مارگارت ليوينگستون، استاد دانشگاه هاروارد، در كنگره ادراكات بصري اروپا كه در اسپانيا برگزار شد، گفت: هنرمندان مدتي طولانيتر از ما عصبشناسان در حال مطالعه بر روي روند عملكرد چشم هستند. زماني كه لئوناردو داوينچي در قرن 16 تابلوي موناليزا را كشيد، چهره را طوري به تصوير كشيد كه زماني كه بيننده بطور مستقيم به تابلو نگاه كند لبخند محو ميشود و زماني كه نگاه از يك طرف تابلو به آن متمركز شود، اين لبخند دوباره ظاهر ميشود. داوينچي اين خطاي بصري را از روي شم هنرمندي خود ايجاد كرده است. او در اين راه از حقههايي استفاده كرده كه ما اكنون متوجه شدهايم اساس علمي داشتهاند. تئوري او كه شايد بتواند رمز 500 ساله لبخند موناليزا را حل كند، بر اساس اين حقيقت است كه چشم انسان يك ديد مركزي دارد كه ميتواند با اندكي دقت جزييات و چشمانداز پيرامون را تشخيا دهد، اين ديد مركزي براي تشخيا سايهها كافي است.
استاد دانشگاه هاروارد در ادامه گفت: داوينچي براي كشيدن لبخند موناليزا از سايههايي استفاده كرد كه ما قادريم آن را با ديد پيرامونمان تشخيا دهيم. به همين دليل است كه ما براي ديدن لبخند موناليزا بايد به چشمها و يا جاي ديگر نقاشي نگاه كنيم، به اين ترتيب لبهايش در بخش پيراموني ديد ما قرار ميگيرد.