گفت‌و گو به معنی نفی حق‌طلبی نیست بلکه مکمل آن است

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب -ابوالفضل فاتح: بر اساس شواهد و قرائن، تهدیدات خارجی نسبت به کشور روندی رو به‌تزاید یافته است. بیگانه مدعی دیر زمانی است که با “ایران به ماهو ایران” سر ناسازگاری داشته و انقلاب اسلامی دلیل مضاعفی بر عداوت پیشین است؛ چنان که در ۲۸ مرداد شاهد بودیم و طی 30 سال اخیر نیز صرف نظر از اینکه چه دولتی بر سر کار بوده، تجربه کرده‌ایم. انکار نمی‌کنم که اینک بی‌کفایتی‌ها به ویژه در سیاست خارجی و شکاف و نابسامانی‌های داخلی، ماجراجویان خارجی را به‌طمع بیشتر انداخته و سودای عقب نگاه داشتن کشور را چه با تحریم و چه تهدید دامن زده است.

عبور از گذرگاه خطیر این روزها و صیانت از سرمایه‌های ملی از جمله نیروگاه بوشهر و صنعت هسته‌ای که ریشه در دهه‌های گذشته دارد، نیازمند همت، الفت و دقت همگانی است. بیگانه باید بداند و دریابد که ایرانی با هر آیین و زبان و از هر جناح و خط سیاسی به‌رغم همه تفاوت‌ها و اختلاف‌نظرها در برابر تهدید او ید واحده است. ایستادگی سبز و غیر سبز نمی‌شناسد. باید با صدای رسا و با همه امکانات بر سر بیگانه فریاد کشید و او را بر حذر داشت. بیگانه، هر که می‌خواهد باشد، حق ندارد و به یاری خدا نمی‌تواند مناقشات و مجادلات داخلی را بهانه خشونت و ماجراجویی جدیدی در منطقه کند.

در این موقعیت، بهره‌گیری از حداکثر ذخیره عقلانی و مدیریتی کشور بدور از هرگونه حب‌و بغض برای تدبیر متمایز و راسخ و در اتخاذ مواضع، وظیفه دست‌اندرکاران امور است تا آنچه ملت هزینه  آن را می‌پردازد دارای بیشترین سنجیدگی و پشتوانه ملی باشد.

همین‌طور، اقتضای عقل و شرع دوری گزینی حداکثری از حساسیت‌های داخلی است. این به مفهوم امتناع از نقد بی‌کفایتی‌های جریان دروغ یا عبور و عدول از حقوق و مظالمی نیست که آن جریان خطرناک، متحجر، ماجراجو و مرموز در حق بخش بزرگی از ملت روا داشته است، این به مفهوم پاسداشت شرایط و منافع ملی است.

گرچه بیانیه هفدهم آقای مهندس میرحسین موسوی که بیانیه حسن نیت و نقشه راه بود پاسخ درخوری حتی در موضوع آزادی زندانیان نیافت و به جای خود باقی است، اما به رغم همه این تلخی‌ها، در ایفای وظیفه ملی و ایمانی ما در شرایط حساس تهدید خارجی تردیدی ایجاد نمی‌کند. بر این اساس انتظار می‌رود هر کس و در هر جا به نوبه خود تلاش کند تا در این وضعیت هشدار، از سطح منازعات داخلی کاسته و در برابر تهدید احتمالی اما جدی بیگانه، عمق و گستره وفاق ملی را افزونی دهد.

در این شرایط همین طور بازگشت به قانون ولو گام به گام، آزادی رسانه‌های منتقد و آزادی هر زندانی پاسخ مثبتی است که تداوم آن مرهمی کاری بر زخم‌های عمیق خواهد بود.

اقدامات فراوان دیگری است که می‌تواند نتایجی مثبت و موثر بر وفاق ملی داشته باشد. به عنوان نمونه، معتقدم خوشبختانه با همه شدت و حدت مواجهات و به رغم برخی فشارها هم رهبری انقلاب و هم رهبران جنبش سبز در کنترل سطح منازعه داخلی موثر بوده‌اند. همین که تاکنون این عزیزان آگاهانه در خطاب‌ها از تلویح عبور نکرده و یکدیگر را خطاب مستقیم نداده‌اند، “تخفیف سطح مناقشه” و باز نگهداشتن یک “امکان مهم” است، که ضروری است مغتنم شمرده شده و عمق و وسعت یابد و نویسندگان و رسانه‌ها نیز از هر سو این شیوه و حفظ حریم‌ها را پاس دارند. 

همچنان که از امام (ره) آموخته‌ایم تمرکز بر آسیب‌ها در نقد، اولی بر فاش‌گویی و تمرکز بر اشخاص است. نه همه چیز را به پرده بردن و نه همه چیز را پرده برداشتن روا نیست. نه آن پنهان‌کاری است و نه این شفافیت. همین‌طور شایسته است امکان گفت‌و گو در مسائل مهم ملی باز شود. گفت‌و گو نه به خودی‌خود حرام است نه واجب. نه کسی را به خودی خود عزیز می‌کند نه ذلیل، اما در میان ملت‌های بزرگ سنتی است جا افتاده و معقول‌ترین و ابتدایی‌ترین راه اصلاح. در حیرتم چرا کسانی گفت‌و گوی داخلی را ننگ می‌دانند؟ چند ماه پیش عرض کردم “تا فرصت هست، تا هنوز الفتی هست، تا نسل نخست انقلاب هست، تا هنوز احتمال اجماعی هست، تا خاطره همنشینی با امام هست، تا بزرگان و مراجع عظام هستند، تا رهبری انقلاب هستند، تا مهندس موسوی هست، تا خاتمی و کروبی و هاشمی هستند باید فکری کرد. در غیر این صورت، خدای ناکرده حسرت غفلت از امروز بر جای خواهد ماند”. تاریخ هرگز از حاکمان و نخبگانی که برای سعادت ملت‌شان باب گفت‌و گو را گشوده‌اند به بدی یاد نخواهد کرد. اتفاقا در تاریخ مبارزات بزرگان این ملت تا دل‌مان بخواهد غیرت و فاصله هست، اما کمتر اثری از گفت‌و گو یافت می‌شود. اساسا گفت‌و گو به معنی نفی حق‌طلبی نیست بلکه مکمل آن است. نقد آیندگان متوجه کسانی خواهد بود که گفت‌و گو و اصلاح را رد کرده و بر طبل فاصله کوبیده‌اند.

چه بساکه شدت ناروایی‌ها و شکست بسیاری از نرمش‌ها این سخنان را به نقد و سخره کشد. اما اگر فرجی باشد از همین مراعات‌ها و باب‌های گفت‌و گو آغاز می‌شود و اگر چنین نباشد رویه‌ای اخلاقی و قابل دفاع به‌ویژه در شرایط تهدید خارجی است. می‌دانم که در برابر یک سال دروغ مداوم و پرده دری رسانه های دروغ در حق عزیزترین یاران و دولتمردان امام و اهل بیت ایشان و آنچه در زندان ها گذشته این رویکرد برای دوستان بسیاری مسموع نیست.

و می‌دانم که جریان نفوذی منحرف به ظاهر انقلابی که در داخل بر طبل خشونت می‌کوبد و جز سیطره و منافع باندشان، ایران و آینده انقلاب پشیزی برایشان اهمیت ندارد این نوشته را حمل بر ضعف خواهند کرد، البته از آنها باکی نیست. هر چه‌گویی آنها بر نمط خود خواهند راند. مخاطب این نوشته آنها نیستند.