بلندی، نماد رهایی از روزمرگی
دیاکو عزیزی- روز کوهنورد، تنها روز تجلیل از یک ورزش نیست؛ روز یادآوری روحی است که انسان را از قید زمین می‌رهاند و او را به آسمان نزدیک می‌کند. انتخاب چنین روزی در تقویم ملی و جهانی، صرفاً به پاس صعود به ارتفاعات طبیعی نیست، بلکه نشانه‌ای از صعود درونی، خودسازی، انضباط، و تسلیم‌ناپذیری در برابر محدودیت‌هاست.
کوهنوردی، پیش از آنکه ورزشی جسمانی باشد، تمرینی روانی برای غلبه بر ترس، تردید و خستگی است. در جهانی که خشونت، جنگ و فشارهای روانی، مرزهای ذهن انسان را تنگ کرده‌اند، کوهستان، پناهگاهی است برای بازسازی روح و یادآوری تعادل میان انسان و طبیعت. شاید به همین دلیل است که در فرهنگ ایرانی، «کوه» همیشه نماد استقامت، پاکی و پایداری بوده است؛ از دماوند فردوسی تا سبلان اسطوره‌ای و زاگرس پرشکوه.
تجلیل از کوهنوردان برتر کشور، در حقیقت تجلیل از روح انسان‌هایی است که آرام و بی‌هیاهو، مسیر صعب صعود را با گام‌های استوار پیموده‌اند. آنان نشان داده‌اند که افتخار، نه در رسیدن به قله، بلکه در استمرار حرکت است. در جهانی که بسیاری برای سرعت و شهرت می‌دوند، کوهنوردان با صبر و تمرکز، به ما یاد می‌دهند که عظمت، در آرامش گام‌هاست، نه در شتابشان.
اما کوه، چهره‌ای دیگر هم دارد؛ چهره‌ای خشن و بی‌رحم که هر سال جان کوهنوردانی را می‌گیرد. این واقعیت تلخ، یادآور آن است که طبیعت را باید شناخت، نه تسخیر کرد. کوهنوردی اگر با آگاهی، آموزش و احترام به قوانین طبیعت همراه نباشد، می‌تواند از تجربه‌ای روح‌بخش به حادثه‌ای مرگ‌بار تبدیل شود. مسئولیت‌پذیری، همکاری گروهی و احترام به محیط زیست، از اصول بنیادینی هستند که این ورزش شریف را از دیگر فعالیت‌های انسانی متمایز می‌سازند.
در شرایط پرتنش جامعه امروز ایران، که اضطراب، ناامیدی و فشارهای اجتماعی، ذهن و روان مردم را درگیر کرده است، کوهنوردی می‌تواند راهی برای پالایش روان و بازگشت به خویشتن باشد. هر صعود، استعاره‌ای از امید است؛ امید به فردایی روشن‌تر، حتی اگر مسیر سنگلاخ و سخت باشد.
پیام کوهنوردی برای جامعه جهانی نیز روشن است: در جهانی پر از جنگ، مرز و نفرت، انسان هنوز می‌تواند در دل طبیعت، بدون سلاح، تنها با اراده و همراهی دیگران، به قله‌ای مشترک برسد. این شاید زیباترین استعاره برای صلح باشد؛ صعود مشترک، بدون رقابت، بدون نفرت، با همدلی.
باشد که در روز کوهنورد، نه‌تنها از قله‌نشینان طبیعت، بلکه از قله‌پویان روح نیز تقدیر کنیم؛ از آنان که در دل سختی‌ها، همچنان مسیر صعود را انتخاب می‌کنند و به ما یاد می‌دهند که زندگی، یعنی ایستادن بر پا و رو به بالا نگریستن، حتی در طوفان.
