اشتراکات جریان انحرافی با ساختارشکنان منسوب به اصلاحات
محمدباقر نوبخت
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب-دکتر محمدباقر نوبخت*: ظهور یک جریان انحرافی در میان افراد منتسب به «اصولگرایان» نشان داده است که هر مجموعة سیاسی می‌تواند، بالقوه مصدر یک انشعاب و یا انحراف باشد. آن‌سان که پیش از این نیز، از مسیر «اصلاح‌طلبی»، عناصری افراطی و ساختارشکن، به بیراهه رفتند.
انفکاک جریان انحرافی از حرکت «اصول‌گرایی» ـ که با هزینه‌های فراوان مادی و معنوی همراه بود ـ قطعاً به منزله مخدوش شدن صفحة «اصول‌گرایی» و یا ناکارآمدی «اصولگرایان» نیست. اما اصرار تشکل‌های «اصول‌گرا» بر همسانی با گروهی که آشکارا از تفاوت خود با مجموعة «اصولگرایان» سخن می‌گفت، نکته‌ای قابل تأمل است.
به نظر می‌رسد، کنش‌هایی که از این جریان صورت گرفته است به حد کافی حامل پیام‌های شفافی برای «اصولگرایان» بوده باشد.
با تقدیس از مواضع برخی از شخصیت‌های فهیم و شجاع «اصول‌گرا» که ضمن پشتیبانی منطقی ـ از دولت که یکی از مطالبات مقام معظم رهبری بوده،ـ در هر فرصتی با ابتنا به اصول، کاستی‌های اعتقادی و اجرایی در حال شکل‌گیری را، عیان و مستتر به نقد و چالش کشیده‌اند، نمی‌توان نتیجه‌گیری کرد که «اصولگرایان» به دلیل همراهی مقطعی با چنین جریانی در دروة حاکمیت خود با «خطای سیاسی» مواجه بوده و مستحق نکوهش و انزوا خواهند بود.
زیرا اساساً «اصول‌گرایی» رویکردی اصیل در راستای دست‌یابی به اهداف مترقی انقلاب اسلامی است و همواره نظام به هم گامی «اصولگرایان» نیازمند خواهد بود. کما اینکه انشعاب و جدایی عناصر افراطی و ساختارشکن از اردوگاه «اصلاح‌طلبی» کشور هرگز نافی ضرورت نگاه «اصلاحی» به حرکت انقلابی و استکمالی نیست.
صرف‌نظر از مصادره‌ای که بعضاً نسبت به مفاهیم حقیقی «اصول‌گرایی» و «اصلاح‌طلبی» به عنوان دو ضرورت انکارناپذیر در فرایند پیشرفت و تعالی جامعه اسلامی توسط برخی از تشکل‌های موسوم به «اصولگرایان» و «اصلاح‌طلبان» صورت گرفته و یا به دلیل خودپسندی سیاسی آنها، در مقاطعی، جامعه از خدمات بخشی از نیروهای صادق و توانای خود محروم مانده است. لیکن با یادآوری این واقعیت که رقابت سیاسی نیروهای درون نظام، هیچ‌گاه تقابل حق مطلق با باطل مطلق نیست، باید با درک درستی از واقعیت‌های داخلی و خارجی به ویژه در مقطعی که قدرت‌های بزرگ در جهت مطامع خود، کنشگرایانه از سوی ملت‌های منطقه تصمیم‌گیری و اقدام می‌نمایند، عقل سیاسی حکم می‌کند تا با هدف افزایش توان بازدارندگی کشور، شخصیت‌های «مستقل»، «اصول‌گرا» و یا «اصلاح‌طلب واقعی»، وفادار به آرمان‌های حضرت امام خمینی «ره»، اصل ولایت فقیه و متعهد به قانون اساسی، با فاصله‌گیری از جریان‌هایی انحرافی و افراطی، هم‌چون مشاوران امین در کنار رهبر معظم انقلاب اسلامی، رسالت تاریخی خود را در جهت تحصیل منافع ملی ایفا نمایند.
با عنایت به جایگاه فراجناحی رهبری نظام، متصف نمودن، «مقام معظم رهبری» به یک جریان خاص و تلاش در دور کردن سایر جریان‌های درون نظام از حول این محور، در خوش‌بینانه‌ترین برداشت، نوعی ترجیح منافع جناحی به مصالح ملی است.
در این راستا با پذیرش نقش ممتاز «مردم» در «قدرت ملّی» می‌بایست با شکیبایی و تدبیر و پرهیز از هرگونه وانمایی نسبت به انشقاق در صفوف ملت در جهت تقویت وحدت ملّی، گام برداشت.
قطعاً تحقق چنین زمینه‌ای برای پیشرفت و تعالی نظام جمهوری اسلامی ایران، ضمن طرد جریان‌های ساختارشکن و انحرافی از یک سو، با محدود کردن میدان تاخت و تاز عناصر نورسیده، افراطی و پرخاشگر ... و از سوی دیگر، با گسترش حلقة شخصیت‌های اصیل، با سابقه و یاران مخلص انقلاب، پیرامون رهبری و برخورداری از ظرفیت همة نیروهای معتقد به بالندگی نظام جمهوری اسلامی ایران، دور از دست نخواهد بود.
«والسلام علی من التبع الهدی»
* دبیرکل حزب اعتدال و توسعه
آفتاب-دکتر محمدباقر نوبخت*: ظهور یک جریان انحرافی در میان افراد منتسب به «اصولگرایان» نشان داده است که هر مجموعة سیاسی می‌تواند، بالقوه مصدر یک انشعاب و یا انحراف باشد. آن‌سان که پیش از این نیز، از مسیر «اصلاح‌طلبی»، عناصری افراطی و ساختارشکن، به بیراهه رفتند.انفکاک جریان انحرافی از حرکت «اصول‌گرایی» ـ که با هزینه‌های فراوان مادی و معنوی همراه بود ـ قطعاً به منزله مخدوش شدن صفحة «اصول‌گرایی» و یا ناکارآمدی «اصولگرایان» نیست. اما اصرار تشکل‌های «اصول‌گرا» بر همسانی با گروهی که آشکارا از تفاوت خود با مجموعة «اصولگرایان» سخن می‌گفت، نکته‌ای قابل تأمل است.
به نظر می‌رسد، کنش‌هایی که از این جریان صورت گرفته است به حد کافی حامل پیام‌های شفافی برای «اصولگرایان» بوده باشد.
با تقدیس از مواضع برخی از شخصیت‌های فهیم و شجاع «اصول‌گرا» که ضمن پشتیبانی منطقی ـ از دولت که یکی از مطالبات مقام معظم رهبری بوده،ـ در هر فرصتی با ابتنا به اصول، کاستی‌های اعتقادی و اجرایی در حال شکل‌گیری را، عیان و مستتر به نقد و چالش کشیده‌اند، نمی‌توان نتیجه‌گیری کرد که «اصولگرایان» به دلیل همراهی مقطعی با چنین جریانی در دروة حاکمیت خود با «خطای سیاسی» مواجه بوده و مستحق نکوهش و انزوا خواهند بود.
زیرا اساساً «اصول‌گرایی» رویکردی اصیل در راستای دست‌یابی به اهداف مترقی انقلاب اسلامی است و همواره نظام به هم گامی «اصولگرایان» نیازمند خواهد بود. کما اینکه انشعاب و جدایی عناصر افراطی و ساختارشکن از اردوگاه «اصلاح‌طلبی» کشور هرگز نافی ضرورت نگاه «اصلاحی» به حرکت انقلابی و استکمالی نیست.
صرف‌نظر از مصادره‌ای که بعضاً نسبت به مفاهیم حقیقی «اصول‌گرایی» و «اصلاح‌طلبی» به عنوان دو ضرورت انکارناپذیر در فرایند پیشرفت و تعالی جامعه اسلامی توسط برخی از تشکل‌های موسوم به «اصولگرایان» و «اصلاح‌طلبان» صورت گرفته و یا به دلیل خودپسندی سیاسی آنها، در مقاطعی، جامعه از خدمات بخشی از نیروهای صادق و توانای خود محروم مانده است. لیکن با یادآوری این واقعیت که رقابت سیاسی نیروهای درون نظام، هیچ‌گاه تقابل حق مطلق با باطل مطلق نیست، باید با درک درستی از واقعیت‌های داخلی و خارجی به ویژه در مقطعی که قدرت‌های بزرگ در جهت مطامع خود، کنشگرایانه از سوی ملت‌های منطقه تصمیم‌گیری و اقدام می‌نمایند، عقل سیاسی حکم می‌کند تا با هدف افزایش توان بازدارندگی کشور، شخصیت‌های «مستقل»، «اصول‌گرا» و یا «اصلاح‌طلب واقعی»، وفادار به آرمان‌های حضرت امام خمینی «ره»، اصل ولایت فقیه و متعهد به قانون اساسی، با فاصله‌گیری از جریان‌هایی انحرافی و افراطی، هم‌چون مشاوران امین در کنار رهبر معظم انقلاب اسلامی، رسالت تاریخی خود را در جهت تحصیل منافع ملی ایفا نمایند.
با عنایت به جایگاه فراجناحی رهبری نظام، متصف نمودن، «مقام معظم رهبری» به یک جریان خاص و تلاش در دور کردن سایر جریان‌های درون نظام از حول این محور، در خوش‌بینانه‌ترین برداشت، نوعی ترجیح منافع جناحی به مصالح ملی است.
در این راستا با پذیرش نقش ممتاز «مردم» در «قدرت ملّی» می‌بایست با شکیبایی و تدبیر و پرهیز از هرگونه وانمایی نسبت به انشقاق در صفوف ملت در جهت تقویت وحدت ملّی، گام برداشت.
قطعاً تحقق چنین زمینه‌ای برای پیشرفت و تعالی نظام جمهوری اسلامی ایران، ضمن طرد جریان‌های ساختارشکن و انحرافی از یک سو، با محدود کردن میدان تاخت و تاز عناصر نورسیده، افراطی و پرخاشگر ... و از سوی دیگر، با گسترش حلقة شخصیت‌های اصیل، با سابقه و یاران مخلص انقلاب، پیرامون رهبری و برخورداری از ظرفیت همة نیروهای معتقد به بالندگی نظام جمهوری اسلامی ایران، دور از دست نخواهد بود.
«والسلام علی من التبع الهدی»
* دبیرکل حزب اعتدال و توسعه
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
تندروي نبود عزيز دل، تندفهمي بود.
اگر قرار بر پيروي از امام باشد، اي كاش كسي بود و ميگفت اشتباه كردم.
آنچه اصلاح‌طلبان مي‌خواسته‌اند همان خواسته‌هاي مردمي سال 1357 است، همانها كه امام در پاريس گفته بود.
آنها هم اشتباه داشتند اما آنچه مي‌خواستند با صداقت مي‌گفتند و البته تاوانش را ديدند از سوي كساني كه تنها بر محور خود گام مي‌نهند.
شما با همون مناظره تلويزيوني‌تون در دولت هشتم به اندازه كافي اداي دين كريدن ...