي ممتنع نداد راي اين كشور اهل معامله مثبت بود و عملا غرب را همراهي كرد . براي همراه كردن كشور هاي ديگر بايد يا زور داشت يا متاعي در خور توجه براي معامله ، در هر صورت لازم است بيشتر به فكر تامين منافع ملي با اتكا به نيروي بومي باشيم. اگر جهان در عمل اشاره دارد كه حفظ توان صلح آميز هسته اي جز با برخورداري از فناوري نظامي هسته اي و يا تقديم استقلال ملي ممكن نيست با يد انديشه كرد كه كدام راه را بايد برگزيد. ناشناس
| ۰۰:۰۲ - ۱۳۸۴/۰۷/۰۴
پاسخ
مطلب شما در زمينه سياست خارجي شكت خورده دولت كاملا با واقعيت منطبق بود. خوشحالم كه در ميان انواع و اقسام مطالب بي بنياني كه در مورد پيروز ي ايران نوشته مي شود مطلبي هم به واقعيت اشاره كرده است . 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید